بایگانی دسته: آموزش

بازیابی اطلاعات از مموری کارت یا درایو USB معیوب (آموزش قدم به قدم)

پاک شدن اطلاعات شخصی از حافظه‌های معیوب، یکی از کابوس‌های کاربران است. ولی با آموزش قدم به قدم بازیابی اطلاعات از مموری کارت یا درایو USB معیوب، نیازی به نگرانی نخواهد بود.

زمانی که امکان دسترسی به تصویری یادگاری از سفر قبلی وجود نداشته باشد، استرس و نگرانی اولین حسی است که بدون اختیار القا می‌شود. آیا عکس‌های زیبای شما برای همیشه از دست رفته‌اند؟

اگر با چنین مشکلی روبه‌رو شده‌اید بهتر است بدانید با صرف کمی زمان و انجام چند قدم، بازیابی اطلاعات از مموری کارت یا دیگر حافظه‌های ذخیره‌سازی امکان‌پذیر است.

بهتر است همین حالا مراحل زیر را دنبال کنید چرا که به زودی لبخند خواهید زد!

بازیابی اطلاعات از مموری کارت در چند گام ساده

موارد ساده و ابتدایی را بررسی کنید

شاید این موضوع ساده باشد، اما آیا عیب‌یابی اولیه را انجام داده‌اید؟

به عنوان مثال، آیا درایو USB خود را روی پورت‌های دیگر کامپیوتر تست کرده‌اید؟ آیا با تکان دادن یا ضربه زدن به آن، از اتصال تمام بخش‌های داخلی مطمئن شده‌اید؟

در بسیاری از موارد، کاربران انجام چنین کارهای ساده‌ای را از یاد می‌برند. به هر صورت بهتر است حالا نگاهی فنی‌تر به مشکل داشته باشیم.

نام درایو مورد نظر را تغییر دهید

اگر شما مموری خود را به کامپیوتر متصل کرده و درایو موردنظر را در “File Explorer” می‌بینید اما دسترسی به آن ندارید، می‌توان نتیجه گرفت که اطلاعات شما خراب شده است.

اما صبر کنید، مشکل اصلی این نیست. شاید ویندوز توانایی اختصاص نامی صحیح برای درایو را ندارد.

خوشبختانه به سادگی می‌توان نام درایو USB را تغییر داد. بدین منظور، وارد منوی استارت شده و بعد از تایپ “Disk Management”، در پنجره نتایج گزینه “Create and format hard disk partitions” را انتخاب کنید.

در پنجره‌ای که مطابق با تصویر زیر پیش روی شما قرار می‌گیرد، درایو موردنظر را پیدا کرده و سپس “Change Drive Letter and Paths” را انتخاب کنید.

در نهایت با انتخاب گزینه “Change”، نامی جدید را برای درایو خود انتخاب کنید تا بعد از هر اتصال، کامپیوتر از نام جدید برای شناختن آن استفاده کند.

اگر هم‌چنان نمی‌توانید به اطلاعات خود دسترسی داشته باشید، مابقی مقاله را مطالعه کنید.

درایورها را مجددا نصب کنید

خراب شدن درایورهای ویندوز، یکی دیگر از مواردی‌ست که می‌تواند شانس سالم ماندن اطلاعات را افزایش دهد. در این صورت بهتر است مجددا آنها را نصب کنید.

درحالی‌که درایو USB یا مموری کارت شما به سیستم متصل است، با راست‌کلیک کردن روی دکمه استارت، وارد “Device Manager” شوید. در ادامه، مطابق با تصویر ضمیمه‌شده روی “Disk Drives” کلیک کنید تا لیست درایوهای متصل به سیستم نمایش داده شود.

روی نام درایوی که قصد درست کردن آن را دارید راست‌کلیک کرده و گزینه “Uninstall device” را انتخاب کنید.

حال باید درایو موردنظر را از کامپیوتر جدا کرده و سیستم را مجددا راه‌اندازی کنید. بعد از ورود دوباره به محیط ویندوز و اتصال مموری کارت، سیستم به صورت خودکار درایو شما را شناسایی کرده و درایوهای مربوطه را نصب خواهد کرد.

درصورتی‌که هنوز به فایل‌های خود دسترسی ندارید بهتر است ادامه مقاله را دنبال کنید.

از سلامت دیسک مطمئن شده و آن را تعمیر کنید

شاید در این مرحله تصور کنید تمام فایل‌های شخصی شما از دست رفته است؛ اما نباید امید خود را در بازیابی اطلاعات از مموری کارت یا حافظه‌های دیگر از دست دهید چرا که هنوز هم چند راه برای رسیدن به آنها وجود دارد.

در مجموع، دو راه برای بررسی سلامت درایو وجود دارد: استفاده از “Windows Explorer” یا “Command Prompt”.

استفاده از Windows Explorer

بعد از اتصال مموری کارت به سیستم، وارد “This PC” شده و با راست‌کلیک روی درایو موردنظر، گزینه “Properties” را انتخاب کنید.

در پنجره جدید وارد سربرگ “Tools” شده و از بخش نمایش داده شده روی “Check” کلیک کنید. در این مرحله، ویندوز به اسکن درایو شما پرداخته و نتیجه را اعلام خواهد کرد.

اگر مشکلی در درایو وجود داشته باشد، پنجره دیگری نمایان شده و به شما هشدار خواهد داد. در این صورت با کلیک روی گزینه “Repair drive” پروسه تعمیر درایو آغاز می‌شود. مدت زمان این کار نیز به ظرفیت حافظه آن بستگی دارد.

درصورتی‌که درایو موردنظر مشکلی نداشته باشد، با پیغام زیر روبه‌رو خواهید شد. با انتخاب گزینه “Show Details” و سپس “Event Viewer” نیز جزئیات آن پیش روی شما قرار خواهد گرفت.

استفاده از Command Prompt

یکی دیگر از راه‌ها به منظور تعمیر و بازیابی اطلاعات از مموری کارت، استفاده از Command Prompt است.

برای شروع، منوی استارت را باز کرده و سپس “cmd” را تایپ کنید. سپس با راست‌کلیک روی “Command Prompt” در نتایج نمایش داده شده، آن را به صورت “Run as administrator” اجرا کنید.

حال عبارت “chkdsk e: /r” را نوشته و کلید اینتر را فشار دهید. البته ممکن است نام درایو شما چیزی جز “E” باشد.

در این مرحله، ویندوز اطلاعات اصلی مربوط به درایو را در اختیار شما گذاشته و اسکن آن را آغاز می‌کند. پروسه اسکن مشابه تصویر زیر خواهد بود:

در آخر، نتیجه اسکن و کارهایی که به منظور تعمیر درایو شما انجام شده است، در این پنجره نمایش داده می‌شود:

اپلیکیشن‌های شخص ثالث را امتحان کنید

اگر هنوز هم امکان بازیابی اطلاعات از مموری کارت یا درایو USB وجود ندارد، زمان آن رسیده تا از اپلیکیشن‌های شخص ثالث استفاده کنید. با یک جستحوی ساده در گوگل، نرم‌افزارهای گران‌قیمت بسیاری پیش روی شما قرار خواهد گرفت.

اما بهتر است از آنها عبور کرده و نگاهی به نرم‌افزارهای زیر داشته باشید:

  • TestDisk and PhotoRec: از نظر فنی، این‌ها دو اپلیکیشن جداگانه محسوب می‌شوند. با این حال آنها تا حد زیادی به یکدیگر وابسته هستند. PhotoRec توانایی بازیابی بیش از ۲۰۰ نوع مختلف از فایل‌ها را دارد. TestDisk نیز می‌تواند پارتیشن‌های دیسک را بازگردانی کند.
  • EaseUS Data Recovery Wizard: این برنامه با انواع حافظه‌ها از جمله هاردهای جامد، هاردهای مکانیکی، درایوهای USB، مموری کارت‌ها و دوربین‌های دیجیتال کار می‌کند. برنامه پیش رو اطلاعات را در چندین حالت مختلف از جمله درایوهای خراب‌شده، از دست رفتن پارتیشن و حذف تصادفی بازیابی می‌کند.
  • Recuva: این برنامه یکی از بهترین‌ها در نوع خود بوده و با انواع درایوهای USB و حافظه‌های خارجی سازگاری دارد. توانایی اصلی این نرم‌افزار، بازگردانی تصاویر حذف شده است؛ اما از آن می‌توان در بازیابی فایل‌های خراب نیز استفاده کرد.

از یک فرد متخصص کمک بگیرید

اگر هم‌چنان مشکل پابرجاست، می‌توانید از فردی متخصص کمک بگیرید تا امکان تعمیر آن به کمک امکانات بهتری که احتمالا در خانه به آن دسترسی نخواهید داشت، وجود داشته باشد.

در نهایت، فراموش نکنید بازیابی عکس‌ها یا اطلاعات دیگر، نیازمند دقت و حوصله است. اما آیا جز مواردی که ذکر کردیم، راه بهتری را می‌شناسید؟

منبع: گجت‌نیوز

چگونه کتاب بخوانیم تا بیشترین استفاده را ببریم؟

امروزه هم کتاب‌‌ها زیاد شده‌اند و هم کتاب‌خوان‌ها، اما بیشتر مردم نه کتاب‌های خوب را می‌شناسند و نه به آنچه می‌خوانند، می‌اندیشند. عدم‌دقت منجر به عدم‌درک و عدم‌درک باعث فراموشی سریع مطالب خواهد شد. مطالعه فنی است که باید آن را آموخت. برای خواندن یک کتاب، برخورداری از مهارت خواندن کافی نیست، به‌ویژه اگر مجبور به خواندن یک کتاب آموزشی یا درسی باشید و درک مفاهیم برای شما ضروری باشد. در این مقاله شما خواهید دید که باید چگونه کتاب بخوانیم.

خلاصه‌‌ی نکات مهم:

  • از آغازِ کتاب شروع به خواندن کنید؛
  • خواندنِ مقدمه و مؤخره‌ی کتاب ضروری نیست؛
  • حین خواندن کتاب، برحسب نیاز استراحت کنید؛
  • از فهرست مطالب برای یافتن فصل‌ها یا قسمت‌های خاص استفاده کنید؛
  • عبارات و جملات جالب یا مهم را علامت‌گذاری کنید؛
  • یادداشت‌ها یا توضیحات مهم را با مداد بنویسید.

بخش اول: مراحل مقدماتی

۱. انتخاب کتاب

اگر می‌خواهید برای دل خودتان کتاب بخوانید، برای خرید کتاب احتمالا به دو گزینه فکر می‌کنید: کتاب‌های داستانی یا غیرداستانی. از میانِ میلیون‌ها کتاب داستانی و غیرداستانی موجود، یافتنِ کتاب دل‌خواه و مناسب خودتان، کار سختی است. برای شروع انتخاب کتاب، بهتر است به دو دسته از موضوعات بیندیشید: موضوعاتی که به آنها علاقه دارید و موضوعاتی که علاقه‌ای به آنها ندارید. سعی کنید از تنوع گسترده‌ی موضوعات کتاب غافل نشوید. برخی از انواع موضوعات ادبیات داستانی عبارتند از: داستان‌های علمی-تخیلی به سبک پادآرمانشهر (عطش مبارزه نوشته‌ی سوزان کالینز)، داستان‌های واقع‌گرایانه (بیگانگان نوشته‌ی اس.ای.هینتون)، داستان‌های فانتزی (سرزمین قصه‌ها نوشته‌ی کریس کولفر) و داستان‌های تاریخی (بربادرفته نوشته‌ی مارگارت میچل).

  • با ملاک قراردادن سلیقه‌ی شخصی‌تان، راحت‌تر می‌توانید کتاب مورد علاقه‌تان را پیدا کنید. خرید کتاب به صلاح‌دید دیگران، لزوما لذت‌بخش بودن آن را برای شما تضمین نمی‌کند. بعضی از افراد از خواندن رمان‌های فانتزی لذت می‌برند و برخی دیگر از این نوع رمان‌ها متنفرند. به این بیندیشید که دوست دارید هنگام خواندن یک کتاب، چه چیزهایی را تجربه کنید؟ آیا در جست‌وجوی یک داستان ماجراجویانه‌‌ی پرشور هستید یا کشفِ اندیشمندانه‌ی ایده‌ها؟ دوست دارید حجم کتابی که می‌خوانید، چقدر باشد؟ دوست دارید داستانی که می‌خوانید چقدر چالش‌بر‌انگیز باشد؟ عقاید خاصی وجود دارند که دوست دارید نویسنده از آنها دوری یا استقبال کرده باشد؟ اگر پاسخ این پرسش‌ها را بدانید، حوزه‌ی انتخاب‌تان محدود می‌شود و کتاب مناسب خودتان را راحت‌تر پیدا می‌کنید.
  • محدود کردنِ حوزه‌ی انتخابِ کتاب‌های غیرداستانی نسبت به کتاب‌های داستانی، آسان‌تر است. بیشترِ کتاب‌های غیرداستانیِ معروف، روایتگر تاریخ یا زندگی‌نامه‌ی افراد مشهور هستند. پس برای خرید این‌گونه کتاب‌ها باید از خودتان بپرسید: دوست دارم با سرگذشت کدام شخصیت مشهور بیشتر آشنا بشوم؟ دوست دارم از کدام کشور، رویداد بزرگ، جنگ یا واقعه‌ی تاریخی بیشتر بدانم؟ آیا به کسب اطلاعات بیشتر درباره‌ی اقیانوس‌ها، دایناسورها، دزدان دریایی یا شعبده‌بازی علاقه دارم؟ تقریبا درباره‌ی هر موضوعی که فکرش را بکنید، کتاب غیرداستانی وجود دارد.
  • یافتن یک کتاب غیرداستانی درباره‌ی موضوعی که به آن علاقه دارید، پایان کار نیست. شما باید سبک نگارش نویسنده را اجمالا ارزیابی کنید تا حدس بزنید از آن لذت خواهید برد یا نه. ازآنجاکه ما با همه‌ی سبک‌های نگارشی راحت نیستیم، بهتر است قبل از خرید کتاب، دو صفحه‌ی نخست آن را بخوانیم. اگر سبک نگارش نویسنده برای شما دشوار و کسل‌کننده است، بهتر است از خرید آن منصرف شوید.

