استیکر پوستی یو وی LogicInk گجت جالبی است که به منظور اطلاع از نیاز بدن به نور آفتاب ساخته شده است. این دستگاه شبیه به برچسب روی پوست چسبانده شده و ابعاد بسیار کوچکی دارد.
چندی نمی‌گذرد که شرکت اورئال (L’Oreal) از حسگر نور ماوراءبنفش یو وی سنس (UV Sense) را که اندازه‌ای برابر یک بند انگشت داشت، رونمایی کرد. برای استفاده از این دستگاه کوچک می‌بایست گوشی هوشمند را روی آن قرار دهید. حال اگر گوشی هوشمند در اختیار نداشته باشید و نیاز به راهی ساده‌تر داشته باشید، چه کار خواهید کرد؟ برای رفع این مشکل بهتر است از استیکر پوستی بدون نیاز به گوشی یو وی LogicInk استفاده کنید.
این استیکر پوستی ضد آب، به صورت باند یا خال‌کوبی موقت روی پوست قرار می‌گیرد و دو طرح مختلف به همراه دارد. یک طرح، دو حلقه با اندازه مختلف درون یکدیگر و طرح دوم دو میله موازی است. یو وی LogicInk از نوع خاصی از جوهر ساخته شده که رنگ آن در زمان قرار گرفتن برابر نور خورشید تغییر می‌کند. کرم ضد آفتاب را نیز می‌توان در قسمت بالایی دستگاه چسب مانند اعمال کرد.
یکی از حلقه‌ها یا میله‌ها با تغییر میزان تابش نور از رنگ سفید به رنگ بنفش تغییر رنگ می‌دهد. درعین‌حال حلقه و یا میله دیگر از سه بخش مجزا تشکیل‌شده که به طور پیوسته از بنفش تا صورتی تغییر رنگ می‌دهند. بر اساس نوع تابش نور فرابنفش خورشید، ابتدا بخش اول ،سپس بخش دوم و در آخر بخش سوم تغییر خواهد کرد. تغییر هر سه بخش به طور کامل نشان‌دهنده این خواهد بود که آفتاب به طور کامل به پوست رسیده است.
شرکت LogicInk سانفرانسیسکو در حال برنامه‌ریزی برای عرضه محصول خود در نیمه دوم سال ۲۰۱۸ میلادی است و قیمت محصول نیز هنوز مشخص نیست.
رئیس مرکز رسانه‌های دیجیتال وزارت ارشاد در حاشیه‌ی اجلاس توسعه‌دهندگان وب فارسی به شرح آینده‌ی وب در افق ۱۴۰۴ کشور و چگونگی اتصال انسان به فضای مجازی در دهه‌ی آینده پرداخت. به گفته‌ی مرتضی موسویان، تا سال ۲۰۲۷ تقریبا ۲۳ گجت به هر فرد متصل خواهد شد.
رئیس مرکز رسانه‌های دیجیتال در خصوص اتصال انسان به فضای مجازی در آینده عنوان کرد که تا سال ۲۰۲۷، حریم خصوصی دیگر به معنای امروزی نخواهد بود و حدود ۲۳ ابزار همراه به انسان متصل می‌شود. مرتضی موسویان در ادامه افزود که وب ۱ از سال ۱۹۹۱ میلادی تا سال ۲۰۰۰ توسعه پیدا کرد که در آن سرویس‌های یک‌طرفه‌ای مانند ایمیل رایج شد. کاربران در این پلتفرم با ارسال متن در چت روم‌ها به تبادل اطلاعات می‌پرداختند.
پس از روی کار آمدن وب ۲، کاربران می‌توانستند حجم قابل توجهی از اطلاعات را به صورت تعاملی ارسال کنند. با این پلتفرم در سال ۲۰۰۶ میلادی، بیش از یک میلیارد کاربر جذب دنیای وب شدند. براساس آمار موجود، کاربران تا سال ۲۰۰۰ تنها درگیر ۱۵ درصد فضای وب بودند اما این رقم در سال ۲۰۱۰ به ۵۰ درصد رسید. در این مدت تعداد کاربران در فضای اینترنت افزایش یافت و بسیاری از سایت‌های بزرگ و معروف در همین مقطع زمانی به وجود آمدند.
اتصال انسان به فضای مجازی همراه با وب ۳ و ۴
در دنیای وب ۲، نرم‌افزارهای مبتنی بر وب به کاربران ارائه شد که دسترسی آسان به حجم انبوهی از اطلاعات را برای کاربران فراهم کرد. در دهه‌ی آینده، بزرگترین کسب و کار وب یا همان بیگ دیتا رخ خواهد داد. وب ۳ از سال ۲۰۱۰ در برخی از کشورها آغاز شده و در آن، کاربران به صورت صد در صد درگیر فضای وب می‌شوند. وب ۳ مزایایی همچون قدرت یادگیری اشیا و هوش مصنوعی دارد و کاربران را در خود غرق می‌کند. حریم خصوصی در وب ۳ و ۴، دیگر معنای امروزی را نخواهد داشت و در آن شاهد اتصال چندین ابزار همراه متصل به اینترنت برای هر فرد خواهیم بود.
