به گزارش مهر، به‌طور کلی گل‌های آفتابگردان شبیه به خورشید هستند و همیشه تمایل دارند که به سمت خورشید باشند.

اما چگونگی و علت حرکت گل‌های آفتابگردان در طول روز به سمت خورشید برای بیش از یک قرن ذهن دانشمندان را به خود مشغول کرده بود تا این‌که محققان دانشگاه کالیفرنیا آمریکا با انجام تحقیقات مستمر موفق به رمزگشایی از این معمای طبیعت شدند.

در واقع این فرآیند به ساعت خواب و بیداری گل‌های آفتابگردان بر می‌گردد.

در این تحقیق برای اولین بار در یک گیاه ساعات بیولوژی به منظور رشد آن دیده شد. این در حالی است که تا قبل از آن تصور می‌شد تنها انسان‌ها و حیوانات از چنین ویژگی برخوردار هستند.

گل‌های آفتابگردان روز خود را با روبرو شدن خورشید در قسمت شرقی آسمان آغاز می‌کنند و در طول روز به سمت آن می‌چرخند. به هنگام شب گل‌های آفتابگردان دوباره به سمت شرقی آسمان بر می‌گردند.

این فرآیند به معنی آن است که هدف خاصی را دنبال می‌کنند. به گفته محققان آمریکایی هدف اصلی آن‌ها جذب بیشتر حشرات برای گرده‌افشانی است ضمن این‌که چرخش به سمت خورشید باعث رشد سریع آنها هم می‌شود.

در حقیقت زمانی‌که گل‌های آفتابگردان از سمت شرق آسمان با خورشید روبرو می‌شوند، زودتر گرم می‌شوند که این روند موجب جذب بیشتر زنبورها و سایر حشرات برای گرده‌افشانی می‌شود.

نتیجه این تحقیق در نشریه «ساینس» منتشر شده است.

مبنع: بیتوته

از آن‌جا که سالانه دمای مناطق جهان تغییر می‌کند نمی‌توان نام گرم‌ترین منطقه‌ی روی زمین را فقط به یک منطقه اختصاص داد. مکان‌های بسیار داغی روی زمین وجود دارد که دمای  بعضی از آنها کشنده است، طوری که برای پختن تخم مرغ، نیازی به آتش نداریم. شاید کمی عجیب به نظر آید ولی حقیقت دارد. در بعضی از این مکان‌ها حتی میکروارگانیسم‌هایی مانند باکتری نیز قادر به تحمل این گرمای وحشتناک نیستند. با ما باشید تا ۱۳ مورد از گرم‌ترین مناطق زمین آشنا شویم.

دالول: اتیوپی

منطقه‌ای به نام آفار در میان زمین‌های پست داناکیل وجود دارد که یکی از گرم‌ترین مناطق زمین شناخته می‌شود. در فاصله‌ی نه چندان زیادی با معدن، گاز سولفور با آب و نمک مخلوط شده و مناظری رنگارنگ و فراواقعی خلق می‌کنند که به نام دالول شناخته می‌شود؛ از طیف‌های مختلف رنگی قرمز، نارنجی و زرد گرفته تا سبز و سفید. آهن موجود در زیر خاک منطقه باعث شده بود که قطب‌نمای پهپاد کمی گیج شود و این موضوع ما را مجبور به پذیرش چالش پرواز کاملا دستی کرده بود. این محل بالاترین میانگین دمای سالانه را دارد. بین سال‌های ۱۹۶۰ تا ۱۹۶۶، متوسط دمای این منطقه، ۳۴ درجه‌ی سانتیگراد است.

کوبر پدی، استرالیا:

کوبر پدی، شهری جالب در کشور استرالیا است که کاملا در زیر زمین ساخته‌شده است و ساکنان آن از تمامی امکانات یک شهر واقعی برخوردارند. خانه‌های اولیه‌ای که در شهر کوبر پدی ساخته شده، در واقع همان حفره‌های زیرزمینی است که قبلاً برای جستجوی سنگ اپال حفر شده بودند. دمای این منطقه به ۴۵ درجه سانتیگراد می‌رسد. اگرچه دمای این منطقه نسبت به بقیه مناطق این لیست کمتر است، ولی برای ساکنان زیرزمینی همین مقدار زیاد است.

