شبکه‌ یکی از محبوب‌ترین بخش‌های دنیای فناوری و کامپیوتر محسوب می‌شود. با صرف زمان و مطالعه‌ی منابع مناسب، هر کسی می‌تواند در زمینه شبکه به یک متخصص برجسته‌ تبدیل شود. ما در پیمودن قدم‌های اول و آشنایی اولیه در این زمینه به شما کمک می‌کنیم.

پس آشنایی با مفاهیم اولیه در شبکه‌ها و بررسی راه‌های بهینه‌سازی شبکه وای‌فای، به تفاوت‌های بین وای‌فای و اینترنت پرداختیم. در این قسمت به نحوه راه‌اندازی روترها می‌پردازیم.

آنچه تاکنون در سری «آشنایی با شبکه‌های کامپیوتری» مطرح شده است:

– قسمت اول: شبکه‌های باسیم
– قسمت دوم: شبکه‌های بی‌سیم
– قسمت سوم: بهینه‌سازی شبکه وای‌فای به کمک موقعیت و تجهیزات
– قسمت چهارم: بهینه‌سازی شبکه وای‌فای به کمک تنظیمات
– قسمت پنجم: نگاهی به کابل و کابل‌کشی در شبکه
– قسمت ششم: وای‌فای در مقابل اینترنت

در ادامه، قسمت هفتم از این سری به شما تقدیم می‌گردد.

توضیح:
۱- بخشی از مفاهیم بیان شده در این مقاله ممکن است برای کاربران حرفه‌ای، ساده و ابتدایی به نظر برسد. اما لطفا سایر کاربران را مدنظر داشته باشید.
۲- برای درک بهتر مباحث مطرح شده، مرور قسمت‌های پیشین مفید خواهد بود.

در نگاه اول، فرآیند پیکربندی روتر کاری سخت و پیچیده به نظر می‌رسد. اما وقتی با گوشه و کنار رابط‌کاربری تنظیمات روتر بیشتر آشنا شوید به این نتیجه می‌رسید که این برداشت کاملا اشتباه است. سخت‌ترین بخش استفاده از رابط‌کاربری مبتنی بر وب روتر، ورود به آن است. بعد از یک بار ورود به رابط‌کاربری، ادامه ماجرا کاملا واضح و روشن است.

توضیح: تقریبا تمام روترهای خانگی، دارای رابط‌‌‌کاربری مبتنی بر وب هستند. بخشی شبیه به وب سایت‌های متداول که برای کاربر، امکان مشاهده، مدیریت و کنترل تنظیمات و امکانات روتر را فراهم می‌کند. تنها شرکتی که روترهای فاقد رابط‌کاربری مبتنی بر وب ارائه می‌دهد، کمپانی اپل است. در این قسمت ما به روترهای «غیر اپلی» خواهیم پرداخت.

در این مقاله، به نحوه پیکربندی روتر به کمک رابط‌کاربری پرداخته و با نحوه مدیریت تنظیمات آن از طریق رایانه یا هر گجت متصل به شبکه روتر آشنا خواهیم شد. مبحث را با تعاریف اولیه و پایه آغاز می کنیم.

مرورگر (Browser) چیست؟

یک مرورگر وب، اپلیکیشنی است که برای دریافت، نمایش و تبادل منابع اطلاعاتی در بستر اینترنت طراحی شده است. همه مرورگرها دارای یک آدرس بار (Address Bar) هستند؛ جایی که به کاربر امکان می دهد آدرس یک وب سایت مانند www.zoomit.ir را در آن تایپ نماید. پس از تایپ و فشردن کلید اینتر، مرورگر به شما امکان مرور (Browse) محتویات وب سایت را می دهد. در حین وبگردی شما در صفحات مختلف یا جابه‌جایی بین صفحات گوناگون به کمک لینک‌ها یا تایپ، آدرس بار به صورت خودکار، آدرس صفحه‌ای را که شما در حال مشاهده آن هستید نمایش می‌دهد. این آدرس، URL نامیده شده و مخفف Uniform Resource Locator است.

در حال حاضر محبوب‌ترین مرورگرها گوگل کروم، موزیلا فایرفاکس، اپل سافاری و مایکروسافت اینترنت اکسپلورر هستند. حداقل یکی از این چهار مرورگر بر روی هر رایانه، تبلت، تلفن هوشمند یا هر دستگاه دیگری وجود دارد. به کمک هر یک از این مرورگرها شما قادرید به رابط‌‌‌کاربری مبتنی بر وب روتر دسترسی داشته باشید.

پورت WAN یا اینترنت با یک رنگ متفاوت (در اینجا زرد) از پورت های LAN یا Ethernet جدا شده است. در همه روترها یک کلید Reset نیز وجود دارد که به کمک آن می توان، تنظیمات دستگاه را به حالت پیش‌فرض و اولیه بازگرداند.

تنظیمات سخت افزاری

انجام تنظیمات سخت افزاری یک روتر جدید بسیار آسان است. برای اینکه بهتر با این مبحث آشنا شوید می توانید به قسمت‌های پیشین سری « آشنایی با شبکه های کامپیوتری » رجوع کنید. تمام چیزی که برای این بخش نیاز دارید یک رایانه دارای پورت شبکه و دو کابل شبکه است. معمولا روترهای نو حداقل دارای یک کابل شبکه هستند. برای انجام کار مراحل زیر را دنبال کنید:

گام اول: پورت WAN روتر را به کمک یکی از کابل‌های شبکه به منبع اینترنت ( DSL یا مودم) متصل کنید. همه روترهای خانگی تنها یک پورت WAN دارند که در مواردی با عبارت Internet مشخص شده اند. پورت WAN همواره از سایر پورت ها جدا بوده و معمولا با رنگی متفاوت مشخص شده است.

اگر به اینترنت دسترسی ندارید یا قصد دارید یک شبکه ایزوله (بدون اینترنت) داشته باشید، می توانید این گام را نادیده بگیرید. بعدها در صورت تمایل می‌توانید دسترسی به اینترنت را در شبکه خود فراهم کنید.

گام دوم: به کمک کابل دوم، یکی از پورت‌های روتر را به رایانه متصل کنید.

گام سوم: حالا آداپتور را به روتر متصل کنید. اگر روتر کلید خاموش/روشن دارد، از روشن (On) بودن آن اطمینان حاصل کنید. بعضی از روترها کلید خاموش/روشن ندارند و با اتصال به پریز برق روشن می شوند.

دسترسی به رابط‌‌‌کاربری مبتنی بر وب

مرحله بعدی، استفاده از مرورگر برای نمایش رابط‌‌‌کاربری روتر است. در حالت کلی برای این کار به دو چیز نیاز دارید: URL روتر که یک IP آدرس پیش‌فرض و ثابت است و اطلاعات ورود به حساب کاربری (Log-In). این اطلاعات معمولا در راهنمای روتر درج شده است. در مواقعی نیز آن‌ها را در قسمت زیرین روتر چاپ می کنند.

اگر نگوییم همه، اما اکثر روترهای بازار IP آدرس پیشفرض و ثابتی با فرمت شبیه #.۱۹۲٫۱۶۸٫۱ دارند. بسته به کارخانه تولیدکننده روتر، # می تواند، ۰، ۱، ۲، ۳، ۱۰ یا ۱۱ باشد. برای مثال روترهای D-Link از آی پی آدرس ۱۹۲٫۱۶۸٫۰٫۱ یا ۱۹۲٫۱۶۸٫۱٫۱ استفاده می کنند. اطلاعات پیش‌فرض لاگین به تنظیمات روتر هم به سادگی قابل حدس هستند. نام کاربری معمولا کلمه admin و کلمه عبور یکی از عبارت های admin یا password یا default یا ۱۲۳۴ می باشد.

با در اختیار داشتن اطلاعات روتر، در آدرس بار مرورگر رایانه‌ای که به روتر متصل است، IP Address روتر را وارد نموده و کلید اینتر را بفشارید تا به صفحه لاگین هدایت شوید. حالا برای ورود به بخش تنظیمات نام کاربری و کلمه عبور را وارد کنید.

برای مشاهده IP Address روتر در سیستم عامل ویندوز، می توانید دستور ipconfig را پنجره Command اجرا کنید.
برای باز شدن پنجره Command, در پنجره Run (کلیدهای ترکیبی Windows Key + R) دستور cmd را اجرا کنید.

برای حفظ امنیت شبکه، بهتر است پس از ورود به بخش تنظیمات، کلمه عبور پیش‌فرض را تغییر دهید.

همواره به کمک رایانه متصل به روتر، می توانید IP Address روتر شبکه محلی (Local) را بیابید. این امکان زمانی کاربردی است که IP آدرس پیش‌فرض روتر عوض شده باشد.

برای یافتن آی پی آدرس روتر در ویندوز، مراحل زیر را دنبال کنید:

گام اول:Command Prompt را اجرا کنید. پنجره Command Prompt را می توانید در منوی استارت بیابید. در ویندوز ۸ تنها کافی است عبارت cmd را در استارت اسکرین تایپ نموده و کلید اینتر را بفشارید.

گام دوم: در پنجره Command Prompt دستور ipconfig را تایپ و کلید اینتر را بفشارید. با اجرای این دستور اطلاعات زیادی در صفحه نمایش داده می‌شود. IP Address نمایش داده شده مقابل عبارت Default Gateway آدرس روتر محسوب می‌شود.

یافتن IP روتر در Mac بسیار آسان است.

برای یافتن آی پی آدرس روتر در مک، مراحل زیر را دنبال کنید:

گام اول: بر روی لوگوی اپل در بالا و سمت چپ صفحه کلیک و گزینه System Preferences را انتخاب کنید.

گام دوم: در صفحه باز شده، گزینه Network را انتخاب و کانکشن فعلی خود (مثلا Ethernet ) را انتخاب نمایید.

گام سوم: با کلیک بر روی گزینه Advanced، تب TCP/IP (تب اول) را باز کنید. IP Address روتر در کنار عبارت Router نمایش داده شده است.

تنظیمات اولیه یک روتر جدید

علیرغم اینکه تولیدکنندگان روترها، رابط‌های کاربری متفاوتی را طراحی می کنند. اما اغلب رابط‌های کاربری گزینه‌های مشخصی را در خود دارند که در ادامه با آنها آشنا خواهیم شد.

Wizard: این بخشی است که به کمک آن می‌توانید، گام به گام پیکربندی اولیه روتر را به جلو ببرید. در اغلب روترها، هنگام اولین اجرای رابط‌‌‌کاربری، پنجره ویزارد نمایش داده می‌شود. تنها کافی است از طریق ویزارد بخشی از تنظیمات اساسی (مانند تغییر کلمه عبور پیش‌فرض ورود به رابط‌‌‌کاربری، تغییر نام و کلمه عبور شبکه وای فای و…) را به صورت گام به گام اجرا نمایید. بعضی از ویزاردها برای تنظیم دقیق تاریخ و زمان، منطقه زمانی کاربر را درخواست می‌کنند. در صورتی که با مراحل مختلف تنظیمات روتر و شبکه آشنا هستید، می توانید با بستن پنجره ویزارد، از تنظیمات گام به گام صرف نظر نموده و پیکربندی شبکه را به صورت دستی انجام دهید.