مرتضی موسویان در خصوص اتصال انسان به فضای مجازی در آینده اظهار کرد:
فناوری‌ها در وب ۳ به تکامل و بلوغ می‌رسند و تا سال ۲۰۲۷ تقریبا ۲۳ گجت به هر فرد متصل می‌شود. پس از این مرحله و با روی کار آمدن وب ۴، فضای مجازی به فضای واقعی نزدیک‌تر شده و با ایجاد بانک اطلاعاتی، تمام زندگی افراد به اینترنت متصل می‌شود. در نهایت در وب ۵، تمامی عرصه‌های زندگی انسان به وسیله‌ی اینترنت مدیریت خواهد شد.
بر این اساس پیش‌بینی می‌شود که تا سال ۲۰۲۳ و با توجه به امکاناتی مانند شبیه‌سازی محیط به صورت مجازی، کاربران در محیط وب غرق شوند. وب ۳، فضای اینترنت را به یک بانک اطلاعاتی بزرگ تبدیل می‌کند که آینده‌ی هر جسمی در این فضا به سمت یادگیری پیش می‌رود.
رئیس مرکز رسانه‌های دیجیتال وزارت ارشاد تاکید کرد که یکی از اصلی‌ترین تفاوت‌های وب ۳ و وب ۲ در ساخت اپلیکیشن است. در وب ۲ که هم‌اکنون در حال استفاده است، برای ساخت اپلیکیشن به دانستن زبان برنامه‌نویسی و نرم‌افزار نیاز داشتیم اما در وب ۳ این‌طور نخواهد بود و دیگر لازم نیست تا یک متخصص کامپیوتر باشیم. وب ۳ قابلیتی را به وجود می‌آورد که تصورات انسان را به واقعیت تبدیل می‌کند و شبهانسان‌ها با زیرساخت‌های هوش مصنوعی ساخته خواهند شد.
وی همچنین گفت:
از سال ۲۰۲۵ می‌توان از قابلیت شبیه‌سازی مغز استفاده کرد و با توجه به بلوغ هوشمندی، وب ۴ از راه یادگیری به صورت مستقل با مغز انسان ارتباط خواهد داشت و به عنوان یک دستیار نرم‌افزار برای انسان عمل می‌کند.
به این ترتیب از سال ۲۰۳۰ شاهد وب حاکم یا همان وب ۵ خواهیم بود که اتصال تمامی اندام‌ها و حواس انسان به فضای مجازی را در پی دارد. اجلاس توسعه‌دهندگان وب فارسی با حمایت وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات، سازمان پدافند غیرعامل و پلیس فتا در مرکز همایش‌های وزارت ارتباطات برگزار شد.
گجت‌های پوشیدنی یکی از محبوب‌ترین محصولات بازار به شمار می‌روند. شرکت‌های بزرگ دنیای فناوری هم با تولید این محصولات و تبلیغ بر روی افزایش سلامت سعی در فروش بالای خود دارند. با ما همراه باشید تا بفهمیم آیا این محصولات بیشتر از سودمندی، مضر هستند یا خیر.
با افزایش محبوبیت محصولات پوشیدنی سوال اصلی برای مصرف‌کنندگان جنبه‌های منفی این محصولات و تاثیرات آن بر روی سلامت است. بسیاری از افراد معتقدند که همانند خیلی از روش‌های پزشکی، محصولات پوشیدنی نیز علاوه بر کمک به افزایش کیفیت زندگی، بر روی سلامت فردی تاثیرات منفی هم دارند. این محصولات می‌توانند بیماری‌هایی چون سرطان، فشار خون، ناباروری، آلزایمر، پارکینسون، سردرد، خستگی و افزایش ضربان قلب را با خود به همراه داشته باشند. اما تا چه حد این ادعا‌ها درست هستند؟
نسبت دادن این عوارض به محصولات پوشیدنی به دلیل تابش‌های الکترومغناطیسی، EMR، این محصولات است که طیف گوناگونی از تابش‌ها مثل پرتو ایکس، موج‌های رادیویی یا نور‌های مرئی را شامل می‌شود. آنقدر رسانه‌ها در مورد مضرات این تابش‌ها هشدار داده‌اند که همهی ما نسبت به آن موضع‌گیری می‌کنیم. اما برای بسیاری از محققین معتقدند تابش‌های کم‌‌انرژی فرکانس‌های رادیویی که توسط گوشی‌های موبایل و محصولات پوشیدنی ساطع می‌شوند، سالم هستند.
سرطان و استفاده از فناوری
تا به حال رابطه‌‌ای علمی بین تابش‌های الکترومغناطیسی ساطع شده توسط دستگاه‌های وایرلس مورداستفاده‌ی روزانه‌ی ما و سرطان‌زا بودن آنها کشف نشده است. دکتر جری ویلمینک محقق و صاحب برند WiseWear در این مورد بشتر توضیح می‌دهد:
امواج رادیویی که جزو پرتو‌های غیریونیزه هستند باعث جهش‌های ژنتیکی نخواهند شد. مشکل مهمی که پوشیدنی‌ها برای انسان به وجود می‌آورند و به صورت علمی اثبات شده، مشکلات پوستی است که به جنس و مواد سازنده‌ی این گجت‌ها مربوط می‌شود. این حساسیت‌ها به صورت رایجی بین انسان‌ها وجود دارد و مربوط به فناوری نمی‌شود.
تاکنون ثابت نشده که امواج موجود در اطراف ما ضرر زیادی برای بدن دارد یا نه؛ در واقع اثبات یا رد این موضوع بسیار مشکل است.