العزیزیه، لیبی:زمانی تصور می‌شد که این منطقه رکورد بالاترین دمایی که تاکنون به طور مستقیم ثبت شده، را دارد، ولی از آن زمان تاکنون این رتبه با بررسی‌هایی که شده، کاهش پیدا کرده، ولی هم‌اکنون نیز یکی از گرم‌ترین مناطق کره زمین با بیش از ۴۸ درجه سانتیگراد، به حساب می‌آید.

وادی حلفا، سودان:

این دره خشک و گرم، در شمال سودان و در همسایگی مرز مصر قرار دارد. دمای وادی حلفا در تابستان به بالای ۵۲ درجه سانتیگراد می‌رسد. در این شهر بعضی اوقات طوفان‌های بسیار وسیعی به نام «haboobs» وجود دارد که همراه با آذرخش، این منطقه را تبدیل به سخت‌ترین مناطق قابل زیست کرده است.

طیره‌زوی، فلسطین اشغالی (اسرائیل):

این منطقه ۷۲۲ فوت پایین‌تر از سطح دریا، در دره‌ی بیسان قرار گرفته است، و درجه حرارات بسیار بالایی در تابستان دارد. در ژوئن ۱۹۴۲، گفته شده طیره‌زومی، بالاترین درجه حرارت هوا در آسیا را به‌طور رسمی ۵۳ درجه سانتیگراد ثبت کرده است.

تیمبوکتو، مالی:

شهری در کشور مالی در آفریقای غربی است که در ۲۰ کیلومتری شمال رود نیجر و در لبه جنوبی صحرای بزرگ آفریقا قرار دارد. بیابان‌زدایی یکی از تهدیدهای این منطقه به شمار می‌رود طوری که به صورت تدریجی از صحرای آفریقا پیشی می‌گیرد. دمای ثبت شده در این منطقه ۵۴ درجه سانتیگراد است.

گادامس، لیبی:

گادامس که یکی از آثار ثبت شده در یونسکو محسوب می‌شود، یک شهر واحه‌ای در وسط یک بیابان قرار دارد. مردم این منطقه برای دور ماندن از گرمای وحشتناک، از خانه‌های گلی و ضخیم استفاده می‌کنند. در گادامس درجه حرارت خورشید، می‌تواند به بالاتر از ۵۵ درجه سانتیگراد برسد.

 گرم کبیلی، تونس:

کبیلی بیابانی در تونس است، که قدمتی بیش از ۲۰۰ هزار سال دارد. دمای این منطقه بالای ۵۵ درجه سانتیگراد ثبت شده است.

ربع‌الخالی‌، شبه‌جزیره عربستان:

ربع‌الخالی، که یک سوم شبه‌جزیره عربستان را تشکیل می‌دهد، بزرگ‌ترین بیابان شن و ماسه مستمر جهان را داراست. آب و هوای این منطقه گرم و خشک است. دمای هوا در تابستان به بالاتر از ۵۶ درجه سانتیگراد می‌رسد و میزان بارش سالانه معمولا کمتر از ۳ سانتی‌متر است.

دره مرگ، ایالات متحده:

دره‌ای بیابانی واقع در کالیفرنیای شرقی است. پست‌ترین، خشک‌ترین و گرم‌ترین مناطق آمریکای شمالی با توجه به موقعیت آن در بیابان موهاوی، در این دره جای گرفته‌اند. در ۱۰ ژوئیه ۱۹۱۳، بالاترین درجه حرارت هوا، ۵۷ درجه سانتیگراد ثبت شده بود. بنا به گفته‌ی سازمان پارک‌های ملی که در  صحرای موهاوی واقع شده، دره مرگ خشک‌ترین مکان در شمال آمریکا است.