بهتر است قبل انجام تنظیمات جدید، وضعیت فعلی را ذخیره کنید.
با این کار در صورت بروز هرگونه مشکلی، می توان به حالت قبل بازگشت.

بخش‌های مختلف تنظیمات

Wireless یا Wireless Settings: در این بخش می‌توانید روتر شبکه یا شبکه‌های وای فای را شخصی‌سازی کنید. به کمک این قسمت می‌توانید یک شبکه را انتخاب نموده و برای مثال کلمه عبور آن را تغییر دهید.

WAN یا Internet: در اغلب موارد باید از تنظیمات خودکار (Auto Settings) برای این بخش استفاده کنید. اما ممکن است برای استفاده از امکانات برخی سرویس دهنده‌های اینترنت (ISP)، نیازمند تنظیمات خاصی در این بخش باشد. در این موارد، تنظمیات مشخص شده را در بخش WAN وارد می کنیم.

LAN یا Network Settings: در این بخش می‌توانید تنظیمات شبکه محلی خود مانند IP Address پیش‌فرض (که البته به دلایل امنیتی بهتر است آن را تغییر ندهیم)، را تغییر دهید. با انجام این کار، برای استفاده از رابط‌‌‌کاربری روتر باید آدرس جدید را در مرورگر وارد کنید. علاوه بر آی‌پی آدرس پیش‌فرض، در این بخش می توان تنظیمات دیگری را اعمال نمود. از جمله تغییر محدوده (Range) آی‌پی‌های مورد استفاده کلاینت‌ها و افزودن یک کلاینت به لیست رزرو DHCP. با اضافه شدن کلاینت به Reservation List مربوط به DHCP، آی‌پی کلاینت ثابت خواهد ماند. این کار برای استفاده از برخی اپلیکیشن‌های مبتنی بر اینترنت ضروری است. در بیشتر موارد نیاز به ایجاد تغییر در این بخش وجود ندارد.

Administration Section

Admin Password یا Password: تغییر کلمه عبور روتر در این بخش انجام می‌شود. این پسورد برای ورود به رابط‌‌‌کاربری مبتنی بر وب روتر لازم است.

System: بخشی برای پشتیبانگیری از تنظمیات فعلی روتر در یک فایل، بازگرداندن (Restore) تنظیمات از یک فایل، بروز رسانی Firmware روتر و…، پیشنهاد می‌شود قبل از اعمال هر گونه تغییری، از تنظیمات فعلی روتر نسخه پشتیبان تهیه کنید.

این ها مهمترین قسمت‌های تنظیمات روتر محسوب می‌شوند. علاوه بر موارد گفته شده، بخش‌های دیگری نیز در دستگاه‌های مختلف وجود دارند. اگر در هنگام انجام تنظیمات روتر، با مشکلاتی مواجه شدید که منجر به کار افتادن دستگاه شما شد، باید از آخرین ترفند استفاده کنید!

آخرین ترفند

همه روتر دارای یک کلید Reset هستند. این کلید، در واقع یک سوراخ کوچک است که در زیر یا کناره‌های دستگاه تعبیه شده است. در حالی که روتر روشن است به کمک ابزارهایی مثل گیره کاغذ یا سوزن ته‌گرد، کلید Reset را فشار داده و در حدود ۱۰ ثانیه نگاه دارید. با انجام این کار تنظیمات پیش‌فرض کارخانه (Factory Default) بر روی دستگاه اعمال می‌شوند. به عبارت دیگر، روتر به حالت روز اول که آن را خریداری نمودید، باز می‌گردد. بعد از انجام این کار می‌توانید مراحل پیکربندی دستگاه را مجددا انجام داده یا با ورود به رابط‌‌‌کاربری، یکی از نسخه‌های پیشتیبان تنظیمات ذخیره شده را Restore کنید.

ویدئوی زیر، مباحث این مقاله را در قالب تصویر ارائه داده است:

در قسمت بعد با روش‌های افزایش امنیت در شبکه آشنا خواهیم شد.

منبع: www.zoomit.ir

شبکه‌ یکی از محبوب‌ترین بخش‌های دنیای فناوری و کامپیوتر محسوب می‌شود. با صرف زمان و مطالعه‌ی منابع مناسب، هر کسی می‌تواند در زمینه شبکه به یک متخصص برجسته‌ تبدیل شود. ما در پیمودن قدم‌های اول و آشنایی اولیه در این زمینه به شما کمک می‌کنیم.

حال که به مباحث تخصصی‌تر وارد شده‌ایم، بهتر است به برخی موارد سؤال‌برانگیز پاسخ بگوییم. در این قسمت به تفاوت‌های بین وای‌فای و اینترنت بی‌سیم می‌پردازیم.

آنچه تاکنون در سری «آشنایی با شبکه‌های کامپیوتری» مطرح شده است:

– قسمت اول: شبکه‌های باسیم
– قسمت دوم: شبکه‌های بی‌سیم
– قسمت سوم: بهینه‌سازی شبکه وای‌فای به کمک موقعیت و تجهیزات
– قسمت چهارم: بهینه‌سازی شبکه وای‌فای به کمک تنظیمات
– قسمت پنجم: نگاهی به کابل و کابل‌کشی در شبکه

در ادامه، قسمت ششم از این سری به شما تقدیم می‌گردد.

توضیح:
۱- بخشی از مفاهیم بیان شده در این مقاله ممکن است برای کاربران حرفه‌ای، ساده و ابتدایی به نظر برسد. اما لطفاً سایر کاربران را مدنظر داشته باشید.
۲- برای درک بهتر مباحث مطرح شده، مرور قسمت‌های پیشین مفید خواهد بود.

اینگونه شروع می‌کنیم: وای‌فای و اینترنت، دو چیز کاملاً متفاوت هستند.

با افزایش محبوبیت شبکه‌های بی‌سیم، لفظ وای‌فای اغلب با اینترنت مترادف شده و بعضی کاربران از عبارت وای‌فای به معنای اتصال‌ (Connection)های اینترنت یاد می‌کنند. در ادامه این مقاله، سعی داریم، این دیدگاه را اصلاح نموده و با تعاریف مرتبط، بهتر و دقیق‌تر آشنا شویم. این مسأله به ما در شناسایی بهتر خطاها و افزایش سطح آگاهی کمک بسیاری شایانی می‌کند.

وای‌فای در مقابل اینترنت

Wi-Fi: همانگونه که در قسمت‌های پیش اشاره شد، وای‌فای تنها یک جایگزین برای کابل‌های شبکه جهت اتصال دستگاه‌های مختلف به شبکه‌های LAN محسوب می‌شود. برتری شبکه‌های وای‌فای نسبت به شبکه‌های باسیم، در عدم استفاده از کابل‌های شبکه برای اتصال دستگاه‌های مختلف است. وای‌فای به دستگاه‌ها امکان می‌دهد بدون نیاز به کابل‌های فیزیکی، به راحتی به یکدیگر متصل شوند. یک شبکه‌ی وای‌فای، در حقیقت یک شبکه محلی بدون سیم محسوب می‌شود.

مشابه شبکه‌های بی‌سیم، ادمین، به طور کامل بر روی شبکه وای‌فای تسلط دارد. او می‌تواند نام شبکه، کلمه‌عبور یا تعداد دستگاه‌های مجاز به اتصال را تغییر دهد. می‌تواند اجازه تبادل اطلاعات بین دو کلاینت را صادر یا لغو نموده‌ یا روتر/اکسس‌پوینت وای‌فای را به گونه‌ای پیکربندی کند که در زمان دلخواه به صورت خودکار خاموش یا روشن شود.

یک شبکه وای‌فای خانگی که در بیشتر موارد با یک روتر همراه است، بستری مستقل و جدا از اینترنت محسوب می‌شود. این مسأله به این معنا است که کلاینت‌های متصل به شبکه وای‌فای – حتی بدون وجود اینترنت – می‌توانند به راحتی با یکدیگر در ارتباط بوده و فعالیت کنند. وجود اینترنت به کلاینت‌ها امکان می‌دهد در کنار موارد فوق، از سرویس‌های مبتنی بر اینترنت، مانند اسکایپ، وبگردی و غیره استفاده کنند.

برای اتصال یک شبکه وای‌فای به اینترنت، لازم است که روتر شبکه، به کمک پورت WAN، به یک میزبان اینترنت، مثلاً مودم‌های پهن‌باند متصل شود. با انجام این کار، سیگنال‌های وای‌فای امکان اتصال کلاینت‌ها به اینترنت را نیز فراهم می‌کنند. به عبارت دیگر، وای‌فای، تنها یک مسیر برای انتقال اینترنت به دستگاه‌های مختلف است.

اینترنت: به صورت کلی، به عنوان Wide Area Network شناخته می‌شود. اینترنت رایانه‌های سراسر جهان را به یکدیگر متصل می‌کند. در واقعیت اینترنت با اتصال رایانه‌های محلی (Local) به کمک روترها، باعث حیات و فعالیت شبکه گسترده جهانی (World Wide Web) می‌شود. به کمک اینترنت، شبکه‌خانگی شما، یک شبکه تنها و دور افتاده نبوده و بخشی از شبکه عظیم جهان‌شمول محسوب می‌شود.

اینترنت در حالت کلی از کنترل کاربران خارج است. در بهترین حالت کاربران می‌توانند برای استفاده از سرویس‌های مختلف، هزینه پرداخت نموده و امیدوار باشند که آنچه را برایش هزینه کرده‌اند به دست بیاورند. البته تفاوت سرویس‌دهی در محدوده‌ی بین عالی و فاجعه در نوسان است. در دهه‌های گذشته، سرعت اینترنت به صورت کاملاً چشمگیری افزایش یافته است. ۱۰ سال پیش، یک ارتباط خوب، سرعتی بین ۱.۵ تا ۳ مگابیت در ثانیه داشت؛ اما حالا این سرعت به محدوده ۲۰ تا ۵۰ مگابیت در ثانیه رسیده است.

توجه داشته باشید که سرعت اینترنت، در اغلب موارد کمتر از سرعت یک شبکه باسیم (یعنی چیزی بین ۱۰۰ تا ۱۰۰۰ مگابیت در ثانیه) است. در یک شبکه وای‌فای، سرعت شبکه محلی، به استاندارد به کار گرفته شده توسط روتر/اکسس‌پوینت وای‌فای و تعداد کلاینت‌های متصل وابسته بوده است. پیکربندی نادرست می‌تواند سرعت یک شبکه‌ی خانگی را از سرعت اینترنت هم کمتر کند.

