بایگانی برچسب: s

تعامل با فراد دارای معلولیت

۶ نکته برای تعامل صحیح با افراد دارای معلولیت در اجتماع

عزت نفس، عملکرد و رضایت شغلی افراد دارای معلولیت یا بهتر بگوییم افرادِ با توانایی‌های متفاوت، به شکلی چشمگیر تحت تأثیر برخورد و رفتار همکاران و هم‌قطاران‌شان است. نگرش منفی در محیط کار یا اجتماع معمولا بزرگ‌ترین سد در برابرِ پذیرفته شدن و پیشرفت شغلی این افراد است (حتی در محیط‌هایی که قدرت‌مندانه متعهدند که از افراد دارای معلولیت حمایت کنند).

همراه ما باشید؛ در این مطلب به شما می‌گوییم نحوه برخورد کردن با همکار، همکلاسی یا دوستی که توانایی‌هایی متفاوت دارد، چگونه باید باشد.

بنابر تحقیقات میدانیِ بهزیستی در سال ۹۵، که با آمار سازمان بهداشت جهانی همخوانی دارد، آمار معلولان کشور بین ۱٫۵ تا ۲ درصد اعلام شده است. همچنین خبرگزاری ایرنا در گزارشی که بهمن ۹۷ منتشر کرده است، به نقل از معاون بهزیستی کشور گفته است:‌ «با تعریف جهانی، ۱۰میلیون معلول در کشور داریم.»

این‌طور به نظر می‌رسد که در ایران آمار دقیقی از معلولان شاغل یا در حالِ تحصیل وجود ندارد. اما بی‌تردید بسیاری از ما در مدرسه، دانشگاه یا محیط کار با افرادِ با توانایی‌های متفاوت روبه‌رو شده‌ایم.

استخدام افرادِ با توانایی‌های متفاوت مزیت‌هایی دارد که عموما شناخته‌شده نیست. مثلا پژوهش‌های فوربس نشان داده است، شرکت‌هایی که سالانه بیش از ۱۰میلیون دلار درآمد دارند تأکید کرده‌اند که گوناگونی در نیروی کار خلاقیت را تقویت می‌کند. همکاریِ آدم‌های گوناگون با یکدیگر باعث موفقیت و پیشرفت می‌شود.

در ادامه به شما توصیه‌هایی ارائه می‌کنیم که به ایجاد جامعه‌ و محیط کاری پذیراتر و همه شمول‌تر کمک می‌کنند. توصیه‌هایی که به ما یاد می‌دهند چطور ارتباط صحیح و مؤثری با افراد دارای توانایی‌های متفاوت داشته باشیم.

۱. اول از آنها بپرسید، سپس مطابق خواست‌شان رفتار کنید

با این پیش‌فرض که آنها به کمک نیاز دارند پیش نروید! نخست بپرسید که آیا می‌توانید، در راستای اثربخش‌تر یا ساده‌ترشدنِ کار، کمکی به آنها کنید. افرادِ با توانایی‌های متفاوت بهتر از هر کس از نیازهای‌شان و روش‌های تأمین آنها آگاه‌اند. اگر از شما درخواست کمک کردند، بپرسید که برای کمک باید دقیقا چه کنید.

۲. واضح حرف‌ بزنید و خوب گوش دهید

در رویارویی با فردی که ناتوانی رشدی (معلولیت‌های دائمی که اختلال‌های ذهنی، جسمی یا هر دو را در بر می‌گیرد) یا مشکل شناختی دارد با جمله‌های واضح صحبت کنید. واژه‌های ساده و مفاهیم روشن و بی‌ابهام را به کار ببرید. حواس‌تان به سرعت صحبت‌کردن، پیچیدگی گفتار و واژگان مورداستفاده‌تان باشد. بدانید که آنها توانایی تصمیم‌گیری دارند، مگر اینکه خلاف آن را به شما اعلام کنند. به افرادی که دچار اختلالات گفتاری هستند فرصت دهید تا حرف‌شان را تمام کنند. حرف‌شان را قطع نکنید و به‌جای آنها حرف نزنید.