  • به کتابخانه‌ها مراجعه کنید و از کتاب‌دارها کمک بگیرید. کتابخانه‌ مکان آرام و مناسبی برای جست‌وجوی کتاب‌های گوناگون است، گذشته‌ازاین، فقط با پرداخت هزینه‌ی عضویت می‌توانید کتاب‌های مورد‌علاقه‌تان را بخوانید.
  • کتاب‌ها را از روی جلدشان قضاوت نکنید. شاید عنوان و تصاویر روی جلد، کسل‌کننده یا مغایر با سلیقه‌ی شما به‌نظر برسند، اما داستان می‌تواند لذت‌بخش و جذاب باشد، طوری‌که نتوان از روی جلد کتاب تصورش را کرد. البته این نکته شامل همه‌ی کتاب‌ها نمی‌شود، پس بهتر است کتاب را عاقلانه انتخاب کنید! ضخامت کتاب را هم در نظر بگیرید. اگر می‌خواهید خواندن کتاب را سریع تمام کنید، کلِ کتاب‌های بزرگ و قطور را از فهرست انتخاب‌تان حذف کنید. در آخر، اگر می‌خواهید برای فرد دیگری کتاب بخرید، سن و علایق آن فرد را هنگام انتخاب کتاب درنظر بگیرید.
  • از اطرافیان کمک بگیرید. دوستان خوب و خویشاوندان نزدیک با شناختی که از شما دارند، می‌توانند کتاب‌هایی را به شما معرفی کنند که احتمال می‌دهند شما هم از خواندن‌شان لذت خواهید برد.

  • در اینترنت جست‌وجو کنید. وارد گروه‌ها و صفحاتی بشوید که در آنها کتاب‌دوستان به معرفی و نقد کتاب می‌پردازند. در این گروه‌ها، افراد بهترین کتاب‌هایی را که خوانده‌‌اند به هم معرفی می‌کنند. شما می‌توانید دیدگاه‌های دیگران را درباره‌ی کتاب‌های معرفی‌شده، ملاک انتخاب خود برای خرید کتاب قرار بدهید. درکل، از این فضا برای آشنایی سریع با محبوب‌ترین و پرفروش‌ترین کتاب‌ها استفاده کنید.
  • عضویت در باشگاه‌های کتاب راه دیگری برای خرید کتاب و دریافت آن از طریق پست است.
  • شرکت در نشست‌های بحث و گفت‌وگو درباه‌ی یک کتاب خاص با حضور نویسنده در کتاب‌فروشی‌ها‌ یا شهرکتاب‌ها از راه‌های دیگر آشنایی بیشتر با کتاب‌هاست.
  • فراموش نکنید در دل هر داستانی، درس پندآموزی نهفته است، پس شانس تجربه‌اندوزی خود را به‌واسطه‌ی کسل‌شدن از توضیحات مختصر نویسنده در چند صفحه‌ی نخست کتاب از دست ندهید.

۲. دسترسی به کتاب

شما می‌توانید برای دسترسی به کتابی که انتخاب کرده‌اید به یکی از روش‌های زیر عمل کنید:

مراجعه به کتابخانه‌ها یا کتاب‌فروشی‌ها، قرض گرفتن کتاب از دوستان و آشنایان و خرید نسخه‌های الکترونیکی کتاب‌ها.

مراجعه به کتابخانه‌ها

جنبه‌ی مثبت: بدون خریدن کتاب از مطالب آن بهره می‌برید.

جنبه‌ی منفی: درصورتی‌که کتاب موردنظر شما از سوی عضو دیگری از کتابخانه به امانت گرفته شده باشد، برای دریافت آن باید منتظر بمانید.

مراجعه به کتاب‌فروشی‌ها

جنبه‌‌های مثبت:

  • می‌توانید به انواع کتاب‌های موجود در بازار به‌راحتی دسترسی پیدا کنید؛
  • با پرداختن پول صاحب کتاب ‌شوید؛
  • می‌توانید در کتاب شخصی خودتان علامت‌گذاری کنید یا یادداشت بنویسید؛
  • در صورت تمایل، می‌توانید چند سال بعد آن کتاب را دوباره بخوانید.

جنبه‌های منفی:

  • باید هزینه‌ای پرداخت کنید؛
  • باید در کتابخانه‌‌ی شخصی‌تان، فضایی را به آن اختصاص بدهید (امروزه داشتن کتابخانه باوجود فضای محدود آپارتمان‌ها برای همه میسر نیست).

قرض گرفتن کتاب از دوستان یا آشنایان

سعی کنید امانت‌دار خوبی باشید و ترجیحا زمان مشخصی را برای پس‌ دادن کتاب مشخص کنید، درغیراین‌صورت، ممکن است به‌ خیالِ قرض گرفتن از یک آشنا، آن کتاب یک سال در گوشه‌ی کتابخانه‌ی شما خاک بخورد.

خرید نسخه‌های الکترونیکی

با ظهور کتاب‌خوان‌های الکترونیکیِ قابل‌حمل و گوشی‌های هوشمند در سال‌های اخیر، استفاده از نسخه‌های الکترونیکی کتاب‌ها یا همان ایبوک‌ها (E-book) بسیار متداول شده‌ است.

جنبه‌های مثبت:

  • هزینه‌ی خرید ایبوک‌ها معمولا کمتر از نسخه‌های چاپ‌شده است. بنابراین، اگر کتاب‌خوان الکترونیک دارید، به گزینه‌ی خرید ایبوک فکر کنید؛
  • ایبوک‌ها همیشه و همه‌جا در گوشی موبایل، تبلت یا آیپد در دسترس شما هستند.
  • همانند کتاب‌های چاپ‌شده‌ی کاغذی، با پرداخت هزینه‌ی خرید ایبوک، برای همیشه صاحب آن می‌شوید.

جنبه‌‌های منفی:

تنها جنبه‌ی منفی ایبوک این است که چون آن را روی گوشی هوشمند یا کتاب‌خوان خود نصب می‌کنید، درصورت عدم‌نیاز نمی‌توانید آن را به کسی بدهید.

برخی از مزایای کتاب‌خوان‌ الکترونیکی (Ebook Reader):

  • باتری کتاب‌خوان‌های الکترونیکی به‌طور متوسط هر ۳۰ تا ۶۰ روز یک‌بار به شارژ نیاز دارد.
  • می‌توان مانند یک کتاب واقعی، متن را علامت‌گذاری کرد یا حتی با استفاده از قلم مخصوص در آن یادداشت نوشت.
  • صفحه‌ی نمایش کتاب‌خوان‌های الکترونیکی از خود نور ساطع نمی‌کند.

۳. خواندن کتاب

یک جای راحت برای نشستن پیدا کنید که از نور کافی برخوردار باشد. کتاب را باز کنید. خواندن صفحات آغازین کتاب (پیش از شروع فصل نخست) به انتخاب خودتان بستگی دارد. صفحات آغازین کتاب شامل چهار بخش سپاسگزاری، پیشگفتار، مقدمه و معرفی می‌شوند.

سپاسگزاری: این بخش کوتاه به فهرستی از افراد اشاره می‌کند که در فرایند نوشتن کتاب، به‌طریقی یاری‌رسانِ نویسنده بوده‌اند. درصورت تمایل می‌توانید این بخش را بخوانید. انتهای کتاب نیز ممکن است به بخش سپاسگزاری اختصاص داده شود.

پیشگفتار: این بخش به‌ قلمِ فردی غیراز نویسنده‌ی کتاب نوشته می‌شود و معمولا پس از اینکه کتاب، روشنگر راه علم یا برنده‌ی یک جایزه‌ی ادبی شده باشد، در نسخه‌های بعدیِ آن شاهد بخش پیش‌گفتار خواهیم بود. پیش‌گفتار به تعریف تجربه‌ی ارزنده‌ای که خواننده کسب خواهد کرد و دلایل ارزشمندی آن می‌پردازد.

مقدمه: این بخش به قلمِ خود نویسنده نوشته می‌شود و معمولا (اما نه همیشه) کوتاه‌تر از بخش پیشگفتار است. مقدمه اساسا مقاله‌‌ی مختصری درباره‌ی نحوه‌ی نگارش و شرح انگیزه‌ی شکل‌گیری کتاب است. اگر به زندگی شخصی نویسنده یا فرایند خلاقانه‌ی شکل‌گیری یک کتاب علاقه دارید، با خواندن بخش مقدمه می‌توانید به اطلاعات باارزشی دست یابید.

معرفی: نویسنده‌ی کتاب در این بخش مستقیما با خواننده صحبت می‌کند و به معرفی کتاب، مرور محتوای آن و ایجاد انگیزه در خواننده می‌پردازد. بخش معرفی معمولا برای کتاب‌های غیرداستانی نوشته می‌شود. اگر تمایل ندارید پیش از شروع داستان، کوچک‌ترین بخشی از داستان لو برود، بهتر است بخش معرفی را پس از اتمام کتاب بخوانید.

صفحات پایانی کتاب معمولا به مقاله‌ها یا سرمقاله‌هایی که درباره‌ی همان کتاب نوشته شده‌اند، اختصاص دارد و فقط در کتاب‌های بسیار معروف نظیر خوشه‌های خشم اثر جان اشتاین‌بک دیده می‌شود. خواندن این بخش از کتاب نیز مانند بخش‌های نخستین کتاب اختیاری است.

اگر با تمام وجود از خواندن یک کتاب لذت برده‌اید، با خواندن مطالب پایانی کتاب، شانس مرور بخش‌های مهم را پیدا می‌کنید یا اگر از اهمیت کتاب خبر نداشته باشید، با خواندن این قسمت‌ها با اهمیت تاریخی، اجتماعی و فرهنگی کتابی که خوانده‌اید، بیشتر آشنا می‌شوید.

۴. استراحت

وقتی غرق خواندن یک کتاب جذاب می‌شوید، گذشت زمان را احساس نمی‌کنید. سعی کنید در یک حالت نشسته، زمان زیادی را صرف خواندن نکنید. شما می‌توانید به کمک تایمرِ گوشی یا ساعت، زمان استراحت یا رسیدگی به کارهای دیگرتان را از دست ندهید. هنگام بستن کتاب، گذاشتن نشانه‌ی کتاب بین صفحات را فراموش نکنید.

بخش دوم: خواندن مجموعه‌ی اشعار و مقالات

۱. به فهرست مطالب و فهرست راهنما نگاهی اجمالی بیندازید

بیشتر کتاب‌هایی که حاوی بخش‌های کوتاه و بسیار زیاد هستند، فهرست مرتب و روشنی از مطالب را برای سهولتِ کار خواننده در صفحات نخستین کتاب قرار می‌دهند. فهرست راهنما نیز در صفحات پایانی کتاب قرار دارد که شامل واژگان کلیدی و دیگر واژگان و اصطلاحات مهم با ذکر صفحات آنها می‌شود.

خواندن مجموعه‌ی اشعار یا مقالات درصورتی‌که شامل فهرست مطالب باشد، آسان‌تر است. بدون‌ وجود فهرست مطالب باید کتاب را از آغاز بخوانید، درحالی‌که با وجود چنین فهرستی می‌توانید مطالب جالب را پیش از باقی مطالبِ کسل‌کننده یا نه‌چندان چشمگیر بخوانید.

۲. مطالب را بر حسب سلیقه بخوانید

اگر مجموعه اشعاری مانند شاهنامه‌ی فردوسی و منطق‌الطیر عطار را کنار بگذاریم باقی کتاب‌های شعر و مجموعه داستان‌های کوتاه را می‌توان به هر ترتیب دلخواه خواند.

این مزیتِ مجموعه‌ نوشته‌های کوتاه است که می‌توانید برحسب سلیقه‌ی شخصی‌ خودتان از آنها استفاده کنید، مثل پروانه از این شاخه به آن شاخه بپرید و از هرکجای کتاب که دلتان خواست، شروع به خواندن کنید و مجبور نباشید از ابتدا تا انتهای کتاب را بخوانید و منتظر رسیدن به بخش‌های جذاب آن باشید.

وقتی برحسب سلیقه‌ خودتان به بخش‌های جذاب‌تر کتاب خوگرفتید، رفته‌رفته نسبت به بخش‌هایی که قبلا ملال‌آور به‌نظر می‌رسیدند، کنجکاو می‌شوید و به آنها هم علاقه نشان می‌دهید.

۳. مطالب را با علاقه و اشتیاق بخوانید

با مطالبی که می‌خوانید زندگی کنید و با تأکید بر بخش‌های جذاب کتاب، آن را به بخشی از زندگی خود تبدیل کنید. اگر بخواهید با خونسردی و بی‌تفاوتی به صورت خطی، از ابتدا تا انتهای کتاب را بخوانید، لذت زیادی از آن نخواهید برد.