انواع ارتباط‌های اینترنتی

اینترنت باسیم (Wired Internet یا Residential Broadband): وقتی برای استفاده از اینترنت از کابل‌های فیزیکی یعنی خط تلفن (DSL)، کابل خط (Cable Line) یا فیبر نوری (FIOS) استفاده می‌شود، در حقیقت از اینترنت باسیم بهره گرفته‌ایم. این نوع اتصال (علی‌الخصوص هنگام بهره‌گیری از فیبر نوری) علاوه بر برخوداری از سرعت بالا، از نظر اقتصادی مقرون به صرفه بوده و بسیار محبوب نیز می‌باشد. در کشورهای پیشرفته، اینترنت‌های باسیم، معمولاً بدون محدودیت‌های انتقال دیتا یا با ظرفیت انتقال داده بسیار بالا عرضه می‌شوند. از این رو کاربران این نوع اینترنت بدون نگرانی قادر به دانلود و آپلود فایلهای خود هستند. البته این مسأله در ایران بیشتر به افسانه شبیه است!!

اینترنت ماهواره‌ای (Satellite Internet یا Satellite Broadband): این نوع اینترنت شبیه به اینترنت باسیم است؛ با این تفاوت که شبکه‌ی خانگی به جای اتصال به سرویس‌دهنده از طریق کابل، به دیش ماهواره که معمولاً بر روی سقف قرار دارد متصل می‌شود. در مرحله بعد دیش، برای اتصال به اینترنت، با ماهواره ارتباط برقرار می‌کند. اینترنت ماهواره‌ای در مقایسه با اینترنت باسیم، گران‌تر بوده و از سرعت پایین‌تر و تأخیر بیشتر نیز برخودار است. با این حال برای اتصال به اینترنت در مناطقی که کابل، DSL یا فیبر نوری وجود ندارد، مقرون به صرفه است. در حال حاضر برخی از سرویس‌دهنده‌های کشورمان برای مناطق دور افتاده‌ای که فاقد بستر‌های مخابراتی هستند، این نوع سرویس را ارائه می‌دهند.

اینترنت سلولی (Cellular Internet یا Wireless Broadband): اینترنت سلولی برای تبادل اطلاعات در اینترنت، از سیگنال‌های تلفن‌همراه استفاده می‌کند. در حال حاضر، چندین استاندارد تبادل اطلاعات سلولی وجود دارد. اولین استاندارد، ۳G است. ۳G از سرعت قابل قبولی برخوردار است. آخرین استاندارد در حال اجرا، ۴G LTEاست که سرعت آن برابر با یک اینترنت باسیم متوسط است. یعنی چیزی بین ۵ تا ۲۰ مگابیت در ثانیه. استاندارد جدیدتر ۵G هم به زودی توسط اپراتورهای پیشتاز جهان عرضه خواهد شد.

اینترنت سلولی عموماً گران است؛ چرا که با حجم انتقال داده ماهانه‌ی پایین عرضه شده و کاربران برای در اختیار داشتن حجم بیشتر، مجبور به پرداخت هزینه هستند. این نوع از اینترنت، هنگام اتصال دستگاه‌های همراه مانند تلفن‌های هوشمند و تبلت به اینترنت، کاربرد داشته و با توجه به ویژگی قابلیت جابه‌جایی، بسیار محبوب است. نوع دیگری از اتصال نیز وجود دارد که از محبوبیت زیادی برخوردار است. این اتصال که Hot Spot همراه نامیده می‌شود، اینترنت سلولی و وای فای را در یک راه حل (Solution) ارائه می دهد. یکی از مهمترین دلایلی که بعضی کاربران را در تعریف و تفکیک وای‌فای و اینترنت دچار ابهام می نماید، همین اتصال (Hot spot) است.

نسخه ورایزون آیپد، از جمله گجت هایی است که از ویژگی Hot Spot برخوردار بوده و
به کاربران امکان می دهد اتصال ۴G تبلت خود را به کمک وای فای با سایر کاربران به اشتراک بگذارند.

ترکیب وای‌فای و اینترنت

اگر یک لپ‌تاپ مانند MacBook Air داشته باشید، بهترین راه اتصال به اینترنت، استفاده از بستر وای‌فای است؛ چراکه این دستگاه، فاقد پورت شبکه بوده و از اینترنت سلولی نیز پشتیبانی نمی‌کند. در شبکه‌های خانگی می‌توان از روترهایی بهره برد که پس اتصال به یک اینترنت با سیم، آن را از طریق وای‌فای به اشتراک می‌گذارند. اما در شرایطی که در حال حرکت هستید، نمی توانید روتر وای‌فای را همراه خود داشته باشید. در اینجا، پای Hot Spotها به مسأله باز می‌شود. تنها کافی است به کمک موبایل به اینترنت متصل شده و آن را از طریق وای‌فای داخلی و Hot Spot با سایر دستگاه‌ها (در اینجا یعنی MacBook Air) به اشتراک بگذارید. سرعت نهایی اینترنت در MacBook Air، به وضعیت اتصال سلولی Hot Spot و اتصال وای‌فای مابین MacBook و Hot Spot بستگی دارد. در پایان، سرعت تبادل داده‌ها، مطابق با سرعت دستگاه کندتر خواهد بود. یک Hot Spot همراه، این امکان را فراهم می کند که چندین دستگاه به طور همزمان از یک اتصال سلولی بهره ببرند. بسیاری از تلفن‌های هوشمند دارای ویژگی Hot Spot هستند. این امکان در آیفون Personal Hotspot نامیده شده و از طریق بخش تنظیمات (Settings) قابل فعال‌سازی است. همانگونه که در بالا اشاره شد، یکی از شاخص ترین نمونه‌های ادغام وای فای و اینترنت، Mobile Hot Spotها هستند.

تا اینجا به تفاوت‌های وای‌فای و اینترنت پرداخته و با انواع کانکشن‌ها آشنا شدیم. اما شاید، در استفاده از اینترنت از طریق وای‌فای با مشکلاتی مواجه شده باشیم که در توضیحات این بخش به آن ها اشاره نشده است. در ادامه با ما همراه باشید.

سؤالات متداول

سؤال: سیگنال‌های کانکشن وای‌فای بسیار قوی هستند، اما تماشای ویدئوهای آنلاین بدون یک تأخیر طولانی ممکن نیستند. برای لود‌شدن کامل صفحات یک وب‌سایت معمولاً باید زمان زیادی منتظر ماند. چرا؟

پاسخ: پیش از هر چیز این مسأله را یادآور می‌شویم که سرعت وای‌فای، ارتباطی با سرعت اینترنت (که کیفیت تجربه وبگردی ما را تعیین می‌کند) ندارد. برای مثال، اگر سرعت اینترنت شما برابر با یک مگابیت در ثانیه باشد و این اینترنت را به کمک یک شبکه وای‌فای عالی و با سرعت ۱۰۰ مگابیت در ثانیه Share کنید، سرعت اتصال رایانه شما به اینترنت در بهترین حالت برابر با یک مگابیت در ثانیه خواهد بود. پس برای مشکل فوق باید سرعت اینترنت بررسی شود.

سؤال: سرعت اینترنت هنگام استفاده از طریق کابل شبکه حداقل برابر با ۵۰ مگابیت در ثانیه است؛ اما هنگام استفاده از همین اینترنت از طریق وای‌فای سرعت به ۲۰ مگابیت در ثانیه کاهش می یابد. چرا؟

پاسخ: از آنجاکه سرعت استانداردهای وای‌فای در واقعیت بسیار کمتر از بالاترین سرعت‌های فعلی است، این مورد یک مسأله طبیعی محسوب می‌شود. برای مثال، محبوب‌ترین استاندارد وای‌فای فعلی، یعنی استاندارد ۸۰۲٫۱۱n یا Wireless-N در حالت کلی و در فرکانس ۲.۴ گیگاهرتز، سرعتی در حدود ۲۰ مگابیت در ثانیه را ارائه می دهد. اگر از استانداردهای قدیمی‌تر استفاده شود، مسأله از این هم بغرنج‌تر می شود. برای فائق آمدن به این مشکل (مشروط به پشتیبانی کلاینت‌ها) از روترهای Dual-Band در فرکانس ۵ گیگاهرتز استفاده کنید. بعضی از دستگاه‌ها مانند iPhone 4 و نسل دوم آیپد تنها از فرکانس ۲.۴ گیگاهرتز پشتیبانی می‌کنند. به این مسأله نیز توجه داشته باشید که با افزایش فاصله کلاینت از روتر/ اکسس‌پوینت، سرعت اتصال به شبکه وای‌فای کاهش می‌یابد.

سؤال: هنگام استفاده از سرویس آنلاین محاسبه‌ی سرعت اینترنت، با تغییر سرور، سرعت نمایش داده شده به طور فاحشی تغییر می‌کند؛ چگونه می‌توان به سرعت واقعی اتصال اینترنت پی برد؟

پاسخ: سرعت واقعی اینترنت، بالاترین سرعت نمایش داده است. این تغییر سرعت‌های نمایش داده شده به فاصله‌ی سرور، حجم درخواست‌های ارسال شده به آن در هنگام تست و تعداد پل‌های (Bridge) پیش‌روی دیتا از سرور تا رایانه مقصد، بستگی دارد. به طور کلی، نتیجه‌ی تست بر اساس زمان Ping (زمانی که برای رفت و برگشت دیتا بین رایانه و سرور صرف می‌شود) تغییر می‌کند. Ping کوتاه‌تر نشانه سرعت بالاتر است. پس بالاترین نتیجه بازگشتی از سرور، سرعت واقعی اتصال محسوب می شود.

سؤال: سرعت اینترنت در هر دو حالت باسیم و وای‌فای بسیار خوب است؛ اما در مواقعی، دانلود فایلهای بسیار کوچک هم با مشکلاتی همراه است. چرا؟

پاسخ: برخورداری از سرعت اینترنت خوب، یک تجربه وبگردی خوب همه جانبه را تضمین نمی‌کند. این مسأله به این علت است که اینترنت مجموعه از بخش‌های کوچک است و کیفیت یک تعامل بین دو بخش، به وضعیت هر دو بخش بستگی دارد. اگر درصدد دانلود یک فایل از منبعی باشید که به طور ذاتی سرعت تعامل پایینی دارد، پروسه‌ی دانلود از سرعتی پایین برخوردار خواهد بود و کاری از کاربر ساخته نیست.

سؤال: با وجود برخورداری از سرعت اینترنت خوب (دانلود: ۳۰ مگابیت در ثانیه / آپلود: ۶ مگابیت در ثانیه)، هنگام آپلود فایل‌های سنگین، سرعت دانلود نیز کاهش می یابد. آیا این مسأله طبیعی است؟

پاسخ: بله. دانلود و آپلود با یکدیگر کار می‌کنند. اطلاعات در اینترنت به صورت بسته‌هایی مشخص (Packet) جابه‌جا می شوند. هر زمان که یک بسته دریافت شود، اتمام پروسه انتقال بسته، نیازمند ارسال یک پیام تأیید از سمت گیرنده است. پس از ارسال پیام تأیید از طرف گیرنده و دریافت آن توسط فرستنده است که بسته‌ی بعدی ارسال می شود. وقتی که یک فایل حجیم آپلود می‌شود، پهنای‌باند باقی‌مانده برای ارسال پیام‌های تأیید به سرور، کافی نیست؛ از این رو سرعت دانلود کاهش می یابد.