سازمان بهداشت جهانی تابش‌های الکترومغناطیسی را در دسته‌بندی سرطان‌زای احتمالی قرار داده است. باید دقت کرد که این تابش‌ها طیف زیادی از امواج را شامل می‌شوند و نمی‌توان برای همهی آنها یک دستور‌العمل یکسان صادر کرد.
اما سوال اصلی آن است که تا چه حد این تابش‌ها مضر به حساب می‌آیند. اگرچه برای رسیدن به جواب این سوال باید منتظر تحقیقات بیشتری بود، اما می‌توان به یکی از آزمایشات منتشر شده مراجعه کرد. این تحقیق نشان می‌دهد که در افرادی که به عنوان استفاده‌کننده‌ی زیاد گوشی موبایل شناخته می‌شوند شانس گلیوماس سه برابر بیشتر است. گلیوماس، یک نوع غده‌ی مغزی، در حالت عادی تنها در ۳ نفر از هر هزار نفر شانس پیدایش دارد که اگر این افراد معتاد به موبایل باشند باز شانس ابتلای آنها به این غده زیر یک درصد است.
البته منازعه‌ی مضر بودن یا نبودن این تابش‌ها محدود به موبایل و محصولات پوشیدنی نمی‌شود. بیست سال قبل هم در مورد تابش‌های مانیتور‌های کامپیوتر و قبل‌تر از آن در مورد موج‌های رادیویی این حرف‌ها زده می‌شد. با این حال فناوری در حال پیشرفت است و هر روز محصولات جدید‌تری وارد بازار مصرف‌کنندگان می‌شوند که یکی از اهداف اساسی این محصولات کمک به افزایش کیفیت زندگی فردی است. بنابراین به جای نگرانی در مورد پیامد‌های منفی این وسایل به نکات مثبت آن توجه کنیم.
گوگل کاردبورد پلاستیکی، محصولی جدید از گوگل در زمینه‌ی هدست‌های واقعیت است که برای مراسم شوخی اول آوریل معرفی شده است. این هدست، واقعیت را واقعیتر از همیشه برای کاربر نشان می‌دهد و کیفیت صدا و تصویری کاملا واقعی دارد. به همین دلیل است که این هدست پلاستیکی شفاف لقب اولین هدست واقعیت واقعی را به خود اختصاص داده است.
گوگل امسال برای مراسم شوخی اول آوریل یا دروغ اول آوریل، یک محصول جدید معرفی کرده است. محصولی مشابه گوگل کاردبورد که البته این بار از جنس پلاستیک ساخته شده و بسیار واقعیتر از کاردبورد و دیگر هدست‌ها عمل می‌کند. این هدست واقعیت را با کیفیتی بالا و با صدای بسیار واضح برای کاربر پخش می‌کند و اولین هدست واقعیت واقعی جهان است.
گوگل کاردبورد پلاستیکی نمایی یکپارچه و ۴ بعدی با صدای ۳۶۰ درجه‌ی با کیفیت، رزولوشن ۲۰/۲۰ و فناوری لمسی برای تجربه‌ی لمس واقعی را در اختیار شما می‌گذارد. گوگل نام این سخت‌افزار را “پلاستیک” گذاشته و می‌گوید این گجت به شما اجازه می‌دهد تا واقعیت را بسیار واضح‌تر از آن‌چه قبلا می‌دیدید، ببینید و حس کنید. به بیان دیگر، چه چیزی واقعیتر از واقعیت است؟
تفاوت بزرگ پلاستیک با گوگل کاردبورد، کش نگهدارنده است که به کمک آن کاربر می‌تواند پلاستیک را روی سر خود نگه دارد. گوگل در هیچیک از نسخه‌های کاردبورد از کش نگهدارنده استفاده نکرده بود چرا که عقیده داشت کاربر باید عینک واقعیت مجازی را با دست خود نگه دارد تا از عوارض تهوع و سرگیجه‌ی استفاده‌ی طولانیمدت از هدست جلوگیری شود. قرار است رنگ‌های متنوع و پوشش‌های با طرح‌های مختلف برای پلاستیک عرضه شود و همچنین، استاندارد این گجت برای تولید توسط تولیدکنندگان دیگر نیز منتشر خواهد شد.
در واقع پلاستیک وسیله‌ی خاصی نیست و همان‌طور که از زمان انتشار خبر آن یعنی اول آوریل بر می‌آید، این گجت فقط یک شوخی با کاربران است. این هدست تنها یک بلوک پلاستیکی است که کاربر با گذاشتن بر روی سر خود، دنیای بیرون را از بین این پلاستیک شفاف مشاهده می‌کند. هیچ اتفاق خاصی نمی‌افتد و گوگل تنها تلاش می‌کند با این روش به ما یادآوری کند که واقعیت اطراف را بهتر ببینیم. به نوعی پیام گوگل در این شوخی را می‌توان این گونه برداشت کرد که لذت بردن از واقعیت اطراف، طبیعت زیبا و تجربه‌ها و افراد واقعی، بهترین تجربه‌ی زندگی هستند.