کوه شعله‌ور، چین:

کوه شعله‌ور، که در واقع در لبه صحرای تاکلماکان و دامنه‌ی کوه “تیان‌شان” قرار گرفته است، داغ‌ترین منطقه در چین است. یکی از ماهواره‌های ناسا با ابزار MODIS «تابش‌سنج‌ طیفی تصویربرداری با وضوح متوسط»، در سال ۲۰۰۸، دمای یکی از گرم‌ترین روزهای ثبت شده در این منطقه را نزدیک به ۶۶ درجه سانتیگراد، دانست.

بدلندز، کوئینزلند استرالیا:

کوئینزلند، نام یکی از ایالت‌های کشور استرالیاست که در شمال شرقی این کشور قرار دارد. در حالی‌که خواندن دمای صحیح در مناطق دور افتاده، به علت جمعیت کم دشوار است، این منطقه به خاطر گرمای سوزانش، مخصوصا در دوران خشکسالی مشهور است. ماهواره‌های ناسا در سال ۲۰۰۸، دمای سطح زمین را در این منطقه ۶۹ درجه سانتیگراد اعلام کرد.

دشت لوت، ایران:

دشت لوت یا کویر لوت دشتی بیابانی در منطقه جنوب شرقی ایران است. این دشت در شمال شرقی شهرستان کرمان قرار دارد و ۲۵مین بیابان بزرگ جهان است. دانشمندان علت گرمای بالای آن را رنگ تیره و خشکی سطح آن دانسته‌اند که موجب جذب گرمای خورشید می‌شود. این منطقه به طور کامل خالی از سکنه است و حتی میکروارگانیسم‌هایی مثل باکتری‌ها هم قادر به تحمل چنین دمایی نیستند، طی یک مطالعه‌ی هفت‌ساله جهانی از دمای سطح زمین، توسط رصدخانه‌ی زمینی ناسا، دشت لوت لقب گرم‌ترین منطقه‌ی زمین را در پنج سال گذشته‌، به خود اختصاص داده است. دمای این منطقه در گرم‌ترین زمان می‌تواند به بالای ۷۰ درجه سانتیگراد برسد.

محققان موفق به ساخت اولین کامپیوتر کوانتومی شدند. این کامپیوتر نه‌ تنها می‌تواند مثل بقیه‌ی کامپیوترهای معمولی برنامه‌ریزی شود بلکه قابلیت برنامه‌ریزی مجدد را نیز دارد. این کامپیوتر کوانتومی تنها از پنج اتم ساخته شده، که گام بزرگی به سوی ساخت کامپیوترهای کوانتومی مقیاس‌پذیر به حساب می‌آید، که می‌تواند باعث تغییر پردازش داده‌های امروزی شود.

 کامپیوترهای کوانتومی که از واحدهای اطلاعاتی به نام بیت «bits» تعریف شده‌اند، به طور فزاینده‌ای بسیار قدرتمندتر از کامپیوترهای امروزی می‌باشند. از سوی دیگر پردازنده‌های کوانتومی از واحدی به نام کیوبیت ساخته شده، که می‌تواند یک “۱”، “۰”، یا هر دو را در یک زمان داشته باشد. در پردازش کوانتومی یک کیوبیت یا بیت کوانتومی واحد پایه‌ای پردازش کوانتومی و رمزنگاری کوانتومی بوده و مشابه بیت در رایانه‌های کلاسیک می‌باشد در یک سامانه کلاسیکی، هر بیت در هر لحظه یا در حالت صفر و یا در حالت یک است، کیوبیت ها می‌توانند در هر لحظه صفر، یک، هر دوی آنها یا هر عددی بین آنها را اختیار کنند.