۳. با دیگران مستقیم و رودررو صحبت کنید

هنگام صحبت، ارتباط چشمی داشته باشید و مستقیم با خودشان صحبت کنید، حتی اگر مراقب یا پرستار همراه‌شان باشد. وقتی با فردی ناشنوا که مترجم دارد صحبت می‌کنید و او مترجمش را نگاه می‌کند، شما روی بده‌بستان‌تان با فرد ناشنوا تمرکز کنید. اگر برای مدت طولانی با کسی صحبت می‌کنید که روی صندلی چرخ‌دار نشسته است، بنشینید تا او مجبور نشود برای نگاه‌کردن به شما گردن دراز کند! به‌سویِ فرد خم نشوید و بنشینید.

۴. فاصلهٔ مناسب را رعایت کنید

برخی افراد از ابزار کمکی مانند صندلی چرخ‌دار، واکر یا عصا استفاده می‌کنند. با درنظرگرفتنِ این ابزارها و توجه به حریم شخصی آنها فاصلهٔ مناسب را با فرد حفظ کنید. هرگز پیش از اینکه از فرد اجازه بگیرید، صندلی‌اش را حرکت ندهید. به ابزار‌های کمکیِ این افراد دست نزنید، تکیه ندهید و بدون اجازه، آنها را تکان ندهید. این مورد به‌ویژه برای حفظ ایمنی افراد مهم است.

۵. با اعضای خانواده این افراد، نرم و انعطاف‌پذیر باشید

بسیاری از افرادِ با توانایی‌های متفاوت به همراهی و مراقبت اعضای خانواده‌شان نیاز دارند. در بسیاری از موارد، افراد برای رسیدگی به نیازهای همسر یا فرزند معلول‌شان مجبور به ترک شغل می‌شوند. دربرابرِ این افراد انعطاف‌پذیر باشید و اگر ممکن است اجازه دهید کارشان را با وضعیت جدید ادامه دهند. این کار تأثیراتِ منفی روی خانواده و نیروی کار را کاهش می‌دهد.

۶. هنگام تنظیم قرار ملاقات امکان دسترسی را در نظر بگیرید

بر سر محل قرار از پیش به توافق برسید و جزئیات دسترسی به محل را برای طرف مقابل ارسال کنید. برای اطمینان از اینکه طرفِ مقابل می‌تواند به ملاقات بیاید و برای تدارک ملاقات، بپرسید که آیا کاری از دست شما برمی‌آید یا خیر.

فراموش نکنید که اشتباه پیش می‌آید. نکتهٔ مهم این است که از فرد سؤال کنید و برپایهٔ پاسخ او عمل کنید. شاید انجام برخی از این توصیه‌ها، به‌ویژه در آغاز و در نخستین دیدار، ساده نباشد.

ما معمولا از موقعیت‌های دشوار اجتناب می‌کنیم. بنابراین، ممکن است ناخواسته از افرادِ دارای معلولیت (افرادِ با توانایی‌های متفاوت) دوری کنیم. این کار مانعی است برای ایجاد محیطی پذیرا و همه‌شمول. کافی است بار نخست را پشت سر بگذارید، همه‌چیز به سرعت ساده می‌شود. بدانید که پرسیدن و باز کردن سر صحبت با فرد دارای توانایی‌های متفاوت هربار که او را ندیده می‌گیرید و کارتان را به تأخیر می‌اندازید، دشوارتر می‌شود.

آیا شما در محل کار یا تحصیل با افرادِ با توانایی‌های متفاوت سروکار دارید؟ به نظرتان تعامل صحیح با آنها دشوار است؟‌ چطور با این افراد برخورد می‌کنید؟

منبع: چطور

غلبه بر عادت به تعویق انداختن کارها با ۱۱ راهکار عملی و نتیجه‌بخش

همه‌ی ما گاهی اوقات کارها را به زمان دیگری موکول می‌کنیم و با این پدیده آشنا هستیم. زمانی که کارها را به تعویق می‌اندازیم، در واقع زمان آزاد را هدر می‌دهیم و کارهای مهمی را که به‌عهده داریم، به آخرین لحظات موکول می‌کنیم. در چنین لحظه‌هایی به شدت دچار اضطراب می‌شویم و افسوس می‌خوریم که ای کاش کارمان را زودتر شروع کرده بودیم.

کسانی که دائما کارهای خود را به زمان دیگری موکول می‌کنند، احتمالا چندین سال از زندگی خود را در این چرخه سپری کرده‌اند. تعلل کردن، کارها را به عقب انداختن، سست شدن، پنهان شدن از کار، روبه‌رو شدن با آن در آخرین لحظه و سپس تکرار دوباره‌ی این چرخه. به تعویق‌انداختن کارها حقیقتا یک عادت نادرست است که ما را از بین می‌برد و از دستیابی به اهداف بزرگ‌تر در زندگی جلوگیری می‌کند. اجازه ندهید که این عادت اشتباه تمام زندگی شما را هدر دهد. در ادامه با چند راهکار عملی آشنا می‌شوید که برای غلبه بر به تعویق انداختن کارها به شما کمک می‌‌کند.