یادداشت‌برداری کنید و در یادداشت‌های خود شماره‌ی صفحه یا اسامی نویسندگانی را که از آنها یاد می‌شود بنویسید تا در آینده به‌راحتی به یک فهرست کامل از نکات مهم کتاب دسترسی داشته باشید.

برای خط کشیدن زیر مطالب مهم یا جالب‌توجه از مداد استفاده کنید.

تکرار می‌کنیم: کتاب را بادقت مطالعه کنید و درباره‌ی آنچه می‌خوانید بیندیشید تا از دریچه‌ی خواندنِ کتاب به آگاهی دست یابید.

بخش سوم: خواندن کتاب‌های آموزشی و درسی

۱. یادداشت‌برداری کنید

خواندن تفریحیِ کتاب‌های آموزشی، شدنی، اما غیرمتداول است. بیشتر افراد برای کسب اطلاعات موردنیاز، کتاب آموزشی می‌خوانند. کتاب‌های آموزشی و درسی منبع عالیِ اطلاعات متمرکز و طبقه‌بندی‌شده در موضوعات گوناگون هستند. برای اینکه بیشترین بهره را از این کتاب‌ها ببرید، بهتر است هنگام خواندن، یک دفترچه‌ی یادداشت دَم دست داشته باشید.

  • تعیین الگویی برای خواندن: یک پاراگراف را بخوانید، سپس درنگ کنید و درصورت‌ نیاز، آنچه را پاراگراف برای گفتن داشت، به زبان خودتان در دفترچه‌ی یادداشت خلاصه‌نویسی کنید.
  • مرور خلاصه‌نویسی‌های شخصی: در پایان هر بخش، یک نسخه‌ی شخصی از تمام اطلاعات موردنیاز را در اختیار دارید که برای اطمینان از درک درست مطالب، می‌توانید آن را مرور کنید.

۲. فصل‌ها را کامل بخوانید

در بیشتر موارد، خواندن کتاب‌های آموزشی از آغاز تا پایان ضرورتی ندارد، از طرفی، از این فصل به آن فصل پریدن هم مفید نیست. بهتر است هربار که نیاز به خواندنِ حتی بخشی از یک فصل را داشتید، آن فصل را کامل بخوانید.

  • مطالب را با هدف درک درست آنها بخوانید. اگر فصل مورد‌نظرتان را یک‌بار کامل بخوانید، درک و یادآوری اطلاعات لازم برایتان آسان‌تر خواهد شد.
  • وقتی یک فصل را برای بار نخست، کامل بخوانید، دیگر نیازی به بازخوانی کل فصل ندارید و درصورت نیاز بعدا می‌توانید گلچین مطالب را مرور کنید.

۳. دست از تلاش برندارید

اگر یک کتاب آموزشی یا درسی می‌خوانید، احتمالا هدف‌تان قبول شدن در یک امتحان یا پشت‌سرگذاشتن یک دوره است. کتاب‌های آموزشی و درسی به‌راحتی قابل‌درک نیستند و نمی‌توان آنها را به‌سرعت خواند، بنابراین بهترین کار این است که زود دست‌به‌کار شوید و سعی کنید هربار که کتاب را باز می‌کنید، پیشرفت اندکی در درک مطالب داشته باشید.

روزهای معینی از هفته را به خواندن کتاب‌های آموزشی اختصاص بدهید تا فرایند یادگیری برای‌تان آسان‌ شود. اگر بخواهید قبل از امتحان، کتاب‌های درسی را باعجله بخوانید نه‌تنها به درک درستی از مطالب نمی‌رسید، بلکه دچار اضطراب نیز خواهید شد.

منبع: چطور

دلایل داغ شدن لپ تاپ چیست و برای مقابله با آن چه باید کرد؟

اگر داغ شدن لپ‌تاپ یکی از بزرگترین معضلات شماست، ما در این مطلب به بررسی دلایل آن و راه کارهایی برای مقابله با آن خواهیم پرداخت.

بسیاری از لپ‌تاپ ها خیلی سریع‌تر از کامپیوترهای رومیزی یا همان دسکتاپ‌ها گرم می‌شوند. این می‌تواند در حالی‌که برخی چیزی متفاوت را تجربه می‌کنند، یک مقایسه مرسوم برای بسیاری دیگر از افراد باشد. هر چه که باشد، قطعا شما می‌خواهید دلیل این داغ شدن لپ‌تاپ را بدانید و با راه‌هایی برای کاهش سرعت داغ شدن آن و جلوگیری از آسیب دیدن کامپیوترتان آشنا شوید.

برای جلوگیری از داغ شدن لپ‌تاپ، در وهله نخست نیازمند آن هستید که دلیلش را بدانید و سپس از رخ دادن این اتفاق جلوگیری کنید. در این مقاله قصد داریم به همین موضوع بپردازیم. حتی اگر تا به حال با چنین مشکلی برخورد نکرده‌اید نیز این مطلب می‌تواند اطلاعات خوبی را در اختیار شما قرار دهد تا عمر لپ‌تاپ خود را افزایش دهید. در ادامه با ما همراه باشید.

لپ‌تاپ شما نیازمند تمیز شدن است

شما باید از دریچه‌های هوای لپ‌تاپتان مواظبت کنید تا گرد و غبار به داخل بدنه نفوذ نکند. اما در مورد فن چه کاری می‌توان کرد؟ جریان هوای ایجاد شده توسط فن این کار را برای شما خواهد کرد. به همین خاطر باید مطمئن باشید روزنه‌های فن تمیز هستند. اگر از پوشش محافظ بر روی لپ‌تاپتان استفاده می‌کنید، شاید باعث جلوگیری از جریان هوا و نفوذ آلودگی به داخل آن شود، اما به اجزای سخت‌افزار داخلی صدمه خواهد زد.

بنابراین، فن به خودی خود نیازمند مراقبت است. نه تنها باید فن دستگاهتان را تمیز کنید، بلکه شما باید درگاه‌های ورودی معمول روی لپ‌تاپ را نیز ترجیحا هر سه ماه یکبار تمیز کنید. پیشنهاد ما به شما بردن لپ‌تاپ به مراکز خدماتی برای انجام این امر است و نباید خودتان این کار را انجام دهید.

لپ‌تاپ شما در جای خنکی قرار ندارد

منظور ما این نیست که لپ‌تاپتان را بر روی تکه‌هایی از یک یخ بگذارید، اما باید یک محیط با دمای معتدل را برای کامپیوترتان بسازید. بنابراین باید مراقب باشید اتاقتان گرم نباشد.

ما می‌دانیم که شما مجبورید در محیط کاری خود از لپ‌تاپتان استفاده کنید، اما باید بدانید که آن نیازمند یک جای خنک است. یه اتاق مطبوع بهترین جایی‌است که می‌توانید نوت‌بوک را در آنجا قرار دهید. حتی اگر یک فضای مطبوع ندارید، شما باید دمای اتاقتان را تا حداقل ۳۵ درجه سانتیگراد پایین بیاورید.

سطحی که لپ‌تاپ بر روی آن قرار دارد، ناهموار است

اجازه دهید فرض کنیم که شما لپ‌تاپ را تمیز کرده‌اید، اما هنوز هم با مشکل داغی بیش از حد مواجه هستید. یکی دیگر از دلایل احتمالی داغ شدن لپ‌تاپ شما سطحی است که سیستمتان را بر روی آن قرار داده‌اید. همیشه لپ‌تاپ را بر روی یک سطح صاف و هموار که جریان هوا را محدود نمی‌کند قرار دهید. اشتباه رایج مردم استفاده از لپ‌تاپ بر روی پای خود و یا در تختشان است. هرچند معنی لپ‌تاپ به معنای «قرار گرفته جلوی زانو» است، اما اگر سطحی که کامپیوتر را بر روی آن قرار داده‌اید صاف نباشد، هیچ جایی برای عبور هوا باقی نمی‌ماند و در نتیجه آن بیش از حد داغ می‌شود.

پردازش‌های فشرده

به منظور حل داغ شدن لپ‌تاپ، شما باید بخش نرم‌افزاری را نیز در نظر بگیرید. اگر شما در حال اجرای یک بازی با بالاترین حد تنظیمات گرافیکی هستید، ممکن است لپ‌تاپ تمایل زیادی به بیش از حد گرم شدن داشته باشد. این اتفاق ممکن است در مواقع دیگری که مستلزم پردازش‌های فشرده هستند نظیر ساخت موسیقی، تدوین ویدیو و یا کار با فتوشاپ نیز رخ دهد.

اگر برای مدت طولانی است که از این دست نرم‌افزارهای مستلزم منابع زیاد سخت‌افزاری کار می‌کنید، بهتر است کمی به لپ‌تاپتان استراحت دهید. علاوه بر این، یک بدافزار در حال اجرا در پس‌زمینه نیز می‌تواند به همین شدت منابع کامپیوتر را مصرف کند که باید با یک نرم‌افزار خدمات دیسک آن را مرتفع کنید.

ممکن است طراحی لپ‌تاپ شما ضعیف باشد؛ پیش از خریدن به این قضیه دقت کنید

این نکته، می‌تواند مهم‌ترین دلیل برای گرم شدن لپ‌تاپ شما باشد. به طراحی لپ‌تاپ دقت کنید، منافذی که برای جریان هوا بر روی آن تعبیه شده تا آن خنک بماند. اگر دریچه هوا ضعیف طراحی شده باشد و در موقعیتی قرار داشته باشد که هوا محدودتر در حرکت باشد، منجر به داغ شدن بیش از حد کامپیوتر شما خواهد شد.

معمولا اگر منافذ خروجی در اطراف و یا پشت نمایشگر قرار داشته باشد این مشکل پیش خواهد آمد. دریچه‌ها اغلب در قسمت پایین قرار می‌گیرند، بنابراین سعی کنید لپ‌تاپی که خریداری می‌کنید از چنین وضعیتی برخوردار باشد. اگر بودجه‌ای بیش از ۹۰۰ دلار را برای خرید یک لپ‌تاپ در نظر گرفته‌اید، این قضیه را جدی‌تر بگیرید.

جمع بندی

بنابراین نکات بالا می‌توانند دلایل احتمالی داغ شدن لپ‌تاپ شما باشند. با درنظر گرفتن این نکات، شما می‌توانید به جلوگیری از این اتفاق کمک کنید. اما آیا اتفاقات دیگری نیز به نظر شما می‌تواند وجود داشته باشد که موجب داغی بیش از حد لپ‌تاپ ها شود؟ نظرات خود را در زیر همین مطلب با ما به اشتراک بگذارید.

 

روش‌هایی برای مرتب کردن دسکتاپ و افزایش کارایی

مرتب کردن دسکتاپ و نظم بخشیدن به آیتم‌ها، آیکون‌ها، میانبرها، فایل‌ها و فولدرهای آن، تنها جنبه زیبایی ندارد. با پاک‌سازی و تمیز کردن دسکتاپ ویندوز، هم به صورت مستقیم و هم به صورت غیرمستقیم کارایی را افزایش می‌دهید.

تاثیر مخرب شلوغی رابط کاربری یک سیستم کامپیوتری بیش از آن چیزی است که تصورش را می‌کنید. برای افزایش کارایی، نظم دادن به کارها و مخصوصا حفظ آرامش، باید فایل – فولدرهای خود را خیلی مرتب نگه داشته و همه چیز را دسته‌بندی کنید. در این میان، اهمیت مرتب کردن دسکتاپ از تمامی قسمت‌ها بیشتر است، چرا که ابتدا و انتهای باز کردن هر برنامه، فایل و یا فولدر، به بازگشت به دسکتاپ ختم می‌شود.

مرتب کردن دسکتاپ در ویندوز علاوه بر افزایش سرعت برای پیدا کردن فایل‌ها، فولدرها و همچنین میانبرهای نرم‌افزارهای مختلف، کارایی را در حالت کلی زیاد می‌کند. مشکل اصلی مرتب کردن دسکتاپ، به‌هم‌ریختگی مجدد آن بعد از گذشت چند روز است. به تصویر زیر دقت کنید. آیا حس دیوانه‌کننده‌ای از مشاهده آن به شما دست نمی‌دهد؟

علاوه بر تمامی این موارد، مهم‌ترین مزیت مرتب کردن دسکتاپ ویندوز حفظ زیبایی رابط گرافیکی سیستم‌عامل است که در نهایت به کاهش استرس و عجله برای انجام دادن کارها و همچنین افزایش حس اطمینان ختم می‌شود. اگر مدت‌هاست با یک دسکتاپ مملو از فایل و میانبر دست و پنجه نرم می‌کنید، با استفاده از روش‌های زیر آن را مرتب کنید.

کلید اصلی مرتب کردن دسکتاپ

نخستین و البته مهم‌ترین قدم برای مرتب کردن دسکتاپ بسیار ساده و سریع است. تنها کافی است تمامی آیکون‌ها و میانبرهای نرم‌افزارها را انتخاب کرده و آن‌ها را به یکباره حذف کنید. پیش از اقدام برای مرتب کردن دسکتاپ باید دلیل و منبع اصلی شلوغ شدن آن را یافته و از وقوع مجدد آن جلوگیری کنیم، وگرنه این بهم ریختگی باز هم بعد از مدتی به سراغ صفحه دسکتاپ خواهد آمد.