اخیرا انتشار شایعات در مورد گوگل گلس بسیار قوت گرفته است. این گجت پوشیدنی که غول جستجو، عرضه‌ی نسل اول آن را زمستان سال گذشته متوقف کرد، هم‌اکنون در حال طی فرآیند طراحی و تولید نسل دوم است. آخرین خبر منتشر شده در این خصوص نشان از این دارد نسل بعدی این گجت پوشیدنی در شکل یک گجت یک چشم روانه‌ی بازار خواهد شد.
براساس آخرین اخبار منتشر شده، نسل بعدی گوگل گلس که اخیرا اخبار متعددی از آن منتشر شده، در قالب یک عینک یک چشم روانه‌ی بازار خواهد شد. احتمال عرضه‌ی این گجت در قالبی که به آن اشاره کردیم برگرفته از پتنتی است که هفته‌ی گذشته برای گوگل به ثبت رسیده است.
همان‌طور که در تصویر مربوط به این پتنت نیز مشاهده می‌کنید، بازوی این عینک روی یک گوش قرار گرفته و نمایشگر آن نیز در بالای چشم کاربر قرار می‌گیرد. تصاویر منتشر شده از این گجت پوشیدنی در قالب سند مربوط با توضیحاتی همراه شده است. گوگل عنوان گجت پوشیدنی با ساختار ورودی و خروجی را برای آن برگزیده است.
براساس اطلاعات ارائه شده این گجت قادر است تا روی گوش یک کاربر قرار گرفته و براساس فرم سر وی تنظیم شود؛ در استفاده‌های بعدی نیز نیازی به تنظیم مجدد نیست؛ چرا که این گجت حالت خود را حفظ می‌کند. این گجت را می‌توان با بهره‌گیری از قابلیت منشورمانند صفحه‌ی نمایش آن به عنوان یک هدآپ دیسپلی نیز استفاده کرد.
نسل اول گوگل گلس در سال ۲۰۱۲ معرفی و در سال ۲۰۱۳ به عنوان نسخه‌ی توسعه‌ی دهندگان روانه‌ی بازار شد. با وجود هیجان اولیه‌ی ناشی از عرضه‌ی این گجت پوشیدنی به بازار، گوگل موفق نشد دستاورد چندانی را با آن کسب کند. این گجت پوشیدنی نگرانی‌های بسیاری را در میان شماری از کسب و کارها نظیر رستوران‌ها ایجاد کرد؛ به‌طوری‌که شماری از رستوران‌ها ورود افراد با گوگل گلس را به مکان خود ممنوع کرده بودند. وجود دوربین روی این گجت باعث شده بود تا بسیاری از بابت ثبت تصاویر و زیر پا گذاشتن حریم خصوصی افراد اظهار نگرانی کنند.
غول جستجو پس از توقف تولید این عینک هوشمند، مسئولیت تولید آن را به تونی فدل داد که پس از تصاحب نست راهی گوگل شده بود. تونی فدل فردی است که زمانی در اپل کار کرده و آیپاد را باید خلق این متخصص خواند.
تضمینی نیست که گوگل از این طراحی در نسل بعدی گوگل گلس استفاده کند و تمام موارد ذکر شده تنها گمانه‌زنی‌هایی است که با شواهد موجود رقم خورده است.
این روزها گوشی‌های تقلبی همه جا یافت می‌شوند، محصولاتی که در ظاهر با دقتی بسیار زیاد از نمونه اصلی خود کپی شده اما در باطن گجت‌هایی به دردنخور می‌باشند. البته نباید فراموش کنیم که قیمتی چندین برابر ارزان‌تر نمونه اصلی دارند. اما براساس تحقیقات جدیدی که انجام شده، نشان می‌دهد که این گوشی هم از نظر نرم‌افزاری و هم از نظر سخت‌افزاری، خطرناک نیز می‌باشند!
پژوهشگرانی از مایکروسافت، با نام‌های جان او برایان و کیمولتونن، اقدام به آزمایش ماهیت و مشکلات احتمالی مرتبط با تلفن‌های تقلبی پرداختند. برایان نتایج تحقیقات خود را در دهمین کنفرانس بین‌المللی نرم‌افزارهای بد و ناخواسته با نام MalCon 2015، ارائه داد.
برایان در تحقیقات خود این موضوعات را در نظر گرفته است که اگر تفاوت قابل تشخیصی میان یک تلفن تقلبی و یک مدل واقعی نیست، مشتریان چرا باید به اصل بودن آن توجه کنند؟ آیا تلفن‌های تقلبی می‌تواند آسیبی برای آنها داشته باشد؟
فروم تولیدکنندگان موبایل (MMF)، کنسرسیومی از کمپانی‌های سازنده‌ی موبایل است. اعضای این فروم از برندهای نام آشنا تشکیل شده که مایکروسافت نیز یکی از آنهاست. براساس اعلام این گروه، تقریبا ۱۵۰ میلیون تلفن تقلبی در سال ۲۰۱۳ در جهان به فروش رسید و این عدد رو به افزایش است.
به منظور آزمایش، محققان ۲۱ تلفن تقلبی را که شش عدد از آنها نوکیا لومیا بوده، مورد تست قرار دادند. تمامی این دستگاه‌ها به اجرای نسخه‌ای از اندروید می‌پرداختند، حتی تلفن‌های ویندوزی تقلبی. پوسته‌های هوشمند موجب شده تا سیستم عامل اجرایی بسیار شبیه به دستگاه‌های اصلی باشد و با تفاوت‌های اندکی همراه است. برایان اشاره کرده که تلفن‌های ویندوزی تقلبی درواقع به اجرای اندروید جلی‌بین می‌پردازند.