در قسمت بعد با نحوه‌ی راه‌اندازی روتر آشنا خواهیم شد.

منبع: www.zoomit.ir

شبکه‌ یکی از محبوب‌ترین بخش‌های دنیای فناوری و کامپیوتر محسوب می‌شود. با صرف زمان و مطالعه منابع مناسب، هر کسی می‌تواند در زمینه شبکه به یک متخصص برجسته‌ تبدیل شود. ما در پیمودن قدم‌های اول و آشنایی اولیه در این زمینه به شما کمک می‌کنیم.

حال که با اصول اولیه شبکه‌های کامپیوتری و نحوه بهینه‌سازی آن‌ها آشنا شدیم، وقت آن است که به مباحث فنی‌تر وارد شویم. به این ترتیب می‌توانیم به طور کامل به شبکه خود مسلط شویم. با ما همراه باشید.

آنچه تاکنون در سری «آشنایی با شبکه‌های کامپیوتری» مطرح شده است:

– قسمت اول: شبکه‌های باسیم
– قسمت دوم: شبکه‌های بی‌سیم
– قسمت سوم: بهینه‌سازی شبکه وای‌فای به کمک موقعیت و تجهیزات
– قسمت چهارم: بهینه‌سازی شبکه وای‌فای به کمک تنظیمات

در ادامه، قسمت پنجم از این سری به شما تقدیم می‌گردد.

توضیح:
۱-  بخشی از مفاهیم بیان شده در این مقاله ممکن است برای کاربران حرفه‌ای، ساده و ابتدایی به نظر برسد. اما لطفاً سایر کاربران را مدنظر داشته باشید.
۲- برای درک بهتر مباحث مطرح شده، مرور قسمت‌های پیشین مفید خواهد بود.

همه شبکه‌های خانگی با کابل شبکه شروع می‌شوند. حتی اگر بنا باشد استفاده کلاینت از شبکه به صورت وایرلس (بی‌سیم) باشد، درواقع اینترنت یا هر شبکه دیگری بی‌سیم نیستند واین Access Pointها هستند که شبکه‌ها را بی‌سیم می‌کنند. در اغلب موارد شما حداقل به یک کابل شبکه برای اتصال روتر وایرلس (Access Point) و مودم نیاز خواهید داشت هرچند که امروزه اکثر مودم‌های ADSL با Access Point ها یکی شده‌اند و در قالب یک دستگاه عرضه می‌شوند بدین ترتیب سیم بین مودم ADSL و Access Poin از پیش وصل شده است. با این حال بیشتر شبکه‌های خانگی به بیش از یک کابل نیاز دارند، چون معمولاً دستگاه‌های دیگری وجود دارند که قرار است به روتر متصل شوند.

آشنایی با نحوه آماده‌سازی کابل‌ها برای شبکه به چند دلیل مسأله مهمی تلقی می‌شود:

نخست اینکه کابل‌های شبکه‌ای که در بازار وجود دارند، عموماً گران‌قیمت هستند. اطلاع از نحوه کابل‌کشی به شما کمک می‌کند، مدیریت بهتری بر هزینه‌های خود داشته باشید. دوم، پیدا کردن یک کابل شبکه آماده که از اندازه مناسبی نیز برخوردار باشد کاری سخت است. اکثر مواقع کابل شبکه یا خیلی کوتاه است یا خیلی بلند. وقتی خودتان کابل شبکه را آماده کنید، این کابل از اندازه دقیق و مناسب با شبکه اختصاصی شما برخوردار خواهد بود. در صورت وجود هرگونه مشکلی در کابل نیز، خودتان قادر به اصلاح و بهینه‌سازی آن خواهید بود. ناگفته نماند که شرکت‌های تولید کننده مطرح تجهیزات شبکه مثل سیسکو همواره پیشنهاد می‌کنند که برای دست‌یابی به بهترین عملکرد در شبکه بهتر است از کابل‌های کارخانه‌ای و معتبر استفاده کرد.

در کنار کابل‌کشی، با صرف کمی زمان و تمرین، قادر به آماده‌سازی سایر قطعات مانند پچ پنل (Patch Panel) و پورت‌ها نیز خواهید بود. به مرور به این مسأله پی می‌برید که اینگونه مهارت‌ها، ممکن است آن‌چنان آسان نباشند، اما سخت و پرهزینه نیز نیستند.

با هزینه‌ای نزدیک به ۱۵۰ هزار تومان می‌توان بهترین ابزارهای مورد نیاز برای کابل‌کشی و راه‌اندازی شبکه را تهیه و از آن‌ها برای مدت‌ طولانی استفاده نمود. بزرگترین امتیاز صرف این هزینه آن است که شما می‌توانید شبکه‌ای کاملاً تخصصی و ایده‌آل برای خود ایجاد نموده و کنترل دقیق و کاملی بر روی آن داشته باشید.

از طرف دیگر یک شبکه کامپیوتری که به خوبی کابل‌کشی شده باشد، بهترین عملکرد ممکن را در شبکه‌ها خواهد داشت؛ چرا که تا این لحظه، شبکه‌های سیمی، خیلی سریع‌تر و پایدارتر از سیگنال‌های وای‌فای هستند. پس قبل از هر چیز با کابل شروع می‌کنیم.

۱- ساخت کابل برای شبکه اختصاصی

اصولاً یک کابل شبکه از یک کابل و دو کانکتور شبکه متصل شده به دو سر آن تشکیل شده است. به کانکتورهای شبکه RJ45 (تصویر زیر) گفته می‌شود. هدف، متصل نمودن کانکتورها به دو سر کابل شبکه است.

توضیح: منظور از کابل شبکه در این مقاله، یک کابل CAT5e است که یکی از متداولترین نمونه‌های موجود در بازار بوده و می‌تواند میزبان ارتباط‌های گیگابیتی باشد. استاندارد جدیدتر CAT6 ساختاری دقیقاً مشابه دارد، اما نیازمند ابزارهای سازگار با خود است.

ابزارهای مورد نیاز برای انجام کار عبارتند از:

آچار RJ

این مهمترین ابزار کار شما محسوب می‌شود. به کمک آن، پوشش محافظ کابل را بریده، سیم‌ها را یک‌دست نموده و به کانکتور RJ45 متصل می‌کنید.

کابل شبکه با طول دلخواه

قاعدتاً برای راه‌اندازی یک شبکه سیمی، به کابل هم نیازمندید. می‌توانید طول مورد نظرتان را از فروشگاه‌های مرتبط خریداری نموده یا از کابل‌های مستعمل استفاده کنید. برای استفاده از کابل‌های استفاده شده، قبل از هر چیز، دو سر آن‌ر‌ا ببرید تا به حالت اول بازگردد.

کانکتور (سوکت) RJ45

این کانکتورها بسیار ارزان‌قیمت بوده و در بسته‌های معمولاً صدتایی به فروش می‌رسند.

آنچه قرار است اتفاق بیفتد در تصویر زیر نمایش داده شده است. برای انجام این کارها مراحل زیر را دنبال می‌کنیم:

گام نخست: به کمک تیغه‌های انتهای آچار RJ، حدود ۴ سانتیمتر از پوشش خارجی کابل را بریده و جدا کنید ( اگر که تازه کار هستید می‌توانید این اندازه را برای راحتی کار، بیشتر هم کنید). با انجام این کار، هشت رشته‌سیم کوچک را مشاهده خواهید کرد که به صورت چهار زوج سیم به هم تنیده شده در کنار هم قرار گرفته و به کمک رنگ‌های مختلف از یکدیگر مشخص شده‌اند. لازم است که شما این هشت رشته‌سیم را به ترتیب خاصی در کنار یکدیگر قرار دهید. بهتر است پس از جدا کردن پوشش خارجی کابل، هشت رشته را کاملاً از هم جدا کنید تا مرتب‌سازی آنها راحت‌تر باشد.

ترتیب هشت رشته‌سیم از چپ به راست به صورت زیر است:

قهوه‌ای < سفید/قهوه‌ای < سبز < سفید/آبی < آبی < سفید/سبز < نارنجی < سفید/نارنجی

به یادسپاری این ترتیب، سخت ترین بخش کار محسوب می‌شود ولی نگران نباشید بعد از چند بار انجام دادن، حفظ خواهید شد.

توضیح: این ترتیب، مشخص کننده استاندارد سیم‌کشی ۵۶۸B (با نام کامل TIA/EIA-568-B) است. استانداردی بسیار متداول که برای کابل‌کشی توصیه می‌شود. علاوه بر ترتیب فوق، می‌توان از استاندارد دیگری به نام ۵۶۸A (قهوه‌ای < سفید/قهوه‌ای < نارنجی < سفید/آبی < آبی < سفید/نارنجی < سبز < سفید/سبز) نیز استفاده نمود. کارآیی شبکه هنگام به کارگیری هر یک از استانداردهای فوق یکسان بوده و شما می‌توانید هر یک از این دو استاندارد را به کار بگیرید. علاوه بر این شما می‌توانید برای اتصال مستقیم دو دستگاه Ethernet-Ready، هر دو استاندارد را در یک کابل استفاده کنید (یعنی هر استاندارد در یک سر کابل). دلیل استفاده از این استاندارها این است که وقتی شبکه‌ای را راه‌اندازی کردید اگر شخص دیگری خواست کار شما را گسترش دهد براحتی قادر باشد این کار را انجام دهد؛ در واقع اگر هیچ یک از این استاندارد‌ها را رعایت نکنید و حتی اگر طبق رنگ بندی دلخواه خود هر دو سر کابل شبکه را سوکت کنید باز هم ارتباط برقرار خواهد شد. تنها نکته‌ای که باید رعایت کنید این است که تمامی کابل‌های شبکه باید طبق یک رنگ بندی سوکت زده شوند.

گام دوم: پس از خارج کردن پوشش خارجی کابل و مرتب نمودن رشته‌سیم‌ها بر اساس استانداردهای یاد شده، از هم اندازه بودن رشته‌سیم‌ها اطمینان حاصل کنید. در حالی که ضامن کانکتور را رو به پایین گرفته‌اید، سیم‌ها را به شیارهای کوچک کانکتور وارد کنید. انجام این مرحله بسیار آسان است. با وجود اینکه ابزارهای مورد استفاده در این مرحله کوچک هستند، اما رشته‌سیم‌ها به راحتی وارد شیارهای نادرست نخواهند شد. بعد از انجام کار قرارگیری رشته‌سیم‌ها در شیارها را بررسی کنید.