همه کاربران ترجیح می‌دهند خیلی سریع به نرم‌افزارهای کاربردی، فولدرها و فایل‌های پراستفاده دسترسی داشته باشند. نخستین راهی که برای انجام این کار به نظر می‌رسد، ایجاد یک میانبر بر روی دسکتاپ است! به همین سادگی با فراهم کردن دسترسی سریع آیتم‌های پراستفاده، دسکتاپ تبدیل به صفحه‌ای درهم و برهم می‌شود. اگرچه کاربران تصور می‌کنند با انجام این کار در حال افزایش سرعت و کارایی هستد، اما با غیرمرتب کردن دسکتاپ و بهم ریختن نظم ذهنی خود کارایی را کاهش می‌دهند. هرجا بروید، یک نگاه شما به دسکتاپ شلخته دوخته شده است.

از طرفی هر کاربر در بین صدها نرم‌افزار، فولدر و در نهایت فایل، تنها با تعداد محدودی به صورت مرتب سر و کار دارد، پس باید به دنبال روشی جایگزین برای فراهم کردن دسترسی سریع به آن‌ها باشیم. مهم‌ترین نکته برای مرتب کردن دسکتاپ، خلاصی از دست میانبرهاست. احساس درونی شما نسبت به ویندوز ۱۰ را نمی‌دانیم، اما این ویندوز بهترین عملکرد را در نخستین روش مرتب کردن دسکتاپ دارد. به انتخاب خود، یک و یا چند مورد از روش‌های زیر را در پیش بگیرید.

انتقال میانبر نرم‌افزارها به منوی استارت

منوی استارت، با طراحی مجدد در نسخه‌های پیشین ویندوز تبدیل به بهترین محل برای نگهداری میانبرها شده است. در ابتدا شاهد تغییر اساسی آن در ویندوز ۸ و ۸٫۱ بودیم که با عنوان مترو استایل شناخته می‌شد. این بخش در ویندوز ۱۰ به بهترین وجه ممکن مجددا طراحی شد و با ادغام منوی استارت در نسخه‌های پیش از ویندوز ۸ و همچنین مترو استایل معرفی شده در همین سیستم عامل، همه چیز را در یک‌جا جمع کرد.

دسترسی به منوی استارت (مترو استایل) به مراتب از صفحه دسکتاپ سریع‌تر است، چرا که در هر جای رابط گرافیکی، تنها با فشردن کلید ویندوز (لوگو) بر روی کیبورد، خیلی سریع ظاهر می‌شود. این صفحه به اندازه‌ای بزرگ است تا هر تعدادی از میانبرها را در خود جای دهد. در به‌روزرسانی‌های اخیر ویندوز ۱۰ قابلیت و کارایی منوی استارت به حداکثر میزان ممکن رسیده است. برای افزودن یک برنامه و یا فولدر به منوی استارت:

  • بر روی فولدر و یا میانبر موردنظر در دسکتاپ کلیک راست کنید
  • گزینه Pin to Start را برگزینید

روش دیگری نیز وجود دارد که تنها برای نرم‌افزارها کاربرد دارد:

  • کلید ویندوز را برای باز شدن منوی استارت فشار دهید
  • نام نرم‌افزار موردنظر را تایپ کنید
  • بعد از ظاهر شدن برنامه، بر روی آن کلیک راست کرده و گزینه Pin to Start را برگزینید

مزیت دیگر این روش برای مرتب کردن دسکتاپ، امکان سفارشی‌سازی میانبرها براساس نیاز است. به عنوان نمونه می‌توان اندازه برنامه‌های مهم‌تر را بزرگ‌تر کرد. همچنین می‌توان مشخص کرد کدام یک باید همیشه با دسترسی Administrator باز شوند، به این ترتیب نیاز به مشخص کردن مداوم آن از بین می‌رود.

سازماندهی منوی استارت با گروه‌بندی نرم‌افزارها

قصد ما بیرون آمدن از چاله و افتادن درون چاه نیست، پس نباید شلوغی دسکتاپ را به منوی استارت انتقال داد. بهترین ایده، دسته‌بندی نرم‌افزارهاست تا علاوه بر حفظ زیبایی و نظم منوی استارت، هر برنامه را در زمان نیاز سریع‌تر پیدا کنید.

همان‌طور که هر میانبر را با موس گرفته و با استفاده از تکنیک کشیدن و رها کردن جابه‌جا می‌کنید، متوجه می‌شوید که چند مورد از آن‌ها با فاصله از یکدیگر در گوشه‌ای از منوی استارت قرار می‌گیرند. با بردن نشانه‌گر ماوس به بالاترین بخش هر گروه، قسمتی را تحت عنوان Name Group مشاهده خواهید کرد. بعد از دسته‌بندی هر تعداد برنامه مرتبط با یکدیگر، به این وسیله گروه آن‌ها را نام‌گذاری کنید.

در بالای هر گروه و در کنار نام آن، یک آیکون با دو خط موازی بر روی یکدیگر مشاهده می‌کنید. با کشیدن و رها کردن این بخش در قسمت دلخواه، می‌توانید مکان کل گروه را در منوی استارت تغییر دهید.

انتقال میانبر نرم‌افزارها به تسکبار

اگر فکر می‌کنید دسترسی به منوی استارت زمان‌بر بوده و فشردن کلید ویندوز و جستجوی میانبر موردنظر کارایی شما را کاهش می‌دهد، می‌توانید مهم‌ترین برنامه‌‎ها را به جای منوی استارت، به تسکبار منتقل کنید. دسترسی به تسکبار در همه جا ممکن بوده و نیاز به فشردن هیچ کلیدی ندارد. در عوض این سرعت بسیار بالا برای دسترسی به برنامه‌ها، فضای تسکبار محدود است، به همین دلیل تنها باید ابزارهایی را که هر روز به صورت مرتب از آن‌ها استفاده می‌کنید در تسکبار قرار دهید. برای قرار دادن یک میانبر در تسکبار:

  • بر روی میانبر موردنظر در دسکتاپ کلیک راست کنید
  • گزینه Pin to Taskbar را انتخاب کنید

برای مرتب کردن دسکتاپ به این روش نیز راه دیگری وجود دارد:

  • کلید ویندوز را برای باز شدن منوی استارت فشار دهید
  • نام نرم‌افزار مورد نظر را تایپ کنید
  • بعد از ظاهر شدن برنامه، بر روی آن کلیک راست کرده و گزینه Pin to Taskbar را انتخاب کنید

بعد از اضافه شدن میانبرها، می‌توانید با کشیدن و رها کردن آن‌ها را جابه‌جا کنید. اگر تعداد زیادی میانبر به نرم‌افزار در اینجا قرار دهید، تسکبار به چندین سطر تقسیم می‌شود که برای پیمایش بین سطرها باید از پیکان رو به پایین و یا بالا استفاده کنید. با این کار، به جای افزایش سرعت، کارایی را به میزان بسیار زیادی کاهش می‌دهید.

سفارشی‌سازی تسکبار برای ایجاد فضای بیشتر

اگر می‌خواهید بدون تقسیم شدن تسکبار به چند سطر حداکثر استفاده را از آن داشته باشید، باید به تنظیمات آن وارد شوید. برای این کار روی تسکبار کلیک راست کرده و گزینه Settings را انتخاب کنید.

  • استفاده از تسکبار با آیکون‌های کوچک: با این کار، به وسیله کاهش اندازه میانبرهای قرار گرفته در تسکبار، فضای بیشتری ایجاد می‌کنید. البته با زدن تیک این گزینه، دو مشکل ایجاد می‌شود. نخست نمایش تاریخ در کنار ساعت تسکبار غیر فعال می‌شود. دومین مشکل به نمایشگرهای دارای رزولوشن بالاتر از فول اچ‌دی مربوط می‌شود، به طوری که مشاهده میانبرها به دلیل ریز شدن بسیار سخت می‌شود. برای استفاده از این ویژگی گزینه Use small Taskbar buttons را فعال کنید.
  • جابه‌جایی مکان تسکبار: از وقتی به یاد داریم، تسکبار در پایین‌ترین قسمت نمایشگر قرار دارد، اما می‌توان این مکان را تغییر داده و تسکبار با به بالا منتقل کرد و یا آن را به صورت عمودی در سمت راست و یا چپ نمایشگر قرار داد. برای انتقال از گزینه Taskbar location on screen استفاده کنید.
  • ادغام دکمه‌های تسکبار: اگر ترجیح می‌دهید تسکبار را به صورت افقی نگه دارید، حداقل قسمت Combine Taskbar buttons را بر روی گزینه Always Hide Labels و یا When Taskbar Is Full قرار دهید. با فعال‌سازی هر دو گزینه، از حداکثر فضای ممکن برای جای دادن میانبرها استفاده می‌شود. در تصویر زیر، قسمت بالا به حالت عادی و قسمت پایین به زمان فعال‌سازی این دو گزینه مربوط می‌شود.

انتقال میانبر فولدرها به دسترسی سریع (Quick Access)

اگرچه بخش دسترسی سریع و یا Quick Access از چند شماره قبل‌تر ویندوز در این سیستم عامل وجود دارد، اما همانند منوی استارت، در ویندوز ۱۰ به بهترین وجه ممکن درآمده است. همان‌طور که منوی استارت و یا تسکبار مکانی مناسب برای میانبرهای نرم‌افزارها محسوب می‌شوند، بخش دسترسی سریع نیز مختص فولدرها در نظر گرفته شده است.

با ورود به بخش مرور فایل ویندوز به وسیله فشردن کلیدهای ترکیبی Windows + E و یا استفاده از میانبر مای‌کامپیوتر، در بالاترین بخش سمت چپ صفحه قسمتی را با عنوان Quick Access مشاهده خواهید کرد. شما باید فولدرهای مهمی را که به صورت مداوم با آن‌ها سر و کار دارید، در این قسمت قرار دهید کنید. برای این کار:

  • به یکی از درایوهای ویندوز وارد شوید
  • بر روی فولدر مورد نظر خود کلیک راست کنید
  • گزینه Pin to Quick Access را برگزینید

قرار دادن جستجوگر فایل در تسکبار

جستجوگر فایل ویندوز قابلیت‌های مخفی زیادی دارد. به عنوان نمونه باید به امکان دسترسی سریع به بخش Quick Access از طریق تسکبار اشاره کرد. برای این کار باید میانبر جستجوگر فایل را همانند هر نرم‌افزار دیگری در تسکبار قرار دهید. برای این کار:

  • یک فولدر را به دلخواه باز کنید
  • بر روی میانبری که در تسکبار برای جستجوگر فایل باز شده کلیک راست کنید
  • گزینه Pin to Taskbar را برگزینید

از این به بعد به محض کلیک راست کردن بر روی جستجوگر فایل قرار گرفته در تسکبار، فولدرهای تعیین شده در قسمت Quick Access را در بالاترین بخش خواهید دید (بخش Pinned). با این کار علاوه بر کمک به مرتب کردن دسکتاپ ، در زمان کمتری به فولدرهای پراستفاده دسترسی خواهید داشت.

مرتب کردن دسکتاپ به کمک یک لانچر

اگر به نظر شما حتی روش‌های ذکر شده در بالا نیز سبب نامرتب شدن کل رابط کاربری ویندوز می‌شوند، باید از شر تمامی میانبرها بر روی دسکتاپ، منوی استارت و همچنین تسکبار خلاص شده و در هر بار نیاز به دسترسی به ابزاری خاص، آن را پیدا کنید. دو روش برای انجام این کار وجود دارند.

نخستین روش استفاده از منوی استارت و دستیار کورتانا است. به لطف بهبود سیستم جستجو در ویندوز ۱۰، تنها کافی است کلید ویندوز را بر روی کیبورد فشار داده و به محض باز شدن منوی استارت، نام نرم‌افزار و یا فایل موردنظر خود را تایپ کنید. بسته به حجم اطلاعات ذخیره شده در سیستم شما، ممکن است یافتن فایل یا حتی نرم‌افزار کمی زمان ببرد. به محض پیدا شدن، با زدن اینتر به آن وارد خواهید شد. برخی کاربران ترجیح می‌دهند حرفه‌ای عمل کرده و با صدور یک فرمان صوتی، فایل یا برنامه موردنظر را فراخوانی کنند. اینجاست که کاربرد کورتانا مشخص می‌شود.

دومین گزینه نصب Wox است. Wox یک نرم‌افزار جانبی بوده و به مراتب پیشرفته‌تر از ابزار جستجوی پیش‌فرض ویندوز ۱۰ کار می‌کند. نحوه کار آن را باید شبیه به قابلیت Spotlight در سیستم عامل مک دانست. بعد از نصب، در هر جای ویندوز با فشردن کلیدهای ترکیبی Alt + Space این ابزار را باز کرده و می‌توانید نرم‌افزار، فولدر و یا فایل مورد نظر خود را با نوشتن نام آن یافته و سپس باز کنید. Wox علاوه بر کمک به مرتب کردن دسکتاپ می‌تواند در نقش یک ابزار جستجو در وب نیز ظاهر شود.

با استفاده از هر یک از دو روش ذکر شده، نیاز به اتصال نرم‌افزارها به منوی استارت، تسکبار و یا هر جای دیگری از بین می‌رود. یکی از برتری‌های Wox نسبت به ابزار جستجوی پیش‌فرض ویندوز، امکان جستجوی فولدرها با آن است. به این ترتیب نیاز به استفاده از جستجوگر فایل و بخش دسترسی سریع نیز از بین خواهد رفت.

مرتب کردن دسکتاپ با میانبرهای دسکتاپ

ممکن است هیچ یک از روش‌های بالا را نپسندیده و هنوز به استفاده از میانبرها به صورت مستقیم در دسکتاپ اصرار داشته باشید. اگر ترجیح می‌دهید از میانبرها به این صورت استفاده کنید، لااقل آن‌ها را سازماندهی کنید. بهترین ابزار برای این کار Fences است.