این دستگاه‌ها شباهت‌های فوق‌العاده‌ای نیز در بخش فیزیکی به مدل‌های اصلی دارند. نمایشگرها، بخش‌های فلزی، کلیدها، و همه چیز آنها واقعی به نظر می‌رسد.
برای یافتن بدافزارها این تلفن‌ها مورد تست و تحلیل دقیق واقع شدند. و در آنها میزان بسیار زیادی بدافزار کشف شد. از یازده دستگاه در میان ۲۰ مورد، (البته یک تلفن از ۲۱ مدل جمع‌آوری شده برای تست در طول این آزمایش دچار آسیب شد و از رده خارج رفت) بدافزارهای از پیش نصب شده یافت شد. بدتر اینکه این بدافزارها شامل تروجان‌های معمولی و سایر اپلیکیشن‌های اندروید تقلبی ساده نمی‌باشند. این فایل‌ها همگی در سطح سیستمی نصب شده، به این ترتیب حتی امکان حذف آنها بدون روت کردن گوشی ممکن نیست.
بسیاری از محصولات که از شرکت‌های چینی تولید شده‌اند، دارای سطح ناسالمی از سرب، کادمیم و سایر فلزات سنگین در ترکیب خود هستند.
احتمالا ویدئوهای مختلفی از انفجار باتری یک اسمارت‌فون را دیده‌اید. برایان اشاره کرده که در این خبرها هیچ وقت از عنوان تقلبی استفاده نمی‌شود، حتی اگر دستگاه معیوب قطعا تقلبی باشد.
برای تلفن‌های تقلبی تست سقوط نیز انجام شد که ۶۰ درصد از آنها در این تست با شکست مواجه شدند. به‌طوری‌که کلیدهای آن از کار افتاده، اجزای داخلی از هم جدا شدند و نمایشگر شکسته شد.
در آخر توصیه می‌کنیم که هنگام خرید گوشی دقت بسیاری کرده و مراقب کلاه‌برداران باشید. توجه داشته باشید که هیچ گردی گردو نیست و هیچ محصولی بی‌دلیل گران یا ارزان‌قیمت نمی‌باشد.
همه ما به خوبی از درآمیخته شدن زندگی‌های خود با گوشی‌های هوشمند و گجت‌های مختلف آگاه هستیم. اریک پیکرسگیل عکاسی است که با مجموعه‌ی عکس‌هایی با نام Removed وابستگی انسان به تکنولوژی‌های جدید را به تصویر کشیده است.
صحبت‌های زیادی در مورد مزایا و معایب ابزاری مثل گوشی‌های هوشمند در زندگی اجتماعی ما انسان‌ها شده است. عده‌ای معتقد هستند که وابستگی به این ابزارها بر روابط اجتماعی انسان اثرات بدی خواهد گذاشت. آمارها نشان می‌دهد که چیزی در حدود ۶۵ درصد افراد بالغ در آمریکا از شبکه‌های اجتماعی استفاده می‌کنند. این میزان در سال ۲۰۰۵ میلادی (شروع این تحقیقات) ۷ درصد بوده است. با رواج زندگی دیجیتالی در جوامع مختلف شاهد کم شدن روابط مستقیم اجتماعی هستیم به طوری که افراد به جای برقراری ارتباط چشمی و لبخند زدن به یکدیگر در گوشی‌های خود غرق شده‌اند.
این شکاف به وجود آمده در روابط اجتماعی واقعی به موضوعی برای عکاسی اریک پیکرسگیل تبدیل شده است. وی مجموعه عکسی با نام Removed را با همین مضمون منتشر کرده است در این مجموعه شاهد عکس‌هایی از زندگی روزمره افراد هستیم با این تفاوت که عکاس گوشی‌ها و گجت‌ها را از عکس‌ها حذف کرده است.
اریک ایده‌ی اولیه شکل‌گیری این مجموعه را مشاهده رابطه بین اعضای یک خانواده در یک کافه محلی می‌داند. اریک در این مورد می‌گوید:
خانواده‌ای در کنار من در کافه‌ای در شهر تروی (در ایالت نیویورک) نشسته بودند که ارتباط زیادی با یکدیگر نداشتند و خیلی با هم صحبت نمی‌کردند. پدر خانواده و دو دخترش با گوشی‌هایشان مشغول بودند ولی مادر خانواده گوشی در دست نداشت. او به پنجره خیره شده بود و با وجود اینکه در کنار خانواده‌اش حضور داشت ولی احساس تنهایی و ناراحتی می‌کرد. پدر خانواده نگاهش به اعلان‌های گوشی بود و حتی با وجود نبودن اعلان باز هم به حالت انتظار به گوشی نگاه می‌کرد. این مساله و این نحوه استفاده از تکنولوژی مرا ناراحت کرد. در همین لحظه مادر خانواده نیز گوشی خود را بیرون آورد.