گام سوم: کانکتور را که حالا دیگر به سیم متصل است در اِسلات آچار RJ قرار داده و فشار دهید تا قرارگیری رشته‌سیم‌ها در کانکتور مستحکم شود.

همین مراحل را برای سر دیگر سیم نیز تکرار کنید تا کابل شبکه دست‌ساز شما آماده شود.

۲- سیم‌کشی پریزهای دیواری پورت (کی‌استون)

حال که کابل شبکه را آماده نمودیم، بهتر است فکری برای پنهان کردن آن در خانه نیز بکنم. احتمالاً شما نیز موافقید که رها کردن یک کابل شبکه بلند که از روتر خارج شده و قرار است با عبور از هال و آشپزخانه به مودم برسد، در محل دید و مسیر رفت و آمد کار چندان جالبی نیست. به جای این کار بهتر است دو پریز دیواری آماده کنیم. یکی کنار روتر و دیگر کنار مودم.

این پریزهای دیواری در ایران با نام کی‌استون (Key Stone) شناخته می‌شوند. کابلی که قرار است کی‌استون‌ها را به هم متصل کند، می‌تواند کف زمین یا در سقف یا در میان دیوار پنهان شود. بسته به معماری ساختمان، یکی از روش‌های پنهان نمودن کابل متصل‌کننده کی‌استون را انتخاب کنید. شاید لازم برای انجام این کار از افراد خبره کمک بگیرید.

داشتن یک ابزار کارآمد برای پانچ کردن کی‌استون‌ها ضروری است.

ابزارهای مورد نیاز برای آماده‌سازی کی‌استون‌ها:

ابزار پانچ

از این ابزار برای بریدن رشته‌سیم‌های اضافه و پانچ کردن سیم‌ها استفاده می‌کنیم.

کی استون و محافظ

به تعداد دلخواه

برای اجرای کار، کافی است مراحل زیر را دنبال کنید:

گام اول: حدود ۴ سانتیمتر از پوشش خارجی دو سر کابل را بریده و جدا کنید. برای اطمینان بهتر است پوشش جدا شده بیشتر از حد تقریبی مورد نیاز باشد. در ادامه می‌توانید رشته‌سیم‌های اضافی را ببرید. به این مسأله نیز توجه داشته باشید که طول خارج شده از دیوار محدود است، سعی کنید به گونه‌ای پوشش را جدا کنید که در ادامه کار با مشکل کوتاهی کابل مواجه نشوید. پس از جدا کردن پوشش خارجی کابل، هشت رشته‌سیم را از یکدیگر جدا کنید. نیازی به مرتب‌سازی رشته‌سیم‌ها نیست. پین‌های پورت، با رنگ مشخص شده‌اند.

گام دوم: کابل را در میانه پورت گرفته و بر اساس استاندارد ۵۶۸B، رشته‌سیم‌ها را در پین‌های مناسب قرار دهید. به این معنی که برای مثال رشته‌سیم نارنجی را در پین نارنجی و رشته‌سیم آبی را در پین آبی قرار دهید.

توضیح: از نظر فنی، شما می‌توانید استاندارد سیم‌کشی ۵۶۸A را نیز پیاده‌سازی کنید، اما در این مورد خاص، باید در هر دو سر کابل یک استاندارد مشترک پیاده‌سازی شود. با اینکه در تمام این مقاله به بلامانع بودن پیاده‌سازی هر دو استاندارد ۵۶۸A و ۵۶۸B در یک شبکه صحبت کرده‌ایم، اما به طور کلی، این کار در شبکه‌ها انجام نمی‌شود، چرا که ممکن است در آینده فردی که برای تعمیر یا بهینه‌سازی شبکه شروع به کار کند، دچار مشکل شده یا به صورت نا آگاهانه باعث بروز اختلال در شبکه شود. استاندارد سیم‌کشی متداول در شبکه‌ها هم‌اکنون استاندارد ۵۶۸B است.

گام سوم: حال از ابزار پانچ استفاده کرده و با یک فشار سریع، رشته‌سیم‌ها را در پورت محکم کنید. اگر این کار را به درستی انجام دهید، رشته‌سیم‌ها به خوبی در پورت جای گرفته و بخش‌های اضافی رشته‌سیم‌ها بریده می‌شوند.

سیم‌کشی پورت‌های شبکه خیلی آسان‌تر از ساختن یک کانکتور شبکه (سوکت RJ45) است.
چرا که در پورت‌ها ترتیب سیم‌ها مشخص شده و نیازی نیست که آنها را به یاد بسپارید.

وقتی گام‌های مطرح شده را انجام دادید، پورت (کی‌استون) را بر روی محافظ متصل کنید. حال تا نهایی شدن کار فاصله چندانی ندارید، تنها کافی است که برای طرف دیگر کابل نیز همین مراحل را طی کنید.

بسیار خوب! تا اینجا با نحوه کابل‌کشی و راه‌اندازی کی‌استون برای اتصال دو کامپیوتر به یکدیگر آشنا شدیم. اما در مواردی که در یک شبکه، نیازمند سیم‌کشی‌های چندگانه برای اتصال دستگاه‌های مختلف به یکدیگر هستیم، چگونه باید عمل کنیم؟ این مسأله با استفاده از پچ‌پنل (Patch Panel) حل می‌شود.

۳- سیم‌کشی پچ‌پنل

اگر قصد دارید سیم‌کشی شبکه خود را به تمام دیوارهای ساختمان کشیده و در هر اتاق یک پورت داشته باشید، بهتر است از یک پچ‌پنل در مرکز ساختمان (یعنی محل قرارگیری روتر/سوئیچ یا سرور خانگی) استفاده کنید. یک پچ‌پنل، در حقیقت، مجموعه‌ای از پورت‌های شبکه بر روی یک پنل است که هر پورت این پنل، به یک پورت خاص در یک اتاق مشخص متصل است. این مسأله به شما در مدیریت آسان‌تر و سازماندهی بهتر شبکه کمک قابل توجهی خواهد کرد.

سیم‌کشی پچ‌پنل، شباهت زیادی به سیم‌کشی پورت شبکه دارد.

اگر ساده نگاه کنیم، یک پچ‌پنل، متشکل از تعدادی پورت شبکه است که در یک پنل و کنار هم قرار گرفته‌اند. شما می‌توانید پچ‌پنل‌های ۸ تا ۲۴ پورت (و حتی بیشتر) را در بازار بیابید. علاوه بر این می‌توانید برای ساخت یک پچ‌پنل بزرگتر و در اختیار داشتن، تعداد پورت بیشتر، چند پچ‌پنل را با هم ادغام نموده و در کنار یکدیگر به کار بگیرید. به صورت کلی، تعداد پورت‌های پچ‌پنل مورد نیاز شما، برابر با تعداد پورت‌هایی است که در هر اتاق نیاز دارید.

سیم‌کشی پچ‌پنل، دقیقاً مشابه با سیم‌کشی پورت شبکه است. تنها لازم است که سیم‌کشی و آماده‌سازی پورت‌ها را چندین بار انجام دهید. برای اغلب شبکه‌های خانگی، یک پچ‌پنل با هشت پورت شبکه کفایت می‌کند.

به یاد داشته باشید که استفاده از پچ‌پنل برای راحتی کار بوده و ضروری نمی‌باشد. شما همواره می‌توانید کابل شبکه خارج شده از روتر/سوئیچ مرکزی را به صورت مستقیم به کانکتور شبکه و دستگاه متصل کنید.

در قسمت بعد به وای‌فای و اینترنت خواهیم پرداخت.

منبع: www.zoomit.ir

ابزار پیش‌فرض اندروید برای پاکسازی یا Wipe، آنچنان که باید برای حذف کامل و همیشگی اطلاعات شخصی شما از روی یک دستگاه قدیمی، کارآمد نیست. پس بهترین راهکار در این زمینه چیست؟ و چگونه می‌توان مطمئن بود که اطلاعات شخصی شما دیگر قابل بازیابی یا Recovery نخواهند بود؟

بنابر تحقیقاتی که از سوی کمپانی امنیتی Avast صورت گرفته است، گزینه‌ی Factory Reset که به صورت پیش‌فرض در اندروید موجود بوده و به منظور بازگشت به تنظیمات اولیه‌ی کارخانه و حذف اطلاعات به کار می‌رود، آنچنان که باید در از بین بردن همیشگی اطلاعات شخصی شما از دستگاه اندرویدی قدیمی‌تان، مؤثر نیست. این کمپانی به منظور اثبات این ادعای خود، ۲۰ گوشی‌هوشمند کارکرده (و به عبارتی دست دو) را از فروشگاه eBay خریداری کرده و پس از انجام آزمایشاتی، توانسته است بیش از ۴۰ هزار عکس، ۷۵۰ ایمیل و پیام متنی، ۲۵۰ شماره تماس، ۴ هویت کامل از مالکان قبلی گوشی‌ها و حتی لیست کاملی از برنامه‌ها را بازیابی کنند. قسمت نگران‌کنند‌ی ماجرا وقتی است که بدانید مهندسان Avast برای این منظور از نرم‌افزارهای Recovery در دسترس و معمولی استفاده کرده‌اند.

در حالی که Avast و بسیاری از دیگر کمپانی‌های امنیتی، ابزارهای ویژه‌ی حذف همیشگی فایل را برای این منظور به کاربران پیشنهاد می‌کنند، قدم‌های دیگری نیز پیش روی شما وجود دارند تا اطلاعات خود را در برابر نقص مذکور در Factory Reset ایمن سازید و نیازی به استفاده از ابزارهای دیگر نداشته باشید.

قدم اول: رمزگذاری یا Encryption

اولین پیشنهاد من رمزگذاری اطلاعات شخصی شما پیش از پاکسازی و Wipe است. با استفاده از رمزگذاری، اطلاعات شخصی شما با استفاده از یک کلید امنیتی به نوعی تغییر چهره داده و بصورت عادی قابل خواندن نخواهند بود؛ بنابراین حتی اگر اطلاعات شما بصورت کامل پاکسازی نشده باشند، کلید مخصوص شما برای رمزگشایی و مشاهده‌ی محتوای فایل‌هایتان لازم خواهد بود.

برای رمزگذاری اطلاعات دستگاه شما با اندروید خام، به بخش تنظیمات (Setting) رفته و از قسمت امنیت (Security) گزینه‌ی رمزگذاری تلفن (Encrypt Phone) را انتخاب کنید. این احتمال وجود دارد که در گوشی‌های مختلف، این گزینه در بخش‌های متفاوتی در دسترس شما قرار گرفته باشد.