با استفاده از این نرم‌افزار می‌توانید قسمت‌هایی مجزا از یکدیگر را بر روی دسکتاپ ایجاد کرده و میانبرهای برنامه‌ها و همچنین فولدرها را دسته‌بندی کنید. همانطور که از نام برنامه مشخص است، هر قسمت فنس نامیده می‌شود. مزیت اصلی این ابزار، امکان مخفی‌سازی آن در زمان عدم نیاز است، به این ترتیب حین نیاز به دسترسی به یک برنامه، فنس‌ها را به نمایش در آورده و در حالت عادی آن‌ها را مخفی می‌کنید. اگرچه میانبرها براساس قوانینی خاص و الگوریتم‌های تعریف شده در Fences به صورت خودکار دسته‌بندی می‌شوند، اما کاربر می‌تواند آن‌ها را به صورت دستی نیز گروه‌بندی کند. مشکل اصلی Fences، امکان استفاده رایگان از آن تنها برای ۳۰ روز است.

منبع: گجت‌نیوز

مقایسه فیبر نوری و کابل هم محور؛ کدام یک را به عنوان بستر دسترسی خود به اینترنت انتخاب کنیم؟

وقتی که محل زندگی خود را تغییر می‌دهید، بسته به محل موردنظر و پشتیبانی سرویس‌دهندگان مختلف در آنجا، می‌بایست دست به انتخاب مهمی بزنید. مطمئنا در این دوره هیچ کاربری دوست ندارد تا با استفاده از دایال‌آپ با سرعتی نهایتا ۵۶ کیلوبایت بر ثانیه به اینترنت دسترسی داشته باشد، چرا که عملا هیچ کاربردی برای دسترسی به شبکه جهانی اطلاعات نخواهد داشت. دو گزینه موجود پیش رو، فیبر نوری و کابل هم‌محور هستند که می‌بایست یکی از آن‌ها را برای دسترسی همیشگی و البته راحت خود به اینترنت انتخاب کنید. اما کدام یک برای شما مناسب‌تر است؟

اگرچه انتخاب‌های دیگری همچون دسترسی بدون سیم به اینترنت وایمکس و یا شبکه موبایل ۳G و ۴G نیز پیش روی کاربران قرار دارند، اما ترجیحا بهتر است تا برای استفاده در منزل یک بستر بدون سیم را انتخاب نکنیم. پایداری بسیار پایین‌تر در مقایسه با بستر ایجاد شده به وسیله سیم، هزینه بالا و محدودیت در پهنای باند را باید از جمله دلایل ارجحیت دادن فیبر نوری و کابل هم‌محور به روش‌های بی‌سیم دانست. اما از میان این دو مورد کدام یک گزینه بهتری است؟

اینترنت کابلی چگونه کار می‌کند؟

در اینترنت کابلی تکنولوژی یکسانی همچون کابل تلویزیون استفاده می‌شود. در این تکنولوژی، داده از طریق یک کابل هم‌محور (کابل کوآکسیال – Coaxial Cable) که به‌طور خلاصه “Coax” خوانده می‌شود عبور می‌کند. در دل این ساختار یک هسته مسی مشاهده می‌شود که توسط یک عایق دى‌الکتریک (ضدبرق)، یک سپر مسی بافته شده و یک لایه پلاستیکی خارجی احاطه شده است. در زمان استفاده از کابل هم‌محور به منظور فراهم‌سازی دسترسی به اینترنت به صورت کابلی، به یک مودم کابلی در منزل و یا محل کار و یک مودم کابلی مخصوص در محل اپراتور و یا سرویس‌دهنده شما موردنیاز است. مورد دوم در واقع همان پلی است که مودم منزل یا محل کار شما را به اینترنت متصل می‌کند.

کابل هم‌محور این توانایی را دارد تا اتصال به اینترنت و دسترسی به تلویزیون را در آن واحد فراهم کند، علاوه بر این که باز هم میزانی از پهنای باند باقی خواهد ماند. درست به همین دلیل است که این دو سرویس در برخی مواقع با یکدیگر و به صورت یک مجموعه ارائه می‌شوند.

اینترنت فیبر نوری چگونه کار می‌کند؟

اما ساختار فیبر نوری و کابل هم‌محور با یکدیگر متفاوتند. کابل فیبر نوری از الیاف شیشه‌ای یا پلاستیکی تشکیل شده و به جای الکتریسیته، نور را منتقل می‌کند. دیتا موردنظر کاربر، صرف نظر از برقراری یک تماس تلفنی عادی یا در زمان اتصال به اینترنت در داخل همین نور گنجانده می‌شود. این فرآیند جابه‌جایی تنها به خاطر بازتاب داخلی کلی اتفاق می‌افتد. در هر زمانی که نور به یک ماده برخورد می‌کند، احتمال جذب، بازتاب و یا منعکس‌شدن آن وجود دارد. اگر نور در زمان تلاش برای فرار از کابل جذب شود، مشخصا هیچ خبری از اتصال در آن سوی کابل نخواهد بود. همچنین اگر نور در داخل کابل منعکس (برگردانده) شود، دیتا با وجود جابه‌جا شدن از مبدا باز هم به مقصد و انتهای دیگر کابل نخواهد رسید. به منظور انجام صحیح فرآیند انتقال، نور می‌بایست به صورت متناوب و ادامه‌دار از یک انتها تا انتهای دیگر بازتاب شود.

به همین دلیل فیبر نوری از دو لایه هسته و روکش یا همان غلاف تشکیل شده است. هر دو لایه درونی و خارجی از شیشه همچون دی‌اکسید سیلیکون ساخته شده‌اند، اما قسمت بیرونی غلاف از ترکیب با مواد دیگری ساخته شده است تا به این وسیله ضریب شکست پایین‌تری از هسته داشته باشد. اگر ضریب شکست پوشش بیرونی بیشتر از هسته بود، نور در زمان انتقال از درون فیبر نوری می‌گریخت و هرگز بازتاب ادامه‌دار نور اتفاق نمی‌افتاد.

فیبر نوری و کابل هممحور چه تفاوتی در سرعت دارند؟

فیبر نوری سریع‌تر بوده و استفاده از آن ساده‌تر است. به عنوان نمونه گوگل فیبر (Google Fiber) وعده داده تا سرعتی بالغ بر ۱ گیگابایت بر ثانیه را ارائه کند. با مقایسه فیبر نوری و کابل هممحور به سرعت بسیار پایین‌تر کابل هم‌محور می‌رسیم که سرعت انتقال داده در آن در بهترین حالت به ۲۰۰ مگابایت بر ثانیه (یک پنجم سرعت گوگل فیبر) می‌رسد. از نظر پتانسیل و توانایی کلی فیبر نوری و کابل هم‌محور ، بدون شک فیبر نوری برنده میدان است، اما این موضوع به این معنی نیست که در صورت انتخاب اینترنت فیبر نوری در مرکز سرویس‌دهنده موردنظر، حتما سرعت بالاتری را دریافت خواهید کرد.

سرعت اتصال به اینترنت به فاکتورهای زیادی وابسته است. اگر تعداد کاربران زیادی در منطقه محل زندگی و یا کار شما به صورت همزمان به اینترنت دسترسی داشته باشند، به احتمال زیاد کندی قابل توجهی را در سرعت نقل و انتقال داده از شبکه جهانی اینترنت مشاهده خواهید کرد. این مورد مخصوصا در زمان استفاده از اینترنت کابلی بسیار بیشتر نمود پیدا می‌کند، هر چند فیبر نوری نیز در مقابل آن مصونیت ندارد.

البته باید اثر منفی رقابت را نیز درنظر گرفت. ورایزن فی او اس (Verizon FiOS) از لحاظ نظری قادر است تا سرعت بیشتری را در مقایسه با کامکست ایکس فینیتی (Comcast Xfinity) ارائه کند، چرا که برخلاف استفاده‌ی کامکست ایکس فینیتی از کابل هم‌محور ، از فیبر نوری استفاده می‌کند. اما در عمل می‌بینیم که طرح‌های ورایزن سرعت یکسانی را به کاربران عرضه کرده و البته قیمت تقریبا یکسانی را نیز از آن‌ها درخواست می‌کند. پس همواره در نظر داشته باشید به هیچ وجه نمی‌توان برای انتخاب یک سرویس با توجه به سرعت آن، میان فیبر نوری و کابل هم‌محور تفاوت چندانی قائل شد.

در نهایت کدام یک بهتر است؟

با مقایسه فیبر نوری و کابل هم‌محور، در حالت کلی به مزیت‌های بیشتر فیبر نوری علاوه بر سرعت آن می‌رسیم. از آنجایی که دیتا در فیبر نوری با سرعت بسیار بیشتری ارسال می‌شود، گزینه بسیار مناسب‌تری برای انتقال داده در مسافت‌های طولانی به شمار می‌آید و دقیقا به همین دلیل است که بیشتر شبکه جهانی اطلاعات را دربر گرفته است. همچنین از آنجایی که هیچ الکتریسیته‌ای در فرآیند انتقال دخیل نیست، احتمال از کار افتادن آن در زمان قطعی برق بسیار کمتر است. مزیت دیگر فیبر نوری استعداد تداخل‌پذیری پایین آن است که سبب می‌شود تا نویز بسیار بسیار کمتری را از خطوط برق، لوازم الکتریکی و یا حتی رعد و برق بپذیرد.

در عوض به مزیت اینترنت کابلی از نظر قابلیت استفاده و دسترسی‌پذیری آن برخورد می‌کنیم. استفاده از این نحوه اتصال به اینترنت در هر مکانی که کابل تلویزیون وجود دارد پیشنهاد می‌شود، به این معنی که اکثریت مناطق غیرروستایی به آن دسترسی دارند. از طرفی دیگر، فیبر نوری اغلب به برخی از شهرها محدود می‌شود و حتی در داخل همان شهرها نیز بعید نیست تا تنها مناطق مشخصی به آن دسترسی داشته باشند.

در رابطه با هزینه فیبر نوری و کابل هم‌محور می‌بایست سبک و سنگین کنید. اینترنت کابلی به زیرساخت‌های موجود یک کمپانی تکیه می‌کند (چرا که کابل تلویزیون دهه‌هاست در تمامی مناطق قابل دسترس است)، اما استفاده از فیبر نوری به احتمال بسیار زیاد نیازمند کابل‌کشی مجدد در منطقه موردنظر خواهد بود. از طرفی دیگر، هزینه نگهداری و مراقبت از فیبر در طول زمان کمتر است و به این ترتیب هزینه بالای قراردادن آن در زیرساخت طی گذر زمان جبران می‌شود. همچنین بسته به طرحی که کاربر در زمان مراجعه به سرویس‌دهنده انتخاب می‌کند، ممکن است قیمت طرح‌ها متفاوت باشند. به عنوان نمونه در پایتخت کشور عزیزمان یعنی تهران، برخی سرویس‌دهنده‌ها به دلیل وجود بستر فیبر نوری در بعضی مناطق قادر به سرویس‌دهی در آن مناطق نیستند.

آینده متعلق به کدام یک خواهد بود؟

آینده متعلق به فیبر نوری است. همه ما مدت‌هاست در مورد پروژه بزرگی همچون گوگل فیبر اطلاعات کافی داریم، اما بد نیست بدانید کمپانی‌های دیگری نیز رفته رفته به بازی اضافه می‌شوند. به عنوان نمونه می‌توان از کمپانی AT&T نام برد که بستر فیبر نوری آن به تدریج راه خود را به تمامی شهرها در سرتاسر ایالات متحده آمریکا باز می‌کند؛ حتی سریع‌ترین طرح‌های اینترنت کامکست نیز اکنون در بستر فیبر نوری ارائه می‌شوند.

در نظر داشته باشید مقایسه فیبر نوری و کابل هممحور به این معنی نیست که دسترسی به اینترنت در مناطق مسکونی، در آینده تماما به فیبر نوری تعلق خواهد داشت. با نگاه‌کردن به نسل‌ بعدی شبکه موبایل یعنی ۵G به قدرت و پایداری بالای آن می‌رسیم که آن را به گزینه‌ای مناسب به منظور جایگزینی با اینترنت فیبر نوری در برخی شرایط تبدیل می‌کند. امروز کاربران بیشتر ترجیح می‌دهند تا به اینترنت از طریق دستگاه‌های هوشمند همراه دسترسی داشته باشند و این کار نیز تنها با استفاده از اتصالات بدون سیم ممکن است. در آینده‌ای نه چندان دور رقابت بسیار زیادی بر سر روش‌های ایجاد بستر دسترسی به اینترنت ایجاد خواهد شد. به عنوان نمونه گوگل مدت‌هاست در تلاش است تا دسترسی به اینترنت را از طریق بالون‌های معلق خود در آسمان فراهم کند، در حالی که فیس‌بوک در نظر دارد تا همین کار را به کمک پهپادها و لیزرها انجام دهد.

منبع: گجتنیوز

 

حل مشکل سیاه شدن صفحه هنگام بوت ویندوز

یکی از مشکلات آزاردهنده‌ای که بسیاری از کاربران با آن روبه‌رو بوده و هیچ راهی برای حل آن پیدا نمی‌کنند، مشکل سیاه شدن صفحه هنگام بوت ویندوز است. در ماه‌های اخیر نیز برخی از کاربران با دریافت ویندوز ۱۰، چنین مشکلی را گزارش کردند. اما نیازی به نگرانی نیست چراکه امروز به بیان روش‌های مختلف برای حل این مشکل در ویندوز ۱۰ خواهیم پرداخت.