۱. کارتان را به بخش‌های کوچک‌تر تقسیم کنید

یکی از دلایلی که باعث می‌شود کارها را به زمان دیگری موکول کنیم این است که به صورت ناخودآگاه تصور می‌کنیم که کار برای‌ ما بیش از اندازه حجیم است. پیشنهاد می‌کنیم کار اصلی را به بخش‌های کوچک‌تر تقسیم کرده و به صورت مجزا روی هر مرحله تمرکز کنید. اگر مشکل برطرف نشد، باید این کار را ادامه دهید و بخش‌ها را کوچک‌تر کنید. به زودی متوجه می‌شوید وظیفه‌ای که به عهده دارید، ساده‌تر از چیزی است که تصور می‌کنید و ترجیح می‌دهید که بلافاصله کار را تمام کنید.

برای مثال نویسندگی را در نظر بگیرید. نوشتن کتاب در مجموع یک پروژه‌ی بزرگ است که می‌تواند بسیار سنگین و حجیم باشد. اما اگر آن را به مراحل مختلف مثل ۱) تحقیق، ۲) تصمیم‌گیری برای موضوع، ۳) ایجاد طرح کلی، ۴) طراحی محتوا، ۵) نوشتن فصل‌های ۱ تا ۱۰، ۶) اصلاح و غیره تقسیم کنید، متوجه می‌شوید که همه چیز قابل کنترل است. سپس می‌توانید روی مراحل ضروری تمرکز کنید و بدون فکرکردن به مراحل دیگر، آن را به بهترین شکل انجام دهید. پس از پایان هر مرحله می‌توانید به سراغ مرحله‌ی بعدی بروید.

۲. محیط پیرامون خود را تغییر دهید

محیط‌های مختلف تأثیرات متفاوتی بر میزان بهره‌وری ما دارند. به میز کار و اتاق خود نگاه کنید. این محیط شما را به کارکردن ترغیب می‌کند یا اینکه باعث خواب آلودگی می‌شود؟ اگر حالت دوم درست باشد، پس بهتر است محیط کار خود را تغییر دهید. فراموش نکنید محیطی که قبلا در شما ایجاد انگیزه می‌کرد،‌ احتمالا پس از چند مدت چنین تأثیری نخواهد داشت. در این صورت، زمان آن رسیده که محیط اطراف خود را کمی تغییر دهید.

۳. یک جدول زمانی جزئی با ضرب‌العجل‌های مشخص طراحی کنید

اگر فقط یک ضرب‌العجل برای تحویل کار داشته باشید، به راحتی دچار عادت اشتباه به تعویق انداختن کارها می‌شوید. در این حالت احساس می‌کنیم که وقت کافی داریم و کار را به زمان دیگری موکول می‌کنیم.

همان‌طور که در بالا اشاره شد، پروژه‌ای که در دست دارید را به بخش‌های کوچک‌تر تقسیم کنید؛ سپس یک جدول زمانی کلی طراحی کنید که مهلت پایانی هرکدام از مراحل با جزئیات در آن مشخص شده باشد. به این ترتیب می‌دانید که برای هرکدام از وظایف، یک مهلت مشخص دارید که باید در همان تاریخ انجام شود. این جدول زمانی باید تا اندازه‌ای برنامهریزی شده باشد که اگر یکی از کارها را به‌موقع انجام ندهید، تمامی مراحل دیگر را تحت تأثیر قرار بدهد. با این روش، حالت ضروری برای انجام کار نیز ایجاد می‌شود. می‌توانید بسته به حجم پروژه، آن را در بخش‌های ماهانه، هفتگی و سپس روزانه تقسیم کنید.