به علاوه چنین قابلیتی، کامپیوتر های کوانتومی می‌توانند همه این داده‌های گوناگون را در یک زمان پردازش کنند چون محدودیت تنها دو حالت صفر و یک وجود ندارد. در واقع در رایانش کوانتومی به جای پردازش به صورت سری، پردازش موازی انجام شده و زمانی که کاربر به اندازه‌گیری مقدار می‌پردازد تنها یکی از حالت‌های ممکن که احتمال بیشتری از سایرین دارد به نمایش در می‌آید. چنین کاری باعث افزایش سرعت پردازش مسائل، در رایانه‌های کوانتومی به اندازه چندین میلیون برابر رایانه‌های کلاسیک باشد. در واقع همین پدیده، تفاوت اصلی بین بیت‌های کلاسیک و کیوبیت‌ها است.

در گذشته دستگاه‌های محاسباتی کوانتومی، ساخته شده بود، که بسیاری از اینها برای رفع هر مشکلی، غیرقابل تعویض بودند، و هر برنامه‌ریزی مجدد، نیاز به محاسبات فیزیکی پیچیده داشت. این کامپیوتر کوانتومی جدید متفاوت از  رقبای پیشین خود است، چرا که قابلیت برنامه‌ریزی مجدد را دارد، و در حال حاضر توانسته سه الگوریتم را در یک مرحله حل کند، چیزی که تقریبا چند برابر کارایی کامپیوترهای معمولی می‌باشد.

این دستگاه جدید که یک ماژول محسوب می‌شود، از پنج یون ساخته شده که توسط یک میدان مغناطیسی، به دام افتاده‌اند. این یون‌ها، کیوبیت‌های کامپیوتر کوانتومی را تشکیل می‌دهند، و محققان می‌تواند آنها را در یکی از سه حالت‌های کوانتومی “۱” ، “۰”  و یا انطباقی (ترکیبی) قرار دهند.

در این مرحله محققان تلاش می‌کنند حالت این کیوبیت ها را تغییر دهند، تا به شکل ثابت سابق خود باقی بمانند. اما محققان مریلند، حالت آنها را با استفاده از نرم‌فزار‌های قدیمی ترکیب دادند. این نرم‌افزار برای تغییر پنج کیوبیت متفاوت، از یک هدایتگر لیزری بهره می‌برد. با تاباندن لیزر بر روی این یون‌های به دام افتاده، دستگاه می‌تواند آنها را به یک حالت کوانتومی مختلف حرکت دهد، که به‌طور موثری مجددا باعث تغییر برنامه می‌شود.

محقق شانتانو می‌گوید:

با کاهش یک الگوریتم به یک سری از پالس‌های لیزری که باعث فشار روی یون‌های مناسب می‌شود، ما می‌توانم سیم‌کشی این کیوبیت‌ها را، از بیرون پیکربندی کنیم، که موجب بروز مشکل نرم‌افزاری می‌شود، ولی هیچ معماری محاسبات کوانتومی دیگری، این انعطاف‌پذیری را ندارد.

در واقع بهترین بخش این ماژول این است که می‌توان آن را به ماژول دیگر، با انتقال دادن یون‌ها، و یا با استفاده از فوتون برای انتقال اطلاعات بین آنها، متصل کرد، که نشان‌دهنده‌ی مقیاس‌پذیری این سیستم است. با اتصال مستقیم هر جفت از کیوبیت‌ها، می‌توان با پیکر‌بندی سیستم هر الگوریتمی را اجرا کرد.
این نرم‌افزار تا ۹۸ درصد در برنامه‌ریزی این ماژول، دقیق بود. این تیم فعلا بر روی اضافه کردن کیوبیت های بیشتر به ماژول خود‌کار، تلاش می‌کنند. انتظار می‌رود بتوانند این تعداد را بالای ۱۰۰ برسانند، در نهایت منجر به ساخت کامپیوتر کوانتومی می‌شود که مثل گوشی موبایل، بدون نیاز به برنامه‌ریزی مجدد کوانتومی، استفاده شود.

منبع: گجت‌نیوز