پیش از تشریح مراحل، فراموش نکنید که تمام کارها را قدم به قدم انجام دهید. بررسی‌های اولیه واقعا مهم هستند و نباید از آنها به آسانی عبور کرد و اگر با انجام آنها مشکل حل نشد، می‌توانید مراحل بعدی را دنبال کنید.

همچنین اگر با استفاده از این آموزش موفق به حل مشکل شدید، می‌توانید با اشتراک‌گذاری آن در بخش نظرات به سایر افرادی که مشکل سیاه شدن صفحه هنگام بوت ویندوز را دارند، کمک کنید.

۱- چک کردن سیستم 

اگر بعد از روشن کردن سیستم با صفحه‌ای سیاه و ثابت هنگام بوت شدن ویندوز روبه‌رو می‌شوید، بهتر است پیش از هر کاری کابل‌های مانیتور را چک کنید. شاید با دیدن این پیشنهاد کمی متعجب شوید، اما بهتر است به توصیه ما گوش داده و چنین کاری را انجام دهید. اگر هیچ مشکلی دیده نشد، کابل نمایشگر را جدا کرده و دوباره آن را وصل کنید. در صورت حل نشدن مشکل، بد نیست نمایشگر خود را به یکی دیگر از خروجی‌های سیستم متصل کنید. شاید کمی خنده‌دار باشد اما در بسیاری از موارد، کابل متصل‌شده به سیستم، با هر دلیلی به‌درستی در جای خود قرار نگرفته است.

 

در صورت امکان می‌توان مانیتور را با یک سیستم دیگر امتحان کرد تا از سلامت آن مطمئن شد. همچنین امکان اتصال یک مانیتور دیگر به سیستم نیز وجود دارد. در این حالت اگر نمایشگر دوم بدون هیچ مشکلی کار کرد، نتیجه آن، معیوب بودن نمایشگر اصلی خواهد بود.

۲- دستگاه‌های مختلف را از سیستم جدا کنید

زمانی‌که کامپیوتر روشن است، تمام دستگاه‌های جانبی مثل ماوس، کیبورد، هارد اکسترنال و غیره را جدا کرده و سیستم خود را مجددا راه‌اندازی کنید. اگر صفحه سیاه هنگام بوت شدن ویندوز نمایش داده نشد، قطعات را یکی یکی متصل کنید تا مشکل مشخص شود.

پس از پیدا کردن مشکل، احتمالا با آپدیت درایور نرم‌افزاری دستگاه مربوطه، مشکل نیز حل خواهد شد. برای انجام این کار می‌توانید به سایت سازنده مراجعه کرده و درایور آن را دریافت کنید.

۳- تنظیم مربوط به نحوه نمایش تصویر

یکی دیگر از راه‌ها برای حل مشکل سیاه شدن صفحه هنگام بوت ویندوز، تنظیم نحوه نمایش تصویر است. برای انجام این کار کافی‌ست کلیدهای Windows و P را هم‌زمان فشار دهید تا پنجره مربوطه نمایش داده شود.

مطابق با تصویر بالا، “PC Screen Only” حالت پیش‌فرض برای نمایش تصاویر خواهد بود؛ اما بهتر است گزینه‌های دیگر را نیز با فشردن کلید P و سپس Enter امتحان کنید تا شاید مشکل حل شود. هرچند، این روش بیشتر مناسب افرادی‌ست که کارت گرافیک آنها بیش از یک خروجی داشته و از آن نیز استفاده می‌کنند.

۴- نصب دوباره درایورهای صفحه نمایش

برای نصب دوباره درایورها، ابتدا باید سیستم خود را در حالت “Safe Mode” بوت کنید. اگرچه روش‌های مختلفی برای انجام آن وجود دارد اما شاید مرسوم‌ترین راه، فشردن پشت سر هم کلید F8 باشد. پس از آن، یکی از سه راه زیر پیش روی شما قرار خواهد داشت:

صفحه ورود به سیستم دیده می‌شود: سیستم خود را مجددا راه‌اندازی کنید. بعد از وارد شدن به این صفحه و با نگه داشتن کلید Shift، آیکون Power را انتخاب کرده و سپس روی Restart کلیک کنید. در این حالت، سیستم شما دوباره راه‌اندازی شده و این‌بار گزینه‌های مختلفی پیش روی شما قرار می‌گیرد. بعد از ری‌استارت شدن، کلید F5 را فشار داده و گزینه “Safe Mode with Networking” را انتخاب کنید. اگر سیستم در حالت “Safe Mode” بوت نشد، مراحل قبلی را تکرار کرده و این‌بار کلید F3 را فشار دهید.

صفحه ورود به سیستم دیده نمی‌شود اما درایو بازیابی را در اختیار دارید: اگر پیش از رخ دادن چنین مشکلی برای روزهای مبادا یک درایو بازیابی تهیه کرده‌اید، کار آسانی پیش روی شما خواهد بود. ابتدا سیستم خود را خاموش کرده و درایو پشتیبان را متصل کنید. حال در بخش “Choose an option screen”، گزینه “Troubleshoot” را انتخاب کرده و پس از کلیک کردن روی “Advanced Options”، در نهایت باید گزینه “Startup Settings” را انتخاب و سیستم را ری‌استارت کنید. سپس به هنگام بوت شدن ویندوز، کلید F5 را فشار داده تا بتوانید گزینه “Safe Mode with Networking” را انتخاب کنید. اگر باز هم موفق به اجرای حالت “Safe Mode” نشدید، مراحل قبلی را انجام داده و این‌بار کلید F3 را فشار دهید.

صفحه ورود به سیستم دیده نمی‌شود و درایو بازیابی را نیز در اختیار ندارید: در این حالت باید از یک کامپیوتر سالم برای دانلود و ساخت دیسک یا حافظه بوتیبل (Bootable) استفاده کنید. بعد از دانلود ویندوز ۱۰ از سایت مایکروسافت و ساخت دیسک یا حافظه بوتیبل، وارد بایوس شده و اولویت بوت شدن را متناسب با حافظه یا دیسک خود مشخص کنید.

در مرحله بعدی با راه‌اندازی مجدد سیستم و در صفحه مربوط به عملیات نصب ویندوز، گزینه “Repair your computer” را انتخاب کرده و همانند مرحله قبلی و با کلیک روی گزینه “Troubleshoot”، وارد “Advanced Options” و سپس “Startup Settings” شده و سیستم را ری‌استارت کنید. پس از آن سعی کنید تا با فشردن کلید F5 وارد حالت Safe Mode شوید و اگر موفق نبودید، این کار را با فشردن کلید F3 تکرار کنید.

حال باید وارد حالت Safe Mode شده باشید تا امکان حذف درایور مربوط به صفحه نمایش وجود داشته باشد.

روش نصب مجدد درایور صفحه نمایش

برای نصب مجدد درایور باید وارد “device manager” شوید که ساده‌ترین راه، جستجوی آن در نوار استارت است. پس از ورود به این قسمت، با راست‌کلیک کردن روی منوی زیرین “Display adapters”، گزینه “Properties” و سپس زبانه “Driver” را انتخاب کنید.

تمام اطلاعات مربوط به درایور در این بخش نمایش داده می‌شود. مطابق با توضیحات نوشته‌شده برای “Roll Back Driver”، از این گزینه زمانی باید استفاده کرد که درایور جدید باعث ایجاد مشکل شده باشد. بهتر است در صورت امکان، ابتدا این گزینه را انتخاب کرده و به سیستم اجازه دهید تا از درایور قبلی استفاده کند. اگر با انجام این کار مشکل سیاه شدن صفحه هنگام بوت ویندوز حل نشد، به‌ناچار باید با کلیک کردن روی “Uninstall”، درایور کارت گرافیک را به صورت کامل حذف کنید.

شاید بعد از حذف درایور، همه‌چیز با رزولوشن نادرست و دور از واقعیت نمایش داده شود. اما اگر مشکل سیاه شدن صفحه هنگام بوت ویندوز برطرف شود، می‌توان نتیجه گرفت که معیوب بودن درایور ویندوز، مشکل اصلی بوت نشدن ویندوز بوده است.

۱۰ روش برای جستجو در گوگل که کمتر کسی از آنها آگاه است

روش‌های متعددی برای جستجو در گوگل وجود دارد که استفاده از آنها می‌تواند یافتن مطلب موردنظر را آسان‌تر کند.

ما در دوره‌ای زندگی می‌کنیم که بشر شاهد پیشرفت چشمگیر تکنولوژی است و اینترنت پرسرعت به انتقال اطلاعات کمک شایانی می‌کند. همین موضوع باعث شده است که با حجم بسیار بالایی از اطلاعات روبه‌رو شویم.

تنها با سپری کردن دقایقی می‌توانید از جدیدترین اخبار باخبر شوید، دستور پخت غذایی را به دست آورید یا در مورد جدیدترین تئوری‌های فیزیک مطالعه کنید.

با این وجود گاهی اوقات حجم بالای مطالب و روش‌های نادرست جستجو؛ باعث می‌شود یافتن آنچه می‌خواهیم برایمان دشوار شود. به همین منظور قصد داریم ۱۰ روش جستجو در گوگل را به شما بیاموزیم که یافتن مطالب موردنظرتان را ساده‌تر و سریع‌تر خواهد کرد.

استفاده از نشانه “|” یا عبارت “or”

گاهی اوقات جزییات موضوعی که می‌خواهیم در مورد آن جستجو کنیم، ناقص بوده یا  آن‌ها را به یاد نمی‌آوریم، اما این موضوع چندان هم دردسرساز نیست. کافی است که تعدادی از مدل‌های مختلف از آنچه در نظر داریم را قرار داده و با نشانه “|” آن‌ها را از یکدیگر جدا کنیم. البته به‌جای این نشانه می‌توانید از عبارت “or” استفاده کنید. با انجام این روش مشاهده خواهید کرد که نتایج جستجوی گوگل به آنچه در نظر دارید نزدیک‌تر خواهد بود.

fa4e088c-c0de-489f-a1fb-2c8ff7c2f3a6

جستجو با استفاده از مترادف‌ها

نکته‌ای که شاید کمتر کسی به آن توجه کرده باشد استفاده از مترادف‌ها برای جستجو در اینترنت است. در صورتی که جستجوی شما به زبان انگلیسی باشد باید بدانید که این زبان دارای کلماتی با مترادف‌های بسیار بوده و همین امر می‌تواند در جستجو به شما کمک بسیاری کند.

اگر می‌خواهید وب‌سایت‌هایی را بیابید که در زمینه‌ موردنظرتان فعالیت می‌کنند؛ کافی است در جستجوی خود از نشانه “~” استفاده کنید. برای مثال اگر جستجوی شما به این حالت باشد “healthy ~food” در نتایج مشاهده خواهید کرد که محتوایی شامل تغذیه سالم و دستورالعمل‌های تهیه غذا به نمایش درآمده است.۱۴a1751e-5534-4e5d-8626-24484813a343

جستجو در درون وب‌سایت‌ها

حتما برایتان اتفاق افتاده که مقاله جالبی را در یک وب‌سایت بخوانید و بخواهید محتوایی مرتبط با آن بیابید، دوباره آن را بخوانید یا مقاله را به اشتراک بگذارید. ساده‌ترین روش برای یافتن اطلاعات مدنظرتان، جستجو درون آن وب‌سایت خواهد بود. برای انجام این کار کافی است که آدرس سایت را نوشته و سپس واژه کلیدی از مقاله مدنظرتان را جستجو کنید.

۲۹۳۶ab17-d4e8-4d99-bde4-ac8bd2c9fedf

استفاده از نشانه “*” در جستجو

گاهی شرایطی به وجود می‌آید که واژه کلیدی برای جستجو یا عدد مهمی را فراموش می‌کنیم. در چنین حالتی می‌توان از نشانه “*” استفاده کرد. کافی است  به جای واژه کلیدی از این نشانه استفاده کرده و جستجو کنید تا محتوای مدنظرتان را بیابید.

۴b926e66-e6ce-417f-bb05-e6080551441f

زمانی که کلمات زیادی از عبارت را فراموش کرده‌اید

گاهی اوقات باید عبارتی طولانی را  جستجو کنید اما تعدادی از کلمات آن را از یاد برده‌اید و تنها استفاده از یک واژه کلیدی نیز پاسخگو نیست. در چنین شرایطی کافی است که ابتدا و انتهای عبارت را نوشته و سپس از عبارت ()AROUND استفاده کنید. سپس در داخل پرانتز تعداد کلماتی را که از عبارت حذف شدهاند،  قرار دهید.

۵۱f1ad39-ee0d-42d6-9ef1-dffd1a9eaaec

از بازه زمانی استفاده کنید

گاهی اوقات به اطلاعاتی نیاز داریم که متعلق به دوره زمانی خاصی هستند. برای دست یافتن به این اطلاعات می‌توانید بازه زمانی را به جستجوی خود اضافه کرده و سپس سه نقطه میان سال‌ها قرار دهید.

۴d4a9aa2-9c63-4fb9-8ec3-77120e28cbe4

جستجو برای تیتر یا URL

برای یافتن واژه‌های کلیدی و نام یک مقاله کافی است که عبارت “:intitle” را قبل از وارد کردن واژه‌های جستجو قرار دهید. در نظر داشته باشید که نباید میان آنها فاصله باشد. برای یافتن کلمات به کار رفته در یک URL نیز می‌توانید از عبارت “:inurl” استفاده کنید.

c124ff13-06ae-4cb0-94b4-4f2ffc4df77d

یافتن وب‌سایت‌های مشابه

فرض کنید موضوع جالبی در اینترنت یافته‌اید و می‌خواهید وب‌سایت‌هایی را که محتوای مشابهی دارند بیابید. برای انجام این کار کافی است که از عبارت “:related” استفاده کرده و سپس آدرس سایت مدنظر را وارد کنید. در نظر داشته باشید که میان عبارت و آدرس وب‌سایت مدنظرتان فاصله قرار ندهید.