۴. تعلل‌های کوتاه و بلندمدت را کنار بگذارید

اگر بیش از اندازه دچار این عادت اشتباه هستید، احتمالا به این دلیل است که به تعویق انداختن کارها را برای خودتان آسان کرده‌اید. به بیان دیگر،‌ زمان ارزشمند را با کارهای دیگر هدر می‌دهید. می‌توانید لیست صفحات بوکمارک شده در مرورگر را به پوشه‌ی دیگری انتقال دهید که دسترسی آسانی نداشته باشد. سیستم هشدار یا نوتیفیکیشن اتوماتیک در ایمیل را غیرفعال کنید. از تمام حواس‌پرتی‌های محیط اطراف خلاص شوید. برخی افراد حتی ترجیح می‌دهند حساب کاربری خود را در شبکه‌های اجتماعی، حذف یا غیرفعال کنند. بهتر است برای غلبه بر این عادت اشتباه، رفتارهایمان را آگاهانه و از روی اختیار انتخاب کنیم تا اینکه با روش‌های خودمختار، این عادت را بی‌اثر و متوقف کنیم. در هر صورت اگر احساس می‌کنید کارهایی مثل حذف‌کردن حساب کاربری ضروری است، این کار را انجام دهید.

۵. با افرادی معاشرت کنید که انگیزه‌ی لازم را در شما ایجاد می‌کنند

بدون شک اگر ده دقیقه با افرادی مثل «بیل گیتس» و «استیو جابز» صحبت کنید، حتما انگیزه‌ی لازم برای کار کردن را پیدا خواهید کرد. افرادی که با آنها معاشرت می‌کنیم بر رفتارهایمان تأثیر می‌گذارند. قطعا نمی‌توانیم به «بیل گیتس» و «استیو جابز» دسترسی داشته باشیم، اما این ویژگی در هر حالتی قابل اجراست. از میان دوستان، ‌خانواده، همکارها و غیره، با افرادی معاشرت کنید که انگیزه و نیروی محرکه‌ی لازم را ایجاد می‌کنند؛ این افراد معمولا سختکوشی بیشتری دارند. به‌زودی متوجه می‌شوید که روحیه و انرژی آنها به شما نیز منتقل شده است.

۶. دوست پیدا کنید

پیدا کردن دوست و همراه باعث می‌شود که روند کار سرگرم‌کننده شود. بهتر است این همراه نیز اهداف مخصوص به خود را داشته باشد. بدین ترتیب هر دوی شما در مقابل اهداف و برنامه‌های یکدیگر مسئول و پاسخگو خواهید بود. اهداف شما الزاما نباید مشابه باشند؛ هرچند که در صورت تشابه اهداف می‌توانید چیزهای بیشتری از یکدیگر یاد بگیرید.

۷. با دیگران درباره‌ی اهداف‌تان گفتگو کنید

بازگو کردن اهداف با اطرافیان تأثیری مشابه حالت شماره ۶ دارد. با دوستان، همکارها،‌ خانواده و آشنایان درباره‌ی پروژه‌هایتان حرف بزنید. بدین ترتیب هر زمان که با آنها ملاقات می‌‌کنید، کنجکاو می‌شوند که درباره‌ی وضعیت پروژه پرس‌وجو کنند. برای مثال اگر پروژه‌هایی که در دست دارید را در بلاگ شخصی، توییتر و فیسبوک به اشتراک بگذارید، دوستان‌تان جویای روند پیشرفت آنها می‌شوند. به این ترتیب، در مقابل برنامه‌های خود مسئول و پاسخگو خواهید بود.

۸. به دنبال کسانی باشید که قبلا به چیزی که می‌خواهید دست پیدا کرده‌اند

می‌خواهید به چه چیزی دست پیدا کنید؟ چه کسانی قبلا به چیزی که شما در حال حاضر می‌خواهید، دست یافته‌اند؟ به دنبال این افراد باشید و با آنها ارتباط برقرار کنید. برقراری ارتباط با این افراد به شما نشان می‌دهد اهدافی که انتخاب کرده‌اید، دست‌یافتنی هستند؛ تنها کافیست عمل کنید. این روش یکی از بهترین محرک‌ها برای اقدام و عمل است.

۹. اهداف خود را بازبینی کنید

اگر مدتهاست که کارتان را به تعویق می‌اندازید، احتمالا بازتاب‌دهنده‌ی این است که یک ناهماهنگی میان کاری که انجام می‌دهید و چیزی که می‌خواهید وجود دارد. گاهی اوقات با کشف و آگاهی بیشتر درباره‌ی خودمان،‌ اهداف‌مان را بزرگ می‌کنیم؛ اما با تغییرندادن اهداف، ‌مانع از بازتاب صحیح رشد آنها می‌شویم. از کار فاصله بگیرید (مثل یک مسافرت کوتاه یا تعطیلات آخر هفته) و خودتان را دوباره سازمان‌دهی کنید. دقیقا می‌خواهید به چه چیزی دست پیدا کنید؟ برای رسیدن به آن دقیقا باید چه کارهایی انجام دهید؟ باید چه گام‌هایی بردارید؟ آیا کار فعلی شما با مقصد نهایی هم‌جهت است؟ در غیر این صورت باید چه کار کنید؟