همه ما با این چنین مثال‌هایی در زندگی روزمره خود برخورد داشتیم یا شاید خودمان بازیگران این چنین داستان‌هایی هستیم. اریک مجموعه عکس‌های Removed را برای ما تهیه کرده است تا شاید در مورد نحوه استفاده‌مان از تکنولوژی تغییری ایجاد کنیم. همهی ما کمابیش به نوعی درگیر این وابستگی اعتیادگونه به تکنولوژی هستیم این مجموعه عکس به ما یادآوری می‌کند که ما نیز بخشی از مشکل هستیم. اریک به ما توصیه می‌کند زمان استفاده از ارتباطات دیجیتالی خود را تحت‌نظر بگیریم و مرحله به مرحله آن را با روابط واقعی جایگزین کنیم.
یکی از راه‌هایی که برای شروع این تغییر پیشنهاد می‌شود تعریف یک چالش است. برای شروع سعی کنید هر روز ۳۰ دقیقه را بدون هرگونه ابزار الکترونیکی سپری کنید. شاید این مساله در نگاه اول ساده به نظر برسد اما قطعا بسیاری از ما به قدری درگیر این ابزار شده‌ایم که همین زمان اندک نیز برای ما چالش برانگیز خواهد بود. در این ۳۰ دقیقه سعی کنید کمی پیاده‌روی کنید، غذایی آماده کنید یا زمان خود را به خواندن کتاب یا صحبت با یک دوست اختصاص دهید (هر کاری که برای شما انرژی‌بخش و لذت‌بخش است البته بدون استفاده از ابزار دیجیتالی!).
اریک امیدوار است این تصاویر باعث شود که عده‌ای از بینندگان آن بتوانند بخشی از زندگی روزمره خود را بدون آنها سپری کنند. او امیداوار است که بار دیگر روابط واقعی به یک عادت در زندگی افراد تبدیل شود. شما نیز می‌توانید یکی از افرادی باشید که از همین حالا خود را با ۳۰ دقیقه دور بودن از این ابزار به چالش بکشید. نظر شما در مورد زندگی دیجیتالی چیست آیا شما نیز در این روابط دیجیتالی غرق شده‌اید؟
جادوی دیجیتال این روزها همهی چشم‌ها را محصور خود کرده است. پیشرفت فناوری در عصر حاضر به حدی است که حضور آن در همهی وجوه زندگی را نمی‌توان انکار کرد. اما آیا این کار به نفع ما تمام شده است یا ضرر ما؟
حتما تا به‌حال تجربه‌ی این را داشته‌اید که فقط برای چک کردن آخرین بروزرسانی‌ها و یا بررسی پیام‌هایتان به فیسبوک رفته‌اید، اما بعد از مدتی متوجه شدید که بعد از چند ساعت هنوز در فیسبوک هستید. چه چیزی ما را به چنین کاری ترغیب می‌کند؟ دکتر Hallowell روانپزشک و متخصص در اعتیاد به فناوری، دلیل چنین چیزی را مربوط به “ضربه دوپامین” می‌داند که ما هنگام مشاهده‌ی پیام‌ها، ویدیوها، و شبکه‌های اجتماعی آن را دریافت می‌کنیم. دوپامین یک هورمون مغزی است که به ما توانایی و انرژی بیشتری می‌بخشد و کمبود آن باعث خستگی و بی حوصلگی در افراد می‌شود. همین عامل سپس به عنوان یک عامل تقویتی مثبت و پایدار عمل می‌کند و باعث می‌شود ما مکررا آن را دوباره دریافت کنیم.
دکتر Hallowell فناوری را به غذا تشبیه می‌کند که برخلاف مواد اعتیادآور دیگر (مانند الکل، قماربازی، دارو و غیره) پرهیز کردن از آن غیرممکن است. در واقع فناوری همانند غذا همه‌جا وجود دارد. چیزی که حتی امروزه برای زنده ماندن و حفظ بقاء، ممکن است به آن احتیاج داشته باشیم. دکتر دیوید بروکس (David Brooks) یکی دیگر از متخصصان در این زمینه، در مقاله‌ای درباره‌ی نقش فناوری در آینده جامعه‌ی ما می‌گوید: «ما به کامپیوتر و تلفن نیاز داریم، در عین حال خواهان این هستیم که حضور بیشتری در زندگی داشته باشیم». سوال مهمی که باید پاسخگوی آن باشیم این است که اگر بخواهیم بطور کلی، اتکا به تکنولوژی در زندگی را کنار بگذاریم تا چه اندازه این کار شدنی است؟ و اینکه چگونه می‌توانیم ارتباط‌مان با این گجت‌ها را تغییر دهیم؟
اگر فردی بخواهد وابستگی به مواد مخدر را کنار بگذارد باید هم تنبیه بدنی و تنبیه روانی را تحمل کند؛ تنبیه بدنی همان دردی است که فرد بلافاصله بعد از شروع ترک مواد مخدر، که به اصطلاح سم‌زدایی می‌گویند باید تحمل کند؛ تنبیه روانی هم همان به‌خاطر آوردن لذتی است هنگام مصرف مواد تجربه کرده و فرد را وسوسه می‌کند تا دوباره آن را تجربه کند. گرچه در اعتیاد به تلفن، تنبیه بدنی وجود ندارد، اما تنبیه روانی کماکان بعد از کنار گذاشتن تلفن گریبان‌گیر شما خواهد بود.
به جای اینکه فناوری شما را کنترل کند، سعی کنید که خودتان استفاده از فناوری را کنترل کنید.