۸ca8acae-06a6-41fb-a15e-b9844c389582

جستجوی عبارات کامل

استفاده از نشان‌های نقل‌قول می‌تواند در جستجو بسیار کارآمد باشد. فرض کنید عبارتی را بدون به کار بردن نقل‌قول جستجو کرده‌اید. در چنین حالتی نتایجی را مشاهده خواهید کرد که کلمات عبارت جستجو شده به‌صورت نامرتب در آن دیده می‌شود.

این در حالی است که استفاده از نقل‌قول به شما کمک خواهد کرد تا نتایجی را به دست آورید که عبارت مدنظرتان به‌صورت منظم و پشت سر هم در مقاله یا مطلب مدنظر وجود داشته باشد. درواقع حالت اول برای زمانی مناسب است که شما از صحت عبارت مدنظرتان اطمینان نداشته باشید.

dca875a5-629d-4c87-b7fe-d7cb1de30d5f

حذف کلمات غیرضروری

برای حذف نتایجی که برگرفته از کلمات غیرضروری باشند، کافی است  یک خط فاصله قرار داده و سپس آن کلمه را تایپ کنید. برای مثال فرض کنید قصد دارید وب‌سایتی را بیابید که در زمینه کتاب فعالیت می‌کند؛ اما هدف شما خرید نیست، در چنین حالتی باید مانند حالت زیر عمل کنید:

f0fd4753-104a-4328-a21d-a547db446dafمنبع: شرکت توسعه فناوری و ارتباطات گیلان

چگونه از ارسال پست الکترونیک‌های تصادفی و ناخواسته در جیمیل جلوگیری کنیم؟

حتی با وجود این‌که برخی از مواقع دوبار ایمیل‌های ارسالی خود را چک می‌کنیم، ممکن است باز هم مشکلی در ایمیل ما باشد که بخواهیم از فرستاده شدن آن جلوگیری کنیم. به‌عنوان مثال، ممکن است اشتباه تایپی در ایمیل پیش بیاید و یا فایل موردنظر ما به اشتباه در ایمیل پیوست شده باشد. به همین علت، گوگل یک ویژگی را به تازگی در سرویس ایمیل خود فعال کرده که کاربر می‌تواند از ارسال‌ ایمیل‌های تصادفی و ناخواسته جلوگیری کند.

برای این کار کافی است به بخش تنظیمات جیمیل بروید و بر روی گزینه‌ی Undo Send کلیک کنید. این ویژگی به‌صورت پیشفرض غیرفعال است؛ اما شما می‌توانید با مراجعه به این بخش آن را فعال کنید. بعد از فعال کردن این ویژگی، ایمیل‌های شما با توجه به عدد ارسالی در همان بخش، بعد از ۵ تا ۳۰ ثانیه تاخیر فرستاده می‌شوند. بنابراین به راحتی می‌توانید در صورت نیاز از فرستادن ایمیل اشتباه جلوگیری کنید.

بهطور کلی عجیب به نظر می‌رسد که گوگل این ویژگی را به صورت پیش‌فرض غیرفعال کرده چرا که فعال بودن آن هیچ ضرری ندارد و ممکن است از اشتباهات ناخواسته جلوگیری به عمل آورد. پس هرچه سریع‌تر و قبل از این که پشیمان شوید این قابلیت را در جیمیل خود فعال کنید.

منبع: تکنولوژی نیوز

آموزش PHP: جلسه بیست و چهارم: شیءگرایی (بخش پایانی)

در سری آموزش‌های فارسی پی‌اچ‌پی در وبلاگ مهرآستان و در جلسه بیست‌ و چهارم، قصد داریم تا بخش چهارم شیءگرایی را به شما آموزش دهیم که در واقع با این جلسه، مبحث شیءگرایی اولیه پایان می‌یابد. در ادامه با ما همراه شوید.

طی سه جلسه‌ی قبل، در مورد شیءگرایی در پی‌اچ‌پی بحث کردیم و به صورت مرحله به مرحله تا گام ۱۷ پیش رفتیم. در این جلسه مراحل پایانی یادگیری شیءگرایی را خواهیم آموخت.

مرحله‌ی هجدهم:

ارث‌بری، استفاده مجدد از کدهای نوشته شده با ساختار OOP

ارث‌بری یکی از قابلیت‌های اساسی در برنامه‌نویسی شیءگرا محسوب می‌شود و با استفاده از آن می‌توانید از یک کلاس به عنوان ساختار پایه برای کلاس‌های دیگر بهره ببرید.

چرا باید این‌کار را انجام دهیم؟ زیرا این عمل به شما اجازه می‌دهد تا به صورت بهینه‌تری از کدهای نوشته‌ شده‌ی قبلی خود و نیز کدهای نوشته شده توسط دیگران، برای پیشبرد پروژه بهره ببرید.

فرض کنید که قصد ایجاد یک کلاس جدید به نام employee (کارمند) را دارید. از آنجا که هر کارمند یک شخص نیز است، بنابراین این دو می‌توانند پروپرتی‌ها و متدهای مشترکی داشته باشند.

آیا این روش منطقی به نظر می‌رسد؟

با استفاده از ویژگی‌های ارث‌بری می‌توانید کد کمتر و بهینه‌تری را تولید کنید چراکه فقط موارد اضافه را باید به کلاس جدید اضافه کنید و در واقع می‌توان از ویژگی‌های یک کلاس دیگر به منظور ساخت کلاس جدید در پی‌اچ‌پی بهره گرفت. دو عامل زیر از جمله دلایلی تلقی می‌شوند که باعث شده استفاده از ارث‌بری در کلاس‌های پی‌اچ‌پی منطقی به نظر برسد.

  1. شما فقط یک بار باید کد موردنظرتان را بنویسید.
  2. کد اولیه و اصلی مجددا استفاده خواهد شد و می‌توان از آن در هر تعداد کلاس دیگر، استفاده کرد.

از نظر مفهومی ارث‌بری شبیه به عملیات Include کردن است که در جلسات قبل به صورت مفصل آن را توضیح داده بودیم.

نگاهی به کد پی‌اچ‌پی زیر بیاندازید و با دقت آن را بررسی کنید.

// ‘extends’ is the keyword that enables inheritance
class employee extends person
{
      function __construct($employee_name)

     {
            $this->set_name($employee_name);
       }
}

مرحله‌ی نوزدهم:

استفاده مجدد از کدها با استفاده از ویژگی ارث‌بری‌: بخش دوم

از آنجا که کلاس employee بر پایه‌ی کلاس person ایجاد شده است، بنابراین کلاس employee به‌طور خودکار تمامی متدهای عمومی و محافظت‌شده‌ و نیز تمامی پروپرتی‌های عمومی و محافظت‌شده‌ی کلاس person را دارا خواهد بود.

نکته‌ی اضافه: به عبارت دیگر می‌توان گفت که کلاس employee در واقع نوعی دیگر از کلاس person است. به کد نمونه‌ی زیر توجه کنید تا مطلب بیان شده را بهتر درک کنید.

class employee extends person
{
      function __construct($employee_name)

     {
           $this->set_name($employee_name);
      }
}

اما چگونه بدون این‌که متد ()set_name در کلاس employee تعریف شده باشد ما قادر به استفاده از آن خواهیم بود؟

پاسخ: زیرا ما قبلا متد ()set_name را در کلاس person تعریف کرده بودیم و با توجه به ویژگی‌ ارث‌بری در پی‌اچ‌پی، کلاس جدید می‌تواند از متدهای عمومی و محافظت‌شده‌ی کلاس پایه استفاده کند.

نکته: کلاس person در اینجا کلاس پایه یا کلاس والد خوانده می‌شود زیرا کلاس جدیدی که به نام employee ساختیم، به عنوان ساختار پایه از کلاس person بهره گرفته است. سسله‌مراتب همیشه در پروژه‌های مختلف پی‌اچ‌پی یک موضوع مهم است که باید به آن توجه ویژه داشته باشید. این امر به ویژه وقتی که پروژه‌ی شما پیچیده‌تر می‌شود بسیار کارا خواهد بود.

مرحله‌ی بیستم:

استفاده‌ی مجدد از کدهای نوشته‌ شده: بخش سوم

همان‌طور که در کد زیر نیز مشاهده می‌کنید، می‌توانیم متد get_name را در کلاس employee فراخوانی کنیم. کد زیر یک مثال بسیار خوب برای فهم بیشتر این مبحث است.

<?php

       include(“class_lib.php”);

?>
<?php
     // Using our PHP objects in our PHP pages.
     $mojtaba = new person(“mojtaba bolhasani”);
     echo “mojtaba’s full name: ” . $mojtaba->get_name();
     $miaad = new employee(“miaad baferasat”);
     echo “—> ” . $miaad->get_name();
?>

در مثال بالا روش استفاده‌ی مجدد از کدهای نوشته شده با ساختار OOP را مشاهده می‌کنید. یعنی شما دیگر نیازی به نوشتن مجدد برخی از متدها نخواهید داشت و می‌توانید از متدهای کلاس پایه یا والد، بهره ببرید. این روش باعث می‌شود تا کد نوشته‌ شده‌ی شما به اصطلاح ماژولار شده و قابلیت توسعه و پیشرفت دادن آن بیشتر شود. همچنین ساختار کدها منسجم‌تر شده و نیاز به نوشتن کد کمتری خواهید داشت.

مرحله‌ی بیست‌ویک:

اووِر راید کردن متدها

برخی مواقع هنگام استفاده از ویژگی ارث‌بری، ممکن است نیاز به تغییر برخی از توابع کلاس پایه داشته باشید.

به عنوان مثال، اجازه دهید متد ()set_name در کلاس employee را تغییر دهیم به نحوی که این متد در این کلاس نسبت کلاس person تغییر یابد.

در این شرایط شما با تعریف کردن متدی مشابه در کلاس employee، در واقع نسخه‌هایی از متد ()set_name را از کلاس person، اووِر راید کرده‌اید. به کد زیر توجه کنید:

<?php
   class person
   {
         protected function set_name($new_name)

         {
                if ($new_name != “Mojtaba Two Guns”)

                {
                     $this->name = strtoupper($new_name);
                }
         }
   }
   class employee extends person
   {
         protected function set_name($new_name)

         {
                if ($new_name == Mojtaba Bolhasani”)

                {
                      $this->name = $new_name;
                }
         }
   }
?>

توجه داشته باشید که متد ()set_name اکنون و پس از تغییرات بالا در کلاس جدید employee با همین متد در کلاس پایه با همان person تفاوت دارد.

مرحله‌ی بیست‌ودوم:

اووِر راید کردن متدها: بخش دوم

گاهی ممکن است نیاز داشته باشید تا به نسخه‌ی اصلی متدی در کلاس پایه دسترسی داشته باشید که آن را در کلاس جدید اوور راید کرده‌اید.

در مثال ما، متد ()set_name در کلاس employee اوور راید شده است. حالا قصد داریم از کد زیر استفاده کنیم:

person::set_name($new_name);

به منظور دسترسی به نسخه‌ی اصلی متد ()set_name که در کلاس والد (person) وجود دارد، باید از کدی شبیه به زیر استفاده کنیم:

<?php
    class person
    {
      // explicitly adding class properties are optional – but
      // is good practice
      var $name;
      function __construct($persons_name) {
      $this->name = $persons_name;
    }

    public function get_name()

    {
       return $this->name;
    }

    // protected methods and properties restrict access to
    // those elements.
    protected function set_name($new_name)

    {
       if ($this->name != “Mojtaba Two Guns”)

       {
            $this->name = strtoupper($new_name);
       }
    }
}

// ‘extends’ is the keyword that enables inheritance
class employee extends person
{
      protected function set_name($new_name)

      {
            if ($new_name == “Stefan Sucks”)

            {
                 $this->name = $new_name;
            }
            else if ($new_name == “Johnny Fingers”)

            {
                 person::set_name($new_name);
            }
      }
      function __construct($employee_name)
      {
            $this->set_name($employee_name);
      }
   }
?>

نکته: استفاده از سیمبل‌ها (symbol)

::

استفاده از :: برای تشخیص نام کلاسی که قصد داریم از متدهای داخلی آن استفاده کنیم به کار می‌رود. به مثال زیر توجه کنید تا این مبحث را بیشتر توضیح دهیم.

‘person::set_name()’

کد بالا به پی‌اچ‌پی می‌گوید که به دنبال متد ()set_name در کلاس person بگردد.

علاوه بر این یک راه میانبر دیگر برای اشاره به کلاس والد کلاس کنونی وجود دارد. این راه میانبر در واقع استفاده از کلمه‌ی کلیدی parent است. به کد نمونه‌ی زیر توجه کنید:

protected function set_name($new_name)
{
      if ($new_name == “Mojtaba bhs”)

      {
            $this->name = $new_name;
      }
      else if ($new_name == “Miaad Bafer”)

      {
            parent::set_name($new_name);
      }
}

نتجیه‌گیری

در این مطلب و سه مطلب قبلی از سری آموزش پی‌اچ‌پی در وبلاگ مهرآستان به موارد پایه‌ای اساسی برای یادگیری برنامه‌نویسی شیءگرا در پی‌اچ‌پی پرداختیم. اما به منظور راحتی بیشتر در این مبحث و این‌که در همین مسیر برنامه‌نویسی را ادامه دهید باید سعی کنید جزئیات و اطلاعات بیشتری را در مورد ساختار و روش برنامه‌نویسی شیءگرا فرا بگیرید.