قدم دوم: بازگشت به تنظیمات کارخانه

چیزی که در مرحله‌ی بعدی از شما خواسته خواهد شد، بازگشت به تنظیمات کارخانه یا همان Factory Reset خواهد بود. برای انجام این مورد در اندروید خام، می‌توانید گزینه‌ی پشتیبان‌گیری و بازیابی (Backup&Reset) را در قسمت تنظیمات گوشی خود انتخاب نمایید. همانطور که می‌دانید این گزینه تمامی اطلاعات موجود بر روی دستگاه اندرویدی شما را حذف خواهد نمود و شما می‌بایست پیش از انجام این کار، از اطلاعات شخصی و هرآنچه را که نمی‌خواهید از دست بدهید، فایل پشتیبان تهیه نمایید.

قدم سوم: فراخوانی اطلاعات ساختگی

انجام قدم‌های اول و دوم، برای اغلب مردم کافی است؛ ولی قدم‌های دیگری نیز وجود دارند که لایه امنیتی و محافظ اضافه‌ای را در هنگام حذف اطلاعات شخصی، برای شما به ارمغان خواهند آورد. بدین منظور شما می‌بایست تعدادی تصاویر و اطلاعات تماس تقلبی یا ساختگی را بر روی دستگاه خود فراخوانی و ایجاد نمایید. لابد می‌پرسید چرا؟ در قدم بعدی پاسخ شما را خواهم داد.

قدم چهارم: انجام مجدد Factory Reset

حالا شما باید مجدداً به اطلاعات کارخانه بازگردید تا این بار اطلاعات ساختگی که در مرحله بعد در دستگاه اندرویدی شما ایجاد شد، حذف شوند. انجام این مرحله، کار را برای افرادی که تلاش خواهند کرد اطلاعات شخصی شما را بازیابی کنند، بسیار سخت خواهد کرد؛ چرا که در اغلب تلاش‌های خود با اطلاعات جعلی و سختگی قدم سوم مواجه خواهند شد.

هنوز هم احساس می‌کنید نیاز به احتیاط بیشتری دارید؟ قدم‌های سوم و چهارم را مجدداً و به هر تعداد که مایلید، تکرار کنید. با این حال، همانطور که قبلاً هم اشاره کردم، برای اغلب مردم انجام همان قدم‌های اول و دوم کافی خواهد بود. بدون دسترسی به کلید رمزگذاری‌ها (که در اولین بازگشت به تنظیمات کارخانه بازنویسی خواهد شد) می‌توان گفت دسترسی به اطلاعات شخصی شما تقریباً غیرممکن خواهد بود.

منبع: www.zoomit.ir

در سیستم عامل‌های مختلف به صورت پیش‌فرض می‌توان فایل‌ها و پوشه‌های مختلف را پنهان کرد و هیچ نیازی به نرم‌افزار‌های جانبی وجود ندارد. پس اگر از کامپیوتر خود با کسی دیگر به صورت مشترک استفاده می‌کنید یا اینکه می‌خواهید محافظه‌کارانه فایل‌های خود را پنهان نگه دارید، در ادامه با زومیت همراه باشید تا شما را با نحوه مخفی کردن فایل و پوشه در سیستم‌ عامل‌های مختلف آشنا کنیم.

در ابتدا ذکر این نکته لازم به نظر می‌رسد که یک فایل یا پوشه مخفی شده دقیقا همان فایل و پوشه‌ای معمولی و عادی است با این تفاوت که همراه با گزینه “مخفی شدن” تنظیم شده است. برای شروع، با ویندوز این بحث را آغاز می‌کنیم، سپس به سراغ سیستم‌عامل‌های گنو/لینوکس و مشتقات این سیستم عامل می‌رویم و در آخر نیز سری به سیستم عامل محبوب اپل یعنی مک OS X می‌زنیم.

مخفی کردن فایل یا پوشه در ویندوز

به منظور مخفی کردن یک فایل یا پوشه در ویندوز، ویندوز اکسپلورر یا پنجره مرورگر‌های فایل ویندوز را باز کنید و فایل یا پوشه‌ای که قصد مخفی کردنش را دارید پیدا کنید. بر روی آن کلیک راست کنید و گزینه Properties را انتخاب کنید.

در پنجره باز شده و در تب General تیک گزینه Hidden را مطابق شکل زیر بزنید، سپس با زدن OK یا Apply فایل یا پوشه شما مخفی خواهد شد.

ویندوز روش دومی نیز برای مخفی کردن فایل یا پوشه‌ها دارد که با نام “system file” شناخته می‌شود. در واقع این روش به طور کلی جداست که با استفاده از آن فایل‌های سیستمی و پوشه‌ها غیب می‌شوند. این راه‌حل کمی پیچیده‌تر از روش اول است و توصیه می‌کنیم با همین روش اول فایل یا پوشه‌های شخصی خود را مخفی کنید.

ظاهر کردن فایل یا پوشه‌ پنهان شده در ویندوز

برای ظاهر کردن فایل یا پوشه در ویندوز ۸، در بخش بالایی صفحه بر روی تب View کلیک کنید و در بخش show/hide تیک گزینه Hidden items را بزنید تا فایل یا پوشه‌های مخفی شده با ظاهری شفاف ظاهر شوند تا به راحتی می‌توانید بفهمید که کدام یک مخفی و کدام به صورت معمولی قابل رویت هستند.

در ویندوز ۷، بر روی دکمه Organize در نوار ابزار بالای صفحه کلیک کنید و گزینه Folder and search options را انتخاب کنید.

به تب View بروید و گردی گزینه Show hidden files, folders, and drives را مطابق شکل زیر پر کنید. بر روی OK یا Apply کلیک کنید تا تغییرات ذخیره شوند و فایل‌های پنهان شده ظاهر گردند.

پنهان کردن فایل یا پوشه در سیستم عامل‌های گنو/لینوکس

روش پنهان کردن فایل‌ها و پوشه در سیستم عامل گنو/لینوکس بسیار ساده است و برای اینکار لازم است تنها یک نقطه را در ابتدای اسم هر چیزی که می‌خواهید پنهان شود بگذارید. برای پنهان کردن فایل یا پوشه‌، به تنظیمات تغییر نام آن بروید و یک نقطه را در ابتدای اسم فایل یا پوشه دلخواه خود بگذارید. برای مثال شما یک پوشه با نام Secrets دارید، حالا برای مخفی شدن نام آن را به Secrets. (یک نقطه در ابتدای نام) تغییر می‌دهید. مدیریت کنند‌های فایل و دیگر ابزار‌ها از این به بعد این پوشه را به صورت پیش‌فرض نشان نمی‌دهد.

همانطور که خودتان اطلاع دارید سیستم عامل اندروید نیز یکی از مشتقات سیستم عامل گنو/لینوکس محسوب می‌شود، پس همین روش در اندروید نیز کار خواهد کرد و بدون هیچ اپلیکیشنی می‌توانید در فایل منیجر اندروید فایل یا پوشه‌ها را مخفی کنید.

ظاهر کردن فایل یا پوشه در سیستم‌عامل‌های گنو/لینوکس

برای ظاهر کردن فایل‌های مخفی به فایل منیجر لینوکس خود بروید و بر روی تب بالایی View کلیک کنید و سپس گزینه Show hidden را انتخاب کنید. میانبر دیگری که در توزیع‌های دیگر گنو/لینوکس مبتنی بر گنوم برای ظاهر کردن فایل‌ها و فولدر‌های مخفی شده وجود دارد کلید ترکیبی Ctrl+H است. اگر این دو دکمه بر روی کیبورد خود را همزمان فشار دهید فایل‌ها و فولدر‌های مخفی شده ظاهر خواهند شد.

همانطور که در تصویر زیر نیز مشاهده می‌کنید با انجام اینکار تمام فایل‌ها یا فولدر‌هایی که با یک نقطه در ابتدای نام‌شان مخفی شده بودند، قابل رویت شده‌اند.

شما حتی می‌توانید در منوی کلیک راست برای باز کردن بخش‌های مختلف نیز فایل‌های مخفی آن قسمت را ظاهر کنید. برای این منظور در اوبونتو یا هر توزیع دیگر لینوکس مبتنی بر گنوم، بر روی بخش دلخواه کلیک راست کنید و گزینه Show Hidden Files را انتخاب کنید.

مخفی کردن فایل یا پوشه در مک OS X

مک نیز از ویژگی گذاشتن کاراکتر نقطه برای پنهان کردن فایل‌ها و پوشه‌های مختلف پشتیبانی می‌کند اما ویژگی دیگری با نام “hidden” وجود دارد که این سیستم عامل از آن نیز پیروی می‌کند. البته در مک برای پنهان یا ظاهر کردن فایل و پوشه‌ها کمی کارمان سخت‌تر است پس با دقت در ادامه با ما باشید.

برای پنهان شدن پوشه یا فایلی که می‌خواهید، گذاشتن یک نقطه در ابتدای آن را امتحان کنید تا مک به شما بگوید: “این نام به سیستم تعلق دارد”. به غیر از این روش دیگر هیچ راهی در رابط گرافیکی مک برای مخفی کردن فایل‌ها یا پوشه‌ها وجود ندارد، پس باید دست به دامان ترمینال مک شویم که با آن روش دومی برای پنهان کردن فایل‌ها و پوشه‌ها به وجود می‌‌آید.

پنهان کردن فایل یا پوشه توسط یک دستور خیلی ساده در مک قابل اجراست، یک پنجره ترمینال باز کنید (با فشار دادن همزمان دکمه‌های Command +Space)، شیوه کاری آن را به جستجوی Spotlight ببرید و دکمه Enter را فشار دهید.

دستور زیر را در ترمینال وارد کنید، اما Enter را فشار ندهید:

Chflags hidden

مطمئن شوید که پس از نوشتن کلمه hidden یک فاصله گذاشته باشید:

سپس در Finder به دنبال فایل یا پوشه‌ای که قصد مخفی کردنش را دارید بگردید، پس از آنکه پیدا شد با کشیدن آن بر روی ترمینال و سپس آزاد کردنش، مسیر دقیق قرارگیری آن به ترمینال گفته می شود.

حال با فشردن دکمه Enter بر روی کیبورد فایل یا پوشه‌ای که به ترمینال آدرس داده‌اید را مخفی کنید. برای ظاهر کردن پوشه یا فایل نیز با استفاده از دستور “chflags nohidden” فایل‌ها یا پوشه‌های خود را قابل نمایش کنید.

ظاهر کردن فایل یا پوشه‌ها در مک OS X

در مک OS X دکمه‌های ترکیبی وجود دارد که می‌توان فایل‌های مخفی را با آن‌ها ظاهر کرد. تنها لازم است همزمان سه دکمه Shift+ Command + نقطه را فشار دهید تا همه چیز قابل رویت شود. البته به یاد داشته باشید که این دستور فقط در صفحات کوچک باز و بسته شونده سیستم عامل کار می‌کنند، و در خود Finder مک اجرایی نیستند. با اینحال بهترین و آسان‌ترین راه برای ظاهر کردن فایل‌ها و پوشه‌های یک بخش به نظر همین روش است.