دکتر کیمبرلی یانگ (kimberly Young) روانشناس و مدیر مرکز مطالعات اعتیاد به اینترنت در این‌باره می‌گوید که در حالی که مشکل ارتباط با اینترنت و تکنولوژی شبیه به وابستگی به الکل و یا سو‌ءاستفاده از آن است، اما نمی‌توانیم این دو را دو قطب مخالف هم دانست. مهمترین چیزی که باید بر آن تمرکز کرد، اثرات و علایم ناشی از ارتباط فردی با اینترنت است. وابستگی بیش از حد ما به تلفن همراه و سایر ابزارها، بر توانایی ما برای بودن در دیگر عرصه‌های زندگی‌مان تاثیر می‌گذارد. او به دیگران توصیه می‌کند که سعی کنند که خودشان استفاده از تکنولوژی را کنترل کنند نه اینکه تکنولوژی آنها را کنترل کند. این کار به شما در فهمیدن اینکه چگونه تلفن شما بر ارتباطات فردی، گذراندن وقت بیشتر با خانواده، بهره‌وری در محل کار و حتی میزان استرس تاثیر گذاشته، کمک بزرگی خواهد کرد.
از آنجا که کنار گذاشتن کامل فناوری در زندگی غیرممکن به نظر می‌رسد و در عین‌حال برای اینکه بتوانیم حضور موثرتری در زندگی و نه فضای مجازی داشته باشیم، دکتر یانگ چند روش را برای تلفیق این دو توصیه می‌کند. در ادامه‌ی مطلب به بررسی این روش‌ها می‌پردازیم:
۱. قدرت تکنولوژی را دست کم نگیرید
قدرت فناوری بسیار بیشتر از چیزی است که فکر می‌کنید. همانند یک تکه شیرینی خوشمزه و یا یک نوشیدنی دلچسب، تکنولوژی نیز قدرت بالایی در فریب دادن و جذب کردن شما به خودش دارد. در واقع فناوری قدرت این را دارد تا از حضور بیشتر شما در عرصه‌های دیگر زندگی جلوگیری کند. درک‌کردن چنین چیزی، می‌تواند به شما کمک کند تا گام‌هایی را برای تغییر دادن تعامل با این دستگاه‌ها انجام دهید.
۲. سعی کنید حد و مرزی خاص برای استفاده از گجت‌هایتان معین کنید
تغییر عادت سخت است، اما غیرممکن نیست؛ اگر واقعا نیاز به تغییر در خودتان احساس می‌کنید باید سعی کنید بر روی آن بیشتر کار کنید. معین‌کردن و حفظ کردن زمان‌هایی بدون تکنولوژی در روال عادی زندگی روزمره، خود می‌تواند یکی از این تغییرها باشد.
۳. یک برنامه‌ی زمان‌بندی شده برای وقت آزاد خود بچینید
افرادی که وابستگی شدیدی به تلفن و اینترنت دارند عاجزانه به دنبال زمانی برای دسترسی به آن هستند. در واقع آنها کل زمان آزادی را که در اختیار دارند به صورت تمام و کمال در اختیار گجت‌ها می‌گذارند. اگر می‌دانید که وقت آزادی پیش رو دارید سعی کنید آن را به دور از تلفن و با انجام این کارهایی که قبلا کمتر انجام می‌دادید و یا اصلا انجام نداده‌اید مانند ترتیب ملاقات با دوستان قدیمی ،دیدار دوباره با اعضای خانواده و یا خواندن یک کتاب خوب پرکنید.
۴. تعیین یک مقررات خاص
اگر با دوستان‌تان قصد رفتن به بیرون و خوردن ناهار یا شام را دارید برای اینکه گوشی‌های مزاحم، این باهم بودن شما را خراب نکنند یک قانون مشخص برای استفاده از آن معین کنید. از آنجا که داشتن قانون بدون تنبیهی برای سرپیچی از آن هیچ مزیتی ندارد، یک مجازات را هم برای آن اعمال کنید. برای مثال می‌توانید مقررات را به این شکل وضع کنید که اولین نفری که از گوشی‌اش استفاده کند باید هزینه‌ی ناهار را پرداخت کند.
۵. از آلارم گوشی خلاقانه‌تر استفاده کنید
اگر می‌خواهید که فقط به پیامک‌ها و تماس‌های ضروری پاسخ دهید می‌توانید از آلارم‌های مختلف برای آنها استفاده کنید و بقیه‌ی تماس‌ها را بر روی بی‌صدا و یا آلارم دیگر که نمی‌خواهید به آنها پاسخ دهید بگذارید. با قابلیت شخصی‌سازی که در گوشی‌های هوشمند تعبیه شده است، انجام چنین کاری بسیار راحت است.
۶. مدتی را از تکنولوژی مرخصی بگیرید
برای این کار، یک روز، یک آخر هفته و یا حتی یک هفته قید گوشی را بزنید. این کار همانند ریست کردن گوشی، به شما فرصت تازه‌ای برای بازسازی دوباره خود و مقایسه‌ی این دو نوع زندگی را به می‌دهد.
۸. از یک ساعت مچی واقعی استفاده کنید
گاهی اوقات استفاده از تلفن برای اطلاع از زمان، بهانه‌ی لازم برای دوباره بررسی کردن گوشی را به ما می‌دهد. وقتی این کار را انجام دادیم دوباره وسوسه‌ی چک کردن فیسبوک و یا بازکردن یک برنامه دیگر به ما دست می‌دهد.