۱۰. کارها را بیش‌ازحد پیچیده نکنید

آیا منتظر بهترین زمان برای انجام کار هستید؟ احتمالا فکر می‌کنید که به دلایل مختلف نمی‌توانید کارتان را در همین لحظه انجام دهید. چنین افکاری را از ذهن خارج کنید؛ چراکه بهترین و بی‌نقص‌ترین زمان هرگز وجود نخواهد داشت. اگر دائما منتظر چنین زمانی باشید، هرگز نمی‌توانید هیچ کاری را به اتمام برسانید. کمال گرایی یکی از اصلی‌ترین دلایل به تعویق انداختن کارها است.

۱۱. کار را از جایی شروع کنید و فقط انجام دهید

در پایان، همه چیز تنها به اقدام‌کردن ختم می‌شود. می‌توانید تمامی مراحل تعیین استراتژی، برنامه‌ریزی و نظریه‌پردازی را طی کنید،‌ اما اگر در نهایت اقدام نکنید،‌ هیچ اتفاقی نخواهد افتاد. بسیاری از افراد دائما از شرایط زندگی خود ناراضی هستند،‌ اما همچنان از اقدام‌کردن امتناع می‌کنند. هیچ‌کس در راه رسیدن به موفقیت، کارها را به زمان دیگری موکول نکرده است. اگر می‌خواهید کاری را انجام دهید، فقط کافیست از جایی شروع کنید و آن را انجام دهید.

کدامیک از این توصیه‌ها برای شما کارآمدتر بوده است؟ آیا برای جلوگیری از این عادت،‌ روش مخصوص به خود را دارید؟ آنها را با ما به اشتراک بگذارید.

منیع: چطور

مدیریت فرآیند کسب و کار پویا

 در فناوری مدیریت فرآیند کسب‌وکار، یک فرآیند کسب‌وکار در قالب مجموعه‌ای از مراحل ساختاریافته و قابل تکرار تعریف می‌گردد.
 
بهطور مثال، فرض کنید پردازش یک گزارش هزینه در ۵ مرحله معین انجام می‌گیرد:
       -کارمند یک فرم درخواست هزینه را کامل می‌کند،
       -یک مدیر آن را تأیید می‌کند،
       -یک مدیر ارشد آن را تأیید می‌کند،
       -درخواست به منظور صدور چک به “امور پرداخت” ارسال می‌گردد و
       -چک برای کارمند ارسال می‌شود.
با وجود این‌که احتمال و امکان تغییرات (در فرآیند) وجود دارد، تعداد و نوع مسیرهای ممکن برای انجام یک فرآیند، هم‌چنان قابل تعریف هستند.
به عنوان مثال یک فرآیند محاسبه‌ هزینه ممکن است مسیرها و مراحل مختلفی را براساس میزان کل هزینه یا بخش کارمندان طی کند.
مدیریت فرآیند کسب‌وکار پویا به منظور مقابله با شرایطی پدید آمده که در آن‌ها وجود استثنائات بیش از حد، مانع مستندسازی تمام مسیرهایی که یک فرآیند ممکن است طی نماید، می‌شود.
در این‌گونه موارد، فردی که مسئولیت انجام کار (وظیفه) جاری را دارد باید به صورت لحظه‌ای (on-the-spot) برای تعیین مسیر فرآیند تصمیم‌گیری کند.
سیستم‌های مدیریت کسب‌وکار در شرایطی که بخش مشخصی از کار نیازمند تغییر است، اجازه اضافه کردن “مرحله” به فرآیند را به کاربر یا مدیر می‌دهد.
این‌گونه موارد (تغییرات) معمولاً در فرآیندهایی مشاهده می‌شود که برای تأمین داده ورودی، تأییدها، نظرات، تجدیدنظرها و یا تصمیمات اجرایی لحظه‌ای نیازمند گروه وسیعی از افراد هستند.
به عنوان مثال می‌توان به فرآیندهای مرتبط با قانون و یا “مدیریت موردی بیمه” (Insurance Case Management) اشاره کرد.
منبع: ایتنا