به یاد داشته باشید بهترین راهی که می‌تواند به شما در یادگیری این روش کمک کند، مثل همیشه نوشتن کد و تمرین است.

به عنوان مثال پیشنهاد می‌کنیم چند کلاس عمومی برای خود ایجاد کنید. این کلاس‌ها باید شامل متدهایی باشد که فکر می‌کنید در چند پروژه مختلف مورد استفاده واقع خواهند شد. پس از نوشتن چند نمونه کلاس و یادگیری مراحل توضیح داده شده از جلسه بیست‌ویکم تا بیست‌وچهارم، مطمئنا کدنویسی به روش OOP برای شما آسان‌تر و بسیار بهتر خواهد شد.

در پایان اگر سوالی در مورد مباحث این جلسه دارید، لطفا آن را در بخش نظرات با ما و سایر کاربران به اشتراک بگذارید.

 
منبع زومیت

آموزش PHP: جلسه بیست و سوم: شیءگرایی (بخش سوم)

در جلسه‌ی بیست‌ و سوم از سری آموزش‌های پی‌اچ‌پی قصد داریم به ادامه‌ی مبحث شی‌ءگرایی بپردازیم. قبل از مطالعه این بخش بهتر است ابتدا بخش اول و دوم شی‌ءگرایی را مطالعه کنید. در ادامه‌ با ما همراه شوید.

در دو جلسه‌ی قبلی ۱۱ مرحله مختلف را گذراندیم تا مبحث شیءگرایی را در پی‌اچ‌پی به روش عملی یاد بگیریم. در ادامه به سراغ مراحل بعدی می‌رویم.

مرحله دوازدهم:

دسترسی مستقیم به پروپرتی‌ها (توصیه نمی‌شود)

برای دسترسی مستقیم به خواص اشیاء ساخته شده در پی‌اچ‌پی، نیازی به استفاده از متدها ندارید. شما می‌توانید به‌طور مستقیم با استفاده از عملگر <- و نام متغیر (پروپرتی) موردنظر، به آن دسترسی داشته باشید.

به عنوان مثال اگر در کلاس پی‌اچ‌پی نوشته شده‌ی خود، یک پروپرتی به نام name$ (در شیء mojtaba$) داشته باشید، برای دسترسی به مقدار این متغیر باید از کدی مثل زیر استفاده کنید:

$name = $mojtaba->name;

البته همان‌طور که اشاره کردیم، استفاده از این روش پیشنهاد نمی‌شود چرا که امکان دارد در ادامه مسیر، با مشکلاتی مواجه شوید. برای دسترسی به مقادیر متغیرها (پروپرتی‌ها) در یک کلاس پی‌اچ‌پی، بهتر است از متدهای دریافت‌کننده یا همان Getter استفاده کنید.

به کد زیر توجه کنید تا آنچه گفته شد را بیشتر درک کنید.

<?php include(“class_lib.php”); ?>
<?php
$mojtaba = new person();
$miaad = new person;

$mojtaba->set_name(“mojtaba bolhasani”);
$miaad->set_name(“miaad baferasat”);

// دسترسی مستقیم به مقدار یک پروپرتی در کلاس که پیشنهاد نمی‌شود
echo “mojtaba’s full name: “.$mojtaba->name;
?>

مرحله سیزدهم:

کانستراکتورها (constructor)

در تمامی کلاس‌های پی‌اچ‌پی می‌توان متدهایی موسوم به کانستراکتور را تعریف کرد که در واقع یک متد داخلی آن کلاس محسوب می‌شود. کانستراکتورها به شما اجازه می‌دهند تا خواص موردنظر کلاس خود را تعریف کنید. بدین طریق به محض ساختن و فراخوانی چنین کلاسی، متد کانستراکتور آن کلاس به صورت خودکار اجرا خواهد شد.

نکته: اگر تابعی به نام ()constructــ در کلاس موردنظرتان بسازید، پی‌اچ‌پی به‌طور خودکار متد (تابع) ()constructــ را پس از ساختن هر شیء و در واقع پس از اجرای کلاس، فراخوانی می‌کند.

به یاد داشته باشید که برای تعریف کانستراکتور در ابتدای نام آن باید دو علامت آندراسکور (آندرلاین ــ) قرار دهید و بدون هیچ فاصله‌ یا کاراکتر اضافه‌ای، کلمه‌ی construct را در ادامه‌ی نام آن بنویسید. برای درک بیشتر موضوع، به کد زیر توجه کنید:

<?php
class person {
var $name;
function __construct($persons_name) {
$this->name = $persons_name;
}

function set_name($new_name) {
$this->name = $new_name;
}

function get_name() {
return $this->name;
}

}
?>

از حالا به بعد به منظور پیش‌برد راحت‌تر و یکپارچه‌تر مبحث شی‌ءگرایی در پی‌اچ‌پی، هر جا صجبت از متد شد منظور ما تابع داخل کلاس است و هرجا از پروپرتی‌ها سخن گفتیم، منظور ما همان متغیرهای کلاس هستند.

از آنجا که قصد داریم شیءگرایی را به شما آموزش دهیم پس از همین حالا به بعد از واژگان این ساختار برنامه‌نویسی استفاده خواهیم کرد.

مرحله چهاردهم:

ساختن یک کلاس (شیء) مجهز به کانستراکتور

حالا که ما با نحوه‌ی ساختن کانستراکتور آشنا شده‌ایم، می‌توانیم برای ساخت کلاس person، مقداری را به عنوان پیش‌فرض برای پروپرتی name$ مشخص کنیم. 

شما می‌توانید ورودی‌های مختلفی را به صورت آرگومان‌، برای متد کانستراکتور تعیین کنید. اگر با این موضوع آشنایی ندارید بد نیست سری به بخش آموزش توابع در پی‌اچ‌پی بزنید که پیش‌تر آن را در وبلاگ منتشر کرده‌ایم. برای افزودن ورودی به کانستراکتور، باید پس از استفاده از یک شیء ورودی‌ها را در داخل پرانتز و پس از نام کلاس موردنظر، وارد کنیم. به عنوان مثال به کد زیر توجه کنید:

$mojtaba = new person(“mojtaba bolhasani”);

استفاده از کانستراکتور و مقداردهی ورودی موردنیاز آن باعث می‌شود تا دیگر نیازی به فراخوانی متد ()set_name نداشته باشیم که همین کار باعث می‌شود با نوشتن کد کمتر، بتوان پروژه‌های مسنجم‌تری را ساخت. استفاده از کانستراکتورها همانند سایر زبان‌ها نظیر جاوا و … در بین برنامه‌نویسان این زبان، رایج است. باز هم توجه شما را به مثال زیر جلب می‌کنیم:

<?php include(“class_lib.php”); ?>
<?php
$mojtaba = new person(“mojtaba bolhasani”);
echo “mojtaba’s full name: “.$mojtaba->get_name();
?>

استفاده از مکانسیم شی‌ءگرایی در مثال بالا، یکی از کاربردهای بسیار ساده‌ای است که می‌تواند در زمان و انرژی شما در کدنویسی صرفه‌جویی قابل توجهی کند. به یاد داشته باشید که برنامه‌نویسان حرفه‌ای این نکته را خوب می‌دانند: کد کمتر برابر است با باگ کمتر.

مرحله پانزدهم:

محدود کردن دسترسی به پروپرتی‌ها با اصلاح‌کننده‌های دسترسی

یکی از اصول بنیادی در برنامه‌نویسی شیءگرا، کپسوله‌سازی (encapsulation) است. اگر قصد دارید تا دسترسی به پروپرتی‌های مختلف را در کلاس خود محدود کنید، این ایده به شما کمک می‌کند تا کد خوانا‌تر و بهتری را تولید کنید.

برای محدود کردن دسترسی به پروپرتی‌های کلاس خود، باید از اصلاح‌کننده‌های دسترسی (ٰaccess modifiers) استفاده کنید. در پی‌اچ‌پی نیز مثل بسیاری از زبان‌های خانواده‌ی سی، ۳ عدد اصلاح‌کننده دسترسی موجود است:

  1. public (عمومی)
  2. private (خصوصی) 
  3. protected (محافظ شده)

اصلاح‌کننده‌ی پیش‌فرض برای هر پروپرتی در هر کلاس در پی‌اچ‌پی، Public است. به مثال زیر توجه کنید:

<?php
class person {
var $name;
public $height;
protected $social_insurance;
private $pinn_number;

function __construct($persons_name) {
$this->name = $persons_name;
}

function set_name($new_name) {
$this->name = $new_name;
}

function get_name() {
return $this->name;
}

}
?>

نکته: زمانی که شما یک پروپرتی را با استفاده از کلمه‌ی کلیدی var تعریف کنید، آن پروپرتی به صورت پیش‌فرض عمومی (Public) خواهد بود.

مرحله شانزدهم:

محدود کردن دسترسی به پروپرتی‌ها: بخش دوم

هنگامی که یک پروپرتی را در کلاس‌های پی‌اچ‌پی از نوع private تعیین کنیم، فقط برخی از کلاس‌های دیگر می‌توانند به مقدار این پروپرتی دسترسی داشته باشند.

هنگامی که یک پروپرتی را در کلاس‌های پی‌اچ‌پی از نوع protected تعیین کنیم، فقط برخی از کلاس‌های مشتق شده از کلاس موردنظر، امکان دسترسی به پروپرتی‌ یاد شده را خواهند داشت. مشتق شدن و مباحث مربوط به ارث‌بری در کلاس‌های پی‌اچ‌پی را بعدا به شما آموزش خواهیم داد.

پروپرتی‌هایی که به صورت Public تعریف شده‌ باشند، محدودیت دسترسی نداشته و این یعنی هر کسی و هر کلاسی می‌تواند به مقدار آن‌ها دسترسی یابد.

به منظور فهم بیشتر این بخش تقریبا فرار از شیءگرایی در پی‌اچ‌پی، کد زیر را به دقت مشاهده کرده و آن را خودتان نیز تمرین، تا نتیجه را مشاهده کنید. برای درک بهتر کدها، کامنت‌های موجود در مثال زیر را نیز مطالعه کنید.

<?php include(“class_lib.php”); ?>
<?php
$stefan = new person(“Stefan Mischook”);
echo “Stefan’s full name: ” . $stefan->get_name() ;

/*
Since $pinn_number was declared private, this line of code
will generate an error. Try it out!
*/

echo “Tell me private stuff: “.$stefan->pinn_number;
?>

نکته: اگر بخواهید از طریق یک کلاس دیگر به یک پروپرتی خصوصی (private) در یک کلاس دیگر دسترسی داشته باشید، با خطای PHP مواجه خواهید شد. این خطا چیزی شبیه به متن زیر خواهد بود:

‘Fatal error: Cannot access private property person::$pinn_number in …’

مرحله هفدهم:

محدود کردن دسترسی به متدها درست همانند پروپرتی‌ها، شما می‌توانید دسترسی به متدهای تعریف شده در یک کلاس را با استفاده از ۳ اصلاح‌کننده زیر کنترل کنید.

  1. public (عمومی)
  2. protected (محافظت شده)
  3. private (خصوصی)

به‌طور خلاصه: امکان کنترل کردن دسترسی به متدهای هر کلاس، باعث می‌شود تا بتوانیم روش استفاده‌ی دیگران از آن کلاس را کنترل کنیم.

احتمالا شما هم متوجه شده‌اید که استفاده از محدودکننده‌های دسترسی و دیگر ساختارهای برنامه‌نویسی شیءگرا، کمی زیرکانه خواهد بود. این مورد برای افرادی که به تازگی شروع به یادگیری شیءگرایی کرده‌اند، بیشتر محسوس است. پس بهتر است شما نیز به خود شانسی بدهید و شروع به یادگیری و استفاده از این روش کنید.

با توجه به آنچه اشاره شد، باید بگوییم که ساختار یکپارچه‌ی برنامه‌نویسی شیءگرا باعث می‌شود تا بتوان روی پروژه‌های موجود که با این روش ساخته شده‌اند کار کرد یا پروژه‌های گروهی را به‌طور استانداردتر پیش برد. به کد زیر توجه کنید:

<?php
class person {
var $name;

public $height;
protected $social_insurance;
private $pinn_number;

function __construct($persons_name){
$this->name = $persons_name;
}

private function get_pinn_number(){
return
$this->pinn_number;
}
}
?>

نکته: از آنجا که متد ()get_pinn_number یک متد از نوع خصوصی (private) است، تنها جایی که می‌توان از این متد استفاده کرد، در همین کلاس است. اگر قصد دارید متدهای موردنظر خود را در صفحات پی‌اچ‌پی خود به‌طور مستقیم فراخوانی کنید، مسلما باید آن متدها را به صورت عمومی یا همان Public تعریف کرده باشید.

نکته اضافه: مجددا ذکر این مورد بسیار مهم است که بگوییم شما خودتان باید دست به‌کار شده و کدها را به‌طور عملی بنویسید و سپس آن‌ها را تست کنید. این کار باعث می‌شود تا موضوع موردبحث را بهتر درک کنید.

امیدواریم تا به اینجای مبحث، تمام مراحل را به ترتیبی که گفته شده فرا گرفته باشید. در صورتی که سوالی در مورد مباحث مطرح شده دارید، در بخش نظرات می‌توانید آن‌ را مطرح کنید.

 منبع زومیت