در خود Finder نمی‌توان گزینه‌ای گرافیکی برای ظاهر کردن فایل‌های پنهان شده پیدا کرد. به جای آن می‌توانید از دستورات ترمینال استفاده کنید. در ابتدا یک پنجره ترمینال را باز کنید. سپس دستورات زیر را در مک OS X 10.9 Mavericks وارد کنید. با وارد کردن این دستور Finder از این پس همیشه فایل‌های مخفی شده سیستم را به شما نشان می‌دهد و با شروع مجدد آن این تغییر ایجاد می‌شود. شبیه به تصویر زیر به ترتیب این دو دستور را در ترمینال وارد کنید و دکمه Enter را فشار دهید:

defaults write com.apple.finder AppleShowAllFiles TRUE

killall Finder

در نسخه‌های قبلی مک OS X مثل ۱۰٫۷ Mountain Lion  ۱۰٫۸ ،Lion و ۱۰٫۶ Snow Leopard نیز همین دستور را باید به کار برد اما بخش ”com.apple.finder” را به “com.apple.Finder” تغییر دهید. در این سیستم‌عامل‌ها حرف F انگلیسی باید به صورت بزرگ نوشته شود.

با وارد کردن این دستورات همانطور که قبلا گفتیم همه فایل‌ها و پوشه‌های مخفی شده نمایش داده می‌شوند. اما برای اینکه متوجه فرق فایل‌های معمولی و فایل‌های پنهان شده شوید، آن‌ها به صورت شفاف نشان داده می‌شوند (مثل شکل زیر).

و برای اینکه دوباره همین فایل‌ها را مخفی کنید دستور زیر را در پنجره ترمینال وارد کنید:

defaults write com.apple.finder AppleShowAllFiles FALSE

killall Finder

به یاد داشته باشید که در نسخه‌های قدیمی مک OS X باید از حرف بزرگ F استفاده کنید، بدین صورت: “com.apple.Finder”مخفی کردن فایل‌های سیستمی باعث عدم دسترسی مستقیم افراد مختلف به آن فایل‌ها یا پوشه‌ها می‌شود اما هر کسی اگر کمی با سیستم شما کار کند می‌تواند با چند کلیک آن‌ها را ظاهر کند (البته در مک کمی مشکل‌تر است). با اینحال اگر قصد دارید فایل‌های شخصی یا محرمانه خود را رمزنگاری کنید بهتر است از نرم‌افزار‌های انکریپت کننده فایل یا قفل گذار استفاده کنید تا هر کسی نتواند به راحتی به فایل یا پوشه‌های محرمانه شما دسترسی پیدا کند.

منبع: www.zoomit.ir

شبکه‌. این واژه امروزه به یکی از محبوب‌ترین و پرکاربردترین بخش‌های دنیای فناوری و کامپیوتر اختصاص دارد. کافی است نگاهی به موضوعات خبری، فناوری‌ها یا حتی دوره‌های آموزشی بیاندازید تا به محبوبیت این مبحث پی ببرید. شبکه آن طور که خیلی‌ها تصور می‌کنند سخت و پیچیده نیست. با صرف زمان و مطالعه منابع مناسب، هر کسی می‌تواند در زمینه شبکه به یک متخصص برجسته‌ تبدیل شود. ما در پیمودن قدم‌های اول و آشنایی اولیه در این زمینه به شما کمک می‌کنیم.

در قسمت اول از سری مقالات آشنایی با شبکه‌های کامپیوتری به شبکه‌ باسیم پرداختــیم. در ادامه این مبحث با شبکه‌های بی‌سیم آشنا می‌شویم.

توضیح: بخشی از مفاهیم بیان شده در این مقالات ممکن است برای کاربران حرفه‌ای، ابتدایی به نظر برسد. اما لطفاً ســایر کاربران را نیز مدنظر داشته باشید.

شبکه‌های بی‌سیم

شبکه‌های بی‌سیم، بسیار شبیه شبکه‌های باسیم هستند. تفاوت اصلی این دو شبکه این است که برخلاف شبکه‌های باسیم، در شبکه‌های وایرلس، دستگاه‌ها برای اتصال به روتر از کابل (سیم) استفاده نمی‌کنند. در‌واقع به جای کابل، از ارتباط بی‌سیم استفاده می‌کنند که تحت عنوان وای‌فای (Wireless Fidelity) شناخته می‌شود. Wi-Fi نام دیگر استاندارد شبکه ۸۰۲٫۱۱ است. استانداردی که توسط انستیتو مهندسان برق و الکترونیک (IEEE) پشتیبانی می‌شود. با توجه به این مسأله، دستگاه‌های وایرلس، نیازی به پورت نداشته و تنها کافی‌ است مجهز به آنتن باشند. این آنتن در مواردی درون دستگاه، مخفی شده است.

به طور معمول، در شبکه‌های خانگی هر دو دستگاه باسیم و بی‌سیم وجود داشته و با یکدیگر در ارتباط هستند؛ از این رو ممکن است به Access Point یا Wi-Fi Client نیاز داشته باشند.

Access Point

اکسس‌پوینت یک دستگاه مرکزی است که سیگنال‌های وای‌فای را برای کلاینت‌های شبکه ارسال می‌کند. به طور کلی هر شبکه‌ای وایرلسی که شما هنگام قدم زدن در خیابان یا ایستادن در امکان عمومی یا فرودگاه‌ها بر روی تلفن‌همراه خود مشاهده می‌کنید از یک اکسس‌پوینت برای شما ارسال شده است.

شما می‌‌توانید با خرید یک اکسس‌پوینت مجزا و اتصال آن به روتر یا سوئیچ، سیگنال وای‌فای را در شبکه خود فراهم کنید. اما معمولاً بهتر است یک روتر وایرلس (که یک پورت WAN و یک پورت LAN دارد) مجهز به یک اکسس‌پوینت داخلی خریداری کرد. بعضی از روترها هم با دو اکسس‌پوینت داخلی (Dual-Band Router) عرضه می‌شوند.
امروزه بسیاری از مودم های ADSL یا وای-ماکس دارای اکسس‌پوینت داخلی هستند و اینترنت را به صورت بی سیم در اختیار کاربر قرار می‌دهند.

Wi-Fi Client

یک Wi-Fi Client یا WLAN Client، وسیله‌ای است که می‌تواند سیگنال‌های منتشر شده به وسیله اکسس‌پوینت را شناسایی کرده و به شبکه آن متصل شود.

اکثر لپ‌تاپ‌ها، تلفن‌های هوشمند و تبلت با وای‌فای و اتصال به شبکه‌های بی‌سیم سازگار‌ هستند. آن دسته از وسایلی که سازگار نیستند هم می‌توانند به کمک کارت‌های وای‌فای USB یا آداپتور‌های PCIe وای‌فای به شبکه‌های بی‌سیم متصل شوند. برای راحتی می‌توان اینگونه تصور کرد که Wi-Fi Client ها، پورت‌ و کابل‌ شبکه نامرئی برای اتصال به شبکه دارند!

توضیح: از نظر فنی می‌توان بدون استفاده از اکسس‌پوینت، دو کلاینت وای‌فای را به هم متصل کرد. دقیقاً مشابه همان‌ روشی که در شبکه‌های باسیم و به کمک یک کابل شبکه انجام می‌شود. از آنجا که این روش راه اندازی شبکه کمی پیچیده است، معمولاً مورد استفاده قرار نمی‌گیرد.

برد وای‌فای (Wi-Fi Range)

برد سیگنال‌های وای‌فای، شعاع انتشار سیگنال‌های منتشر شده توسط اکسس‌پوینت است. معمولاً سیگنال‌های وای‌فای تا فاصله ۴۵ متری از اکسس‌پوینت مؤثر و کاربردی محسوب می‌شوند. البته این فاصله با توجه به قدرت دستگاه‌های درگیر در شبکه، شرایط محیطی و علی‌الخصوص استاندارد امواج وای‌فای متغییر است.

یک اکسس‌پوینت ایده‌آل و قدرتمند، قادر است سیگنال‌های وای‌فای را تا شعاع ۹۰ متری یا حتی بیشتر منتشر کند.

استاندارد امواج (سیگنال‌های) وای‌فای، تعیین‌کننده سرعت یک ارتباط بی‌سیم نیز هست. به همین دلیل، کار با وای‌فای و پیکربندی شبکه‌های مبتنی بر آن، در مواقعی پیچیده و گیج‌کننده می‌شود.

فرکانس باندها

باندها در حقیقت سیگنال‌های رادیویی هستند که توسط استانداردهای وای‌فای مورد استفاده قرار می‌گیرند. فرکانس‌ این سیگنال‌ها عبارتند از ۲.۴ گیگاهرتز، ۵ گیگاهرتز و ۶۰ گیگاهرتز.

۲.۴ گیگاهرتز، در حال حاضر محبوب‌ترین و متداول‌ترین فرکانس وای‌فای است. به این معنا که توسط اکثر دستگاه (Wi-Fi Client)ها مورد استفاده قرار می‌گیرد. علاوه بر وای‌فای کلاینت‌ها، دستگاه الکترونیکی دیگری مانند تلفن‌های بی‌سیم نیز از این فرکانس استفاده می‌کنند.

همانگونه که می‌توان حدس زد، کیفیت این فرکانس کمتر از فرکانس ۵ گیگاهرتز است.

بسته به استاندارد وای‌فای، بعضی از دستگاه‌ها، از یک یا هر دو استاندارد ۲.۴ و ۵ گیگاهرتزی پشتیبانی می‌کنند. البته دستگاه‌هایی نیز وجود دارند که از هر سه استاندارد پشتیبانی کرده و دستگاه‌های Tri-Band نامیده می‌شوند. با توجه به این تعریف، دستگاه‌هایی که از دو استاندارد پشتیبانی می‌کنند، Dual-Band نامیده می‌شوند.

در ادامه با استانداردهای وای‌فای فعلی آشنا می‌شویم.

۸۰۲٫۱۱b

این نمونه، اولین استاندارد وایرلس تجاری محسوب می‌شود که در سال ۱۹۹۹ عرضه شد. بالاترین سرعت تبادل اطلاعات در این استاندارد، ۱۱ مگابیت در ثانیه است و تنها از فرکانس ۲.۴ گیگاهرتز استفاده می‌کند. این استاندارد همچنان توسط اکسس‌پوینت و روترهای جدید پشتیبانی می‌شود.

۸۰۲٫۱۱a

این استاندارد، مشابه نمونه قبلی است، با این تفاوت حداکثر سرعت ۵۴ مگابیت در ثانیه را برای کاربر فراهم کرده و از فرکانس ۵ گیگاهرتز استفاده می‌کند. این استاندارد هم همچنان توسط اکثر اکسس‌پوینت و روترهای جدیدتر پشتیبانی می‌شود.