۹. از یک متخصص حرفه‌ای در زمینه‌ی درمان شناختی-رفتاری کمک بگیرید
در نهایت اگر علی‌رغم انجام دادن لیست بالا بازهم نیاز به کمک داشتید، برخی از متخصصین روانشناسی که دانش تجربی کافی برای درمان شناختی-رفتاری دارند می‌تواند کمک حال خوبی برای شما باشد.
انجام چنین کارهایی فقط برای افرادی ممکن است که انگیزه‌ی کافی برای تغییر و نیاز واقعی برای اصلاح رفتار استفاده از تکنولوژی احساس کنند. تغییر عادت، چیزی نیست که فقط با گفتن بتوان آن را تغییر داد، برای این کار نیاز به تمرین دارید. اگر می‌خواهید که برچسب «معتاد اینترنتی» را از روی خود بردارید همین الان وقت تغییر شما است.
ژانویه ۲۰۱۵ بود که گوگل فروش عینک هوشمند خود یا همان گوگل گلس را متوقف نمود. عده بسیاری دلیل این حرکت گوگل را عدم استقبال کاربران از این گجت هوشمند و البته ناکارامد بودن آن ذکر کردند و عقیده داشتند این توقف تولید پایانی بر پروژه گوگل گلس خواهد بود. اما مدتی پس از آن بود که اریک اشمیت از گوگل اعلام کرد که نه تنها پروژه گوگل گلس متوقف نشده بلکه این شرکت در حال توسعه آن می باشد. حالا خبر رسیده که کمپانی گوگل به زودی نسل جدید عینک هوشمند خود را معرفی خواهد کرد. ماسیمو ویان (Massimo Vian)، مدیر عامل شرکت ایتالیایی سازنده عینک Luxottica روز گذشته در شهر میلان کشور ایتالیا سخنرانی کرد و به این مسئله اشاره نمود که نسل جدید این گجت دوست داشتنی با ویژگی‌های متفاوت و منحصر به فرد، به زودی رونمایی خواهد شد. این شرکت ایتالیایی در مارس سال ۲۰۱۴ یک قرارداد همکاری با گوگل برای توسعه گوگل گلس را به امضا رسانده بود. مدیر این شرکت از اشاره به تاریخی که می‌توانیم انتظار ورود این محصول به بازار را داشته باشیم خودداری کرد.
Tony Fadell که رهبری بخش Google Nest را بر عهده دارد در این مورد اشاره کرده که نسل بعدی گوگل گلس یک اسباب‌بازی برای گیک‌ها و علاقه‌مندان تکنولوژی نخواهد بود و بیشتر به سمت یک محصول کاربردی برای اغلب کاربران حرکت خواهد کرد. اگر احساس می‌کنید این غیرممکن به نظر می‌رسد کافیست به تعداد کاربران تلفن‌های هوشمند در سراسر جهان نگاهی بیاندازید.
Ivy Ross، مدیر بخش گوگل گلس، پیش از این در صحبت های خود عنوان کرده بود که نسخه بعدی گوگل گلس محصولی ارزان‌تر خواهد بود. صفحه نمایش بهتر و صدای قوی تر از جمله بهبودهای صورت گرفته در آن خواهند بود و باتری آن نیز عملکرد بهتری از خود به نمایش خواهد گذاشت.
بر طبق گفته‌های ماسیمو ویان، نسل دوم گوگل گلس هم اکنون در مرحله آماده‌سازی است و حتی شنیده‌ها حاکی از آن است که تیم دست‌اندرکار آن مشغول کار بر روی ایده‌ها و آزمایشاتی تازه برای ارائه نسل سوم این عینک می‌باشند. Ivy Ross، سرپرست تیم گوگل گلس قبلا خبر از ارزان‌تر بودن نسخه دوم عینک نسبت به نسخه اول آن داده بود (قیمت مدل اصلی آن در حدود ۱۵۰۰ دلار می‌باشد) و عنوان کرده بود که این نسل کیفیت نمایش و صدای بهتری را برای کاربران ارائه خواهد کرد و علاوه بر این از عمر باتری طولانی‌تری برخوردار خواهد بود. اما با توجه به فروش پایین عینک گوگل، هیچ‌کدام از عوامل یاد شده دلیلی محکمی برای کاربران در استفاده از این گجت پوشیدنی نبوده‌اند. هرچند که سیاست گوگل در عرضه نسخه اول این عینک هم بی‌تاثیر در این مسئله نبود.
یکی از مشکلات اصلی گوگل گلس که کاربران گزارش کرده بودند و خود مزید بر علت شده بود تا این محصول فروشی ضعیف داشته باشد، “عدم راحتی” آنها در استفاده از این محصول بود.
عدم راحتی در استفاده، قیمت بالا در مقابل کارایی، و ممنوعیت استفاده از این گجت در برخی از مکان‌های عمومی به دلیل وجود دوربین در آن را می توان از عمده مشکلات کاربران با این گجت عنوان کرد. با این تفاسیر به نظر می‌رسد که آوی راس کار سختی را پیش‌رو خواهد داشت چرا که باید تصویر بهتری از این کالا را در اذهان عمومی ایجاد نموده و ذهنیات ناخوشایند در مورد این گجت را از بین ببرد.