۸۰۲٫۱۱g

این استاندارد، سال ۲۰۰۳ معرفی شد. در استاندارد ۸۰۲٫۱۱g برای اولین بار شبکه‌های وایرلس «وای‌فای» نامیده شدند. این استاندارد که حداکثر سرعت ۵۴ مگابیت در ثانیه را فراهم نموده، از فرکانس ۲.۴ گیگاهرتز بهره می‌برد. تفاوت این استاندارد با استاندارد قبلی در برد بیشتر سیگنال‌های آن است. این استاندارد همچنان در بعضی تلفن‌های هوشمند مانند آیفون ۳G و آیفون ۳GS و اکسس‌پوینت‌های جدیدتر پشتیبانی می‌شود.

۸۰۲٫۱۱n یا Wireless-N

این استاندارد از سال ۲۰۰۹ در دسترس کاربران قرار گرفت و در حال حاضر، متداول‌ترین استاندارد وای‌فای محسوب می‌شود. این استاندارد، در‌واقع نسخه‌ای اصلاح‌شده و بهبود یافته از استانداردهای پیشین است. بهبودهای این استاندارد در موارد مختلفی مانند برد (Range) سیگنال‌ها، پشتیبانی از دو فرکانس ۲.۴ و ۵ گیگا‌هرتزی بود. این استاندارد، زمینه را برای ظهور روترهای Dual-Band فراهم نمود، دستگاه‌هایی که بر روی هر دو فرکانس استاندارد Wireless-N به خوبی کار می‌کردند.

استاندارد Wireless-N، بر روی هر یک از فرکانس‌های اشاره شده، در سه سطح single-stream و dual-stream و three-stream در دسترس است که به ترتیب سرعت ۱۵۰، ۳۰۰ و ۴۵۰ مگابیت در ثانیه را فراهم می‌کند. این استاندارد منجر به تولید سه نوع روتر Dual-Band شد:

– روترهای N600 : پشتیبانی از هر دو فرکانس و ارائه سرعت ۳۰۰ مگابیت در ثانیه

– روترهای N750 : ارائه سرعت ۳۰۰ مگابیت در ثانیه برای یکی از فرکانس‌ها و سرعت ۴۵۰ مگابیت در ثانیه برای فرکانس دیگر

– روترهای N900 : پیشتیبانی از هر دو فرکانس با سرعت ۴۵۰ مگابیت در ثانیه

توضیح: برای ارتباط از طریق وای‌فای، هر دو دستگاه باید در یک باند فرکانسی کار بکنند. برای مثال یک کلاینت وای‌فای ۲.۴ گیگا‌هرتزی (مانند آیفون ۴)، نمی‌تواند به یک اکسس‌پوینت با باند ۵ گیگاهرتز متصل بشود. در مواردی هم که کلاینت از هر دو باند پشتیبانی می‌کند، معمولاً از یک فرکانس ثابت برای اتصال استفاده ‌می‌کند. برای مثال وقتی اولویت با کارآیی باشد، دستگاه از باند ۵ گیگا‌هرتز بهره خواهد برد.

۸۰۲٫۱۱ac یا ۵G Wi-Fi (وای‌فای نسل پنجم)

آخرین استاندارد وای‌فای تنها از فرکانس ۵ گیگا‌هرتز استفاده کرده و در حال Three-Stream، سرعت انتقالی نزدیک به ۱.۳ گیگا‌بیت در ثانیه را فراهم می‌کند. این نسل، از تنظیمات Double-Stream و Single-Stream نیز پشتیبانی می‌کند که به ترتیب با سرعت ۹۰۰ و ۴۵۰ مگابیت در ثانیه سازگار هستند.

توضیح: سرعت حالت Single-Stream در استاندارد ۸۰۲٫۱۱ac، با سرعت Three-Stream در استاندارد ۸۰۲٫۱۱n برابر است.

در حال حاضر، تعداد محدودی روتر سازگار با استاندارد ۱۱٫۸۰۲ac در بازار وجود دارد. اما با ورود تبلت‌ها و تلفن‌های هوشمندی که روتر داخلی سازگار با این استاندارد دارند، آینده این استاندارد درخشان‌تر خواهد شد.

از نظر فنی، استاندارد ۸۰۲٫۱۱ac سه برابر سریعتر از استاندارد ۸۰۲٫۱۱n است. و به همین دلیل انرژی کمتر برای دریافت اطلاعات مصرف می‌کنند و در نتیجه با باتری دستگاه‌های همراه ملایم‌تر برخورد می‌کند! اما در عمل چون سرعت انتقال از سرعت تئوریک محیط آزمایشگاهی کمتر است، ۸۰۲٫۱۱ac دو برابر سریعتر از استاندارد Wireless-N است.

۸۰۲٫۱۱ad یا WiGig

این استاندارد، در زمان برگزاری نمایشگاه CES 2013 به اکوسیستم وای‌فای وارد شد. پیش از این زمان، WiGig را به عنوان نوع متفاوتی از شبکه بی‌سیم می‌شناختند.

۸۰۲٫۱۱ad از فرکانس ۶۰ گیگاهرتز استفاده می‌کند که منجر به ارائه سرعتی در حدود ۷ گیگابیت در ثانیه (یعنی هفت برابر سریعتر از یک اتصال Gigabit Ethernet) می‌شود.

اما در مقایسه با سایر استانداردها، از بردی کوتاه‌تر (در حدود ۹ متر) برخوردار است. به همین دلیل این استاندارد برای پوشش‌های محیطی و دستگاه‌های جانبی نزدیک، مثل لپ‌تاپ‌ها یا ایستگاه‌های تبلیغاتی مناسب‌تر است.

پس از CES 2013، روز به روز به تعداد دستگاه‌های پشتیبان کننده از این استاندارد افزوده می‌شود. البته پیشتیانی از این استاندارد در دستگاه‌های مختلف در کنار استانداردهای دیگر انجام می‌شود.

نکاتی پیرامون شبکه‌ها

در شبکه‌های باسیم، به محض متصل نمودن کابل به دستگاه، ارتباط برقرار شده و Stable می‌شود. برقراری ارتباط در شبکه‌های وایرلس، کمی پیچیده‌تر است.

هنگامی که سیگنال وای‌فای از طریق اکسس‌پوینت ارسال (Broadcast) می‌شوند، واقعاً همه چیز روی هوا است! هر شخصی که مجهز به یک کلاینت وای‌فای باشد، می‌تواند به این اکسس‌پوینت متصل شود. این خاصیت، ممکن است منجر به بروز تهدیدهای امنیتی زیادی بشود. برای جلوگیری از وقوع اینگونه اتفاقات، شبکه‌های وای‌فای معمولاً به کمک کلمه‌عبور ( و در شرایط حیاتی‌تر به کمک کلمه‌عبور رمزنگاری شده) از اتصال‌های غیرمجاز جلوگیری می‌کنند. در حال حاضر متد‌های مختلفی برای محافظت از شبکه‌های وای‌فای وجود دارد که به آن‌ها متدهای تصدیق‌ هویت (Authentication Methods) گفته‌ می‌شود. WPA ،WEP و WPA 2 از جمله این متدها هستند.

متد WPA 2 مانند WPA، از پروتکل تصدیق به کمک کلید موقت (TKIP) و استاندارد رمزنگاری پیشرفته (AES) برای رمزنگاری سیگنال‌ها استفاده می‌کند. از TKIP برای اتصال کلاینت‌های قدیمی‌تر و AES که سرعت و امنیت بیشتری را فراهم می‌کند تنها برای اتصال دستگاه‌های جدیدتر قابل استفاده است.

پس با تعریف یک کلمه‌عبور یا کلید رمزنگاری شده در یک اکسس‌پوینت، به کلاینت مجاز اجازه دسترسی داده خواهد شد.

اگر توضیحات بالا، کمی گنگ و نامفهوم به نظر می‌رسند، به دلیل پیچیده بودن رمز‌نگاری در شبکه‌های بی‌سیم است. برای اینکه کمی از این پیچیدگی کاسته شود، شبکه‌های وای‌فای، از متد ساده‌تری به نام WiFi Protected Setup نیز بهره می‌برند.

WPS یا WiFi Protected Setup

این استاندارد که در سال ۲۰۰۷ معرفی شده است، راه‌اندازی یک شبکه ایمن را آسانتر می‌کند. تنها کاری که برای استفاده از این متد باید انجام داد، فشردن کلید WPS است.

ابتدا باید بر روی اکسس‌پوینت، کلید WPS را فعال کنید و سپس در زمانی کمتر از ۲ دقیقه بر روی کلید WPS کلاینت بزنید تا به اکسس‌پوینت متصل شود. به کمک WPS نیازی به حفظ کردن پسورد ندارید. به خاطر داشته باشید که این ویژگی تنها در دستگاه‌های سازگار با این استاندارد قابل استفاده است. البته اغلب دستگاه‌های سال‌های گذشته از این استاندارد پشتیبانی می‌کنند.

WiFi Direct

این استاندارد به کلاینت‌ها کمک می‌کند بدون نیاز به یک اکسس‌پوینت واقعی به یکدیگر متصل شوند. به زبان ساده، یک تلفن‌هوشمند، خود را به یک اکسس‌پوینت کوچک تبدیل می‌کند تا سایر دستگاه‌ها به آن متصل شوند. این استاندارد برای به اشتراک‌گذاری اینترنت با چند دستگاه‌ دیگر فوق‌العاده مفید است.

برای مثال، لپ‌تاپ خود را به یک کابل شبکه و اینترنت متصل می‌کنید و با فعال کردن این ویژگی، برای سایر دستگاه‌ها هم امکان دسترسی به اینترنت را فراهم می‌کنید. ویژگی WiFi Direct بیشتر در تلفن‌های هوشمند و تبلت‌ها استفاده شده و با نام Personal Hotspot شناخته می‌شود.

شبکه‌‌های Power Line

وقتی صحبت از شبکه می‌شود، نمی‌توان همیشه به کابل شبکه دسترسی داشت. از طرف دیگر دریافت سیگنال‌ها در بعضی از قسمت‌های ساختمان به علت فاصله زیاد از اکسس‌پوینت، ممکن است ضعیف باشد. در این موارد بهترین راهکار استفاده از یک جفت آداپتور Power Line است.

آداپتورهای Power Line، سیم‌کشی‌‌های الکتریکی ساختمان را به کابل شبکه تبدیل می‌کنند.  برای استفاده از این ویژگی به دو آداپتور نیاز دارید. یکی از این دو به اکسس‌پوینت (یا روتر) و دیگری به کلاینت Ethernet-Ready متصل خواهد شد.

در حال حاضر دو استاندارد HomePlug AV و Powerline AV+ 500  برای Power Line وجود دارد که به ترتیب سرعت‌ اتصال ۲۰۰ و ۵۰۰ مگابایت در ثانیه را فراهم می‌کنند.

در قسمت بعد به بررسی مراحل بهینه‌سازی شبکه‌‌های بی‌سیم خواهیم پرداخت.

منبع: www.zoomit